ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ....
BU ŞİİRİ PAYLAŞMAK İSTEDİM ...
ŞEHİT KARDEŞİMİN ANISINA.
Vatan borcu, namus borcu dediler,
Ellerine kınalar yakıp, yiğitleri askere gönderdiler,
Kurbanlık koyun misâli,
Vatanıma kurban etmeye niyetlendiler,
Bildim ki, borç namus falan değil,
Borç, kanını son damlasına kadar akıtmak,
Feda etmekmiş canını, vatanımın bir karış toprağına
Hep dertli mi olur sizin türküleriniz?
Hep karaları mı giyer yürekleriniz, özlemin, hasretin?
Her gece yatmadan sayar mıydınız şafak kaç günlerin?
Kavuşacağınız günü sayıp sevdiklerinize,
Yüzünüzde tebessümle çakmak gözleriniz dalar mıydı uykuya?
Yaşmağını, gözlerindeki yaşlara bastıran anacığınızı,
Saçlarının, lavanta kokusunu ciğerlerinize çektiğiniz,
Eşinizi, yavuklunuzu,
Tıpkı size benzeyecek olan, doğmamış yavrunuzu,
Görür müydünüz, nöbet saati gelince,
Kaybolacak olan rüyâlarınızda
Siz beni tanımazsınız, yiğit kardeşlerim,
Ben yüreğinde kabaran öfkeyle
Ardınızdan yakılan ağıtlarda benzi solanım işte
Bir kanlı kavganın içine attılar,
Masum yüreklerinizi,
Kahbelerin mayın tuzağına bastırıp,
Parçaladılar, körpecik bedenlerinizi,
Ateşi düşürdüler bağrı hasretinizle yananlara
Kıyametler koptu,
Öpmeye kıyamadıklarınızın,
Damla damla düşen gözyaşlarında
İki günlüktü bebeğin,
Koşmadın kokusunu duymaya,
Nerden bilecektin iki gün kaldığını şehit olmana,
Namustu vatan,
Varılmalıydı nöbeti tutmaya,
Şimdi söyler misiniz bana,
Babasız kalan günahsız yavruların,
Pisi pisine giden bunca yiğidin,
Vebali kimin omuzlarında
