.ZİYA BARAN ANLATIYOR;
öğrencilerimi üniversiteye hazırlama yarışında motive etmeye çalışıyorumdum...bazı öğrencilerin bunu abartacğını nereden bileyim....
o gün öğrencimiz dershaneden çıkmış eve gidiyormuş sınavın kötü geçmesi bir yandan,yağmur bir yandan,otobüsün gelmemesi diğer yandan.....
yani bütün şartlar öğrencimizin aleyhineymiş....
omuzlar yerde,bitkin bir şekilde otobüs beklerken birden kendini toparlamış....hocam,şartlar ne kadar kötü olursa olsun onu değiştirmek sizin elinzde....
bırakmayın kendinizi.güçlü olduğunuzu haykırın.....demişti...evet bende böyle yapmalıyım....diyerek kendi kendini motive etmiş...
ve o anda otobüs gelmiş.ama ne otobüs.Ağzına kadar dolu....
Ama umurunda değil bizimkinin....
zorlanarak da olsa kendini otobüsün içine atmış...şöförün yanına sıkışan öğrencimiz,birden elini havaya kaldırmış ve gür bir sesle bağırmış:
bugün çok mutluyum...tam da benim günüm...otobüsün dolu olması,yağmurun yağması,sınavın kötü geçmesi umurumda değil....ne olursa olsun moralim süper...demiş...
öğrencimiz bunları söylerken ses tonunu ayarlayamamış tabi....otobüs sakinleri öğrencimizi baştan aşağı süzmüş...anlamlı bakışlarla öğrencimizi kesiyorlarmış...bir bayan oturduğu koltuktan kalkmış ve:
-buyurun demiş...lütfen buraya oturun..
öğrencimiz muzafer bir kumandan edasıylabayanın yerine oturmuş.parlayan gözleriyle etrafa bakıyormuş.tabi etraftakiler de öğrencimize.
duraklar ardı ardına geçtiği halde kendisine yer veren bayan bir türlü inmiyormuş.bundan iyi ce canı sıkılan öğrencimiz bayana;
-Affedersiniz hanımefendi,inmeyeceğiniz halde bana yerinizi niye verdiniz? demiş.
Bayan gayet sakin ve acır bir tavırla öğrencimizi baştan aşağı tekrar süzmüş ve şöförün hemen arkasındanki yazıyı işaret etmiş;
HASTA VE MALULLERE YER VERİNİZ!!!!!
