Arkadaşlar yukarıda verdiklerinize dair ben de düşüncelerimi yazmak istedim.İlkokulda iken benimle de öğretmenim çok ilgilenmezdi.Ama ben öğretmenime düşman olmadığım gibi öğretmenimi örnek alıp öğretmen olmak için çaba gösterdim ve öğretmen oldum.Bu konuda bana en çok kendim destek verdim.Ben de öğretmen olacağım ama bütün çocuklarımla ilgileneceğim.Birini diğerinden ayırmayacağım diye düşünerek öğretmen oldum.İlkokul öğretmenimi gördüğümde yine saygısızlık etmedim ama sınıftaki ve okuldaki yaşadıklarımı da hiç unutmadım.Arkadaşlar yukarıda yazdıklarınıza katılıyorum.Alışkanlık olmuş her kötü şeyde öğretmeni suçlamak.Bu veliler ne iş yapar çok merak ediyorum.Örneğin ben kendime bakmayım hastalanyım, sonra beni doktor iyileştirsin diye bekleyim olur mu?Diyorlarki:Hocam sen ilgilen bizim sözümüzü dinlemiyorlar.Diyorlar sonra çocuk öğretmene düşman oluyor.Veliler de ellerinden gelenleri yapsalardı ne olurdu sanki.İlk okul evde başlar; okulda devam eder.Ama şimdilerde veliler bu işin çözümünü bulmuşlar hocam sana emanet, diyorlar.Dövme , sövme, anlat, ders ver, eğit... Peki veliler sadece giydirip yedirecekler mi?Çocuklarının hayata hazırlanması ne olacak?Saygılarımla...
