Tek Öğretmen Tek Başına Olmak

Allah kolaylık versin.

Tek öğretmen olmak çok zordur...
İmkansızlıklara, çaresizliklere alıştırır insanı...
Çayımı beraber içebileceğim birileri bari olsa dersin...
...Gün gelir, daha iyi bir okula gelirsin...
Zaman geçtikçe "hayal ettiğim bu değildi" dersin...
Yıllar sonra da şunlar dökülür dudaklarından...
"Keşke yine tek olsam,
Tek derdim kendim olsam,
Varsın yalnız içeyim çayımı,
Kafam rahat, kendim olsam..."

Özellikle çayımı birlikte içebileceğim biri olsa diye bakardım lojmanın penceresinden çaresizce.
Bence de bu işin en zor yanlarından biri yalnızlık...

2 yıldır tek öğretmen olarak görev yapıyorum. Sınıf öğretmenliği ile birleştirilmiş sınıf öğretmenliği çok farklı mesleklerdir benim gözümde. Ve yüzlerce öğretmenlik branşının en en en zorudur. Zor olduğu kadar keyifli, keyifli olduğu kadar streslidir. Bazen isyan sebebidir, bazen de şükür.  Karmaşık duygular sebebidir tek öğretmenli okullar..

  Köy okulu lojmanında gece yine bir başıma yalnızım. Bir saattir uzaktan gelen bir motor sesi var gelen mi var heyecanlandım.
Baktım bilgisayarım fanı bozulmuş, motor oymuş...

3 sene ben de tek öğretmendim çok iyi anlıyorum yalnızlığı dibine kadar yaşıyorsun.

3 sene ben de tek öğretmendim çok iyi anlıyorum yalnızlığı dibine kadar yaşıyorsun.

benim de 7. yılım. Aslında günümüzde insanların tuhaflığını ,ilişkilerin samimiyetsizliğini gördükçe iyi ki yalnızım diyorum .

Müdür derdi yok o yönden güzel ama okulun tüm işi  üzerime kalıyor o zor. İşkur elemanı da vermiyorlar.

Öldürmüyor Ama Süründürüyor İşte 3. Yıl

tam 4 yıl tek öğretmen çalıştım maalesef:(

4 yıl çalıştım. Çalışanlara Allah kolaylık versin...

Köyden ilçeye tayinim çıktığında arkadaşların boş derslerine giriyordum hiç yorulma nedir bilmeden.birleştirilmiş sınıftan sonra müstakil sınıf çerez gibi gelmişti.

Ünlü bir düşünüre "nasıl mutlu oluyorsun?" diye sormuşlar. Cevap çok düşündürücü: "SAHİP OLDUKLARIMA SEVİNEREK, SAHİP OLMADIKLARIMI İSE DÜŞÜNMEYEREK."
İşte bizler de şu işsizlik ortamında köyde de olsa bir işimizin olduğunu, şehrin gürültüsünden uzakta sakin ve havadar bir yerde olduğumuzu, hepsinden de önemlisi o güzelim köy çocuklarının bize ihtiyacı olduğunu vb.... göz önünde bulundurursak bir nebze olsun mutlu oluruz sanırım.

Ünlü bir düşünüre "nasıl mutlu oluyorsun?" diye sormuşlar. Cevap çok düşündürücü: "SAHİP OLDUKLARIMA SEVİNEREK, SAHİP OLMADIKLARIMI İSE DÜŞÜNMEYEREK."
İşte bizler de şu işsizlik ortamında köyde de olsa bir işimizin olduğunu, şehrin gürültüsünden uzakta sakin ve havadar bir yerde olduğumuzu, hepsinden de önemlisi o güzelim köy çocuklarının bize ihtiyacı olduğunu vb.... göz önünde bulundurursak bir nebze olsun mutlu oluruz sanırım.

   Eskileri hatırlamazsanız, üzülmek için de bir sebep olmaz, sanırım... Sakin ortam her zaman  iyidir. Sinirleri yatıştırır, ömrü uzatır. İster köyde ister şehirde bir kaç hobi, ağaç balık toprak işleri her insana lazım. Mutlu olmak için, bazen kalabalıktan kaçmak gerekiyor.

Heeyy gidi günler... Tek başına dolu dizgin 3.5 yıl. Daha dün gibi aklımda. Tabi o kadar zorluktan sonra hayat nedense daha basit gelir olmuştu bana

1999-2007 Şanlıurfa. Mesleğin ilk yılları ama tek çalışmak.
Unvan çoktu yapılan işlere göre:
Müdür Yetkili Öğretmen
Müdür Yardımcısı
Öğretmen
Memur
Hizmetli
İşçi
Usta
Veli
..
...

ve emeklilik.
Şimdi hissedilen ise sanki o 8 yıl zorlu şartlarda hiç çalışılmamış gibi.
Günlü yazıları yetiştirmek için apar topar ilçeye gitmek.
En kötüsü her şeyin tam olması için verilen emeğin yetmemesi; evrak isleri eksik, okulun fiziki eksiklikleri, 5 sınıfın eğitim öğretim işleri
...
...

Şimdi 4 sınıflı okulda tek çakışan arkadaşlara kolaylıklar ve sabır dilerim. Daha önce başka sayfalarda ifade etmiştim.

"Bu koşullarda çalışan arkadaşlara hangi bölgede olursa olsun minimum 30 hizmet puanı verilmeli. Bordroda ek ödeme almalı. Çünkü adalet bunu gerektiriyor.