Değerli arkadaşlarım,
Velilerle ilgili problemler zaten bizim ortak kaderimiz.
Beş yılı mezrada olmak üzere tam onbir yıl köylerde çalıştım.Okula gelmeyen öğrenciler,duyarsız veliler, okula uğramayan muhtar, sadece merhaba diyen köylüler...Saymakla bitmiyor.
Şu anda ilçe merkezinde çalışan -şimdi de tam tersi velilerden başını alamayan-bir meslekdaşınız olarak bu şiiri hem o eski günleri yadetmek hem de bu çileyi yaşayan değerli öğretmenlerime bir nebze olsun gönül ortaklığımız olsun diye yazmaya çalıştım.
İster köy olsun ister ilçe isterse şehir merkezi olsun böyle velilerimiz yok mu? Elbette var.Bakarsınız bütün veliler gelmiş bir tanesi gelmemiş.Gelmeyen velinin çocuğunda da bir problem var ise onun çözümü öğretmene kalmış demektir.Beş yıl önce velilerimden birine "Beni tanıyor musunuz?" diye sorduğumda "Hayır " cevabını almıştım. Kendisine tekrar "Ben birinci sınıftan beri sizin çocuğunuzu okutuyorum biliyormusunuz?" diye tekrar sorduğumda bana verdiği cevap "Olabilir!" şeklinde idi. Buyurun!
Zaten belirtmek istediğimiz asıl konuda velilerle ilgili problemleri paylaşabilmek, konuşabilmek.Şiir sadece bir araç diyorum.
Saygılar, selamlar.
Çok haklısınız hocam şehirde de aynı şey oluyor. üç yıl babasını görmediğim öğrencimin evine defalarca not gönderince eşinin yerine geldi. beni çağırmışsınız ne var? dedi. oğlunuzla ilgili konuşmak için çağırdım. çok zeki çocuk ders çalışmıyor. birşeyler yapmak lazım dedim. Ne yapıyorsunuz dememe fırsat kalmadan, Öğrencime bir tokat patlattı ve eğer bir daha bunun için okula gelirsem karışmam. bu kadar işimin arasında okula getirdin beni dedi. ben şaşkınlıkla bakarken, devam ederk, okumazsan benim gibi olursun dedi. bana dönüp, başka bir şey var mı? Yoksa ben gidiyorum. İşim gücüm var dedi. Aslında işinin de gücünün de o çocuk olduğunu böyle bir veliye nasıl anlatırsınız? bir daha o veliyi hiç çağırmadım. Sorunu öğrencimle birlikte çözmeye çalıştım. Şu an 7. sınıf ve okuldaki sorunlu öğrencilerden biri. Ne bekleyebiliriz Ki?
