Yaşlandıkça Acılar Azalır Mı?

 
Azalır mı?
Yoksa umursamaz mı olur insan?
Yoksa maskelemeyi mi öğrenir?
Yoksa...
Yoksa çok görmüş ve çok yaşamış olmanın sonunda, her acının nihayete ereceğini, hiçbir şeyin sonsuza kadar sürmeyeceğini mi öğrenir?
Yaşlandıkça daha az şeye mi ihtiyaç duyar, yoksa çok şeyi olmasının yaşama bir dakika daha katmayacağını mı öğrenir insan?
Yoksa, güzel günün kâr olduğunun farkına mı varır?



* * *



Yaşlandıkça daha mı az ağlar insan?
Göz pınarlarının kuruması mıdır gözyaşlarından tasarruf etmesinin sebebi?
Yoksa boşa ağladığı, hoyratça akıttığı gözyaşları seneler sonra ondan intikam mı alır?
Yoksa, hiçbir şeyin veya çok şeyin, uğruna akıtılan gözyaşından daha az değerli olduğunun mu farkına varır?..
Belki de ağlamanın ağlamış olmaktan başka bir şey ifade etmeyeceğini, her gözyaşının bir gün dineceğini bilir de ondan mı
ağlamaz...



* * *




Yaşlandıkça daha bir akıllanır mı insan?
Yoksa aklın önüne mantık mı geçer?
Belki de aklını kullanmayı öğrenir ölümün eşiğinde...
Yoksa akıl dediğimiz şeyin sükûnet ve sabırla birleştiğinde bir anlamı olduğunun farkına mı varır?
Sakın yaşlanınca tecrübeyle yer değiştirmesin bu akıl?



* * *




Yaşlandıkça kendisinin farkına mı varır
insan?
Yoksa ömrün bittiğini anlar da sadece kendine dönüp bencilleşir mi?
Nedendir başkalarının felaketlerinden kendisinin küçük arızalarının daha önemli hale gelmesi?
Neden bir havlunun yerinin değişmesi problem olur da yaşlanınca, yanı başındakilerin en derin acısı etkisiz kalır?



* * *




Yaşlandıkça ölümü tanır insan, Azrail’i tanır belki de...
Onun için, çok günahı olan hırçınlaşır...
Bazıları da ölümü bekler sessizce bir pencere kenarında, bir cami avlusunda, gündüzleri...
Onun için mi sadece yaşlanınca başlar secdeye yaklaşır?
Oysa, ölüm yeni bir doğuş demek değil midir?
Dünya saatinin dolması, sınırsız başka bir hayatın başlamasını müjdelemez mi acaba?



* * *




Yaşlandıkça insan daha bir acele mi eder acaba günü yaşamak için?
Onun için mi saatlerce uyumak yerine her doğan güneşi ayakta karşılar?
Bir gün daha yaşamak için mi fazladan, erken kalkar güneşten?
Onun için mi o öldüğünde dünya duracak sanır?
Onun için mi durmadan yaşadığı günden yaşayacağı günün sayısını çıkartarak ‘Ne kadar boş yaşamışım’ işleminin aritmetiğine sığınır?..


 

ne kadar güzel sözler. gerçeği anlatıyor. yaşlandıkça acıları maskelemeyi biliyoruz.ya bir gün fazla yaşamak için erken kalkmaya ne demeli. çok güzel teşekkürler paylaşım için

güzel çalışma

teşekkürler

Coffiner  öğretmenim, bu anlamlı güzel,gerçek sözler kime ait acaba  merak ettim.
Teşekkürler, gerçekten belirli zaman aşımından sonra hiçbir şey ilk gençlik gibi olmuyor.
Hayat dank ediyor.....
''yoksa  hiçbir şeyin  veya  çok şeyin  ,gözyaşından  daha  az  değerli  olduğunun mu farkına varır?''
Okudukça duygulandım,çok anlamlı cümleler....

Güzel Bir Paylaşım

Yaşlandıkça insan daha bir acele mi eder acaba günü yaşamak için?
Onun için mi saatlerce uyumak yerine her doğan güneşi ayakta karşılar?
Bir gün daha yaşamak için mi fazladan, erken kalkar güneşten?
Onun için mi o öldüğünde dünya duracak sanır?
Onun için mi durmadan yaşadığı günden yaşayacağı günün sayısını çıkartarak ‘Ne kadar boş yaşamışım’ işleminin aritmetiğine sığınır?..

Ben yaşlanmadan bunları yaşıyorum Günü sonuna kadar yaşıyorum en ufak kısmını boş geçirmek istemiyorum...

İnsanın yaşlandıkça,yaşadıkça acıları istemese de biriktirir sanırım,doğal olarak ta artar

Yaşlandıkça acılar azalmaz.Aksine çoğalır..Sadece insanın tecrübeleri artar yaşlandıkça..Ama bazen tecrüblerde işe yaramaz, çünkü her geçen gün insan hayatında yeni değişikler olur...Değişim zaten hayattır.Hayatta böyle acılarla akıp gider....Aynı şey güzel günler içinde geçerlidir ama değil mi?...[/color]