Yavuz Bülent Bakiler

     Yavuz Bülent Bakiler'in STV'deki "Sözün Doğrusu" programını hatırlayan var mı?Aralarda çıkar 5-6 dakika kadar sürerdi.Her gün 1-2 anlatım bozukluğunu ele alırdı.Sıkılmadan izler, her kelimesini aklımda tutardım.
      Son terör olaylarından sonra haberlerde kullanılan Yavuz Hoca'nın yıllar önce de dikkatini çeken anlatım bozukluğu hala sürdürülüyor.Çatışmalarda öldürülen teröristler "ölü ele geçirildi" şeklinde ifade ediliyor.Aynen şu cümleleri kullanmıştı Yavuz Bülent Bakiler : Efendim askerlerimiz ölü teröristleri falan toplamıyorlar.Sanki ölü olarak bulmuşlar da öylece ele geçirmişler.Doğrusu "..... terörist öldürüldü." seklinde olmalıdır....
      Sizin de aklınızda kalan ayrıntılar varsa programla ya da anlatım bozukluklarıyla ilgili paylaşmaya ne dersiniz?
       

öğretmenim sadece anlatım bozukluğu değilde diğer eserlerinide paylaşsak çok beğenirim kendisini ve eserlerini....   

hemşehrim(SİVAS) adam gibi adamdır.programı çok faydalıydı.Türk dili konusundaki en öz programdı ama neye kurban edildi bilmem.

Üniversite yıllarımda şehrimize gelmişti ve o ne güzel, ne etkileyici, ne dinlendirici bir konuşmaydı... Bilgisi olan insanın konuşması da uzun ve dolu oluyor.. Kaç saaat sürdü ama ne bir sıkılan, ne salonu terk eden oldu... Yurda gitme saati geldiğinde zorunluluktan gitmek zorunda kalmıştık ama hâlâ konuşması devam ediyordu...

En sevdiğim şiirlerinden birisi...

Yalnızlık

Bir garip kimseydin bu şehirde,
Sevmezdin her akşam içenleri,
Ve kimse bilmezdi o zamanlar
Düğüm düğüm aklından geçenleri

Bir esmer kız severdin,
Şiirler gibi,minyatürler gibi ince.
İçin içine sığmazdı,konuşamazdın
Çıkıp yanına gelince.

Efkarını dağıtmıyor her gece,
Ard arda içtiğin sigara
Ve başıboş akan ırmaklar gibi,
Dalıp dalıp gidiyorsun yollara.

Bütün sevdiklerin terkedip gitti,
Yapayalnız kaldın artık.
Dokunsalar ağlarsın çocuklar gibi,
Büyüdü gözlerinde yalnızlık.

Biliyorum,böyle değildin önceleri,
Türküler söylerdin sıcak.
Şimdi bir bekar evin var karanlık
Bir odan var ağlayacak.

Üstadın bir gönül şiiri diye takdim ettiği şiiri, dinlemek isteyenler için "Şaşırdım kaldım işte"
 
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

çok severdim o programı ve her yanlış yaptığımda sanki yavuz hoca beni duyuyormuş gibi utanırdım içten içe:)sebebini de açıklamıştı fakat o zaman küçüktüm biraz,hatrımda kalmamış;'televizyon izlemek'tabiri hatalı imiş.bizler her zaman 'seyretmek' kelimesini kullanmalıyız demişti bir programında.

çaresizim, çaremsin.
şaşırdım kaldım
bilmem ki nemsin...

ne şahane bir söyleyiş ...

paylaşımınız için teşekkürler hocam.   d

Üstadın bir gönül şiiri diye takdim ettiği şiiri, dinlemek isteyenler için "Şaşırdım kaldım işte"
 
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Bir radyo programında hayatını anlatırken babasının gazeteyi eline verip okumasını istediğini söylemişti.Küçük bir çocuk olduğu için arkadaşları ile oynamak ister ve babasına kızarmış. Babası ısrarla her gün bütün haberleri okuturmuş.Yanlış okuduğunda ise yüksek sesle düzeltirmiş.

Böyle bir çocukluktan sonra böyle Türkçe sevdalısı bir insan yetişmiş.

Yavuz Bülent Bakiler benim gençlik idolüm.Üstadın tüm şiirlerini zevkle okurum.Kendimce yaşayan en büyük şairimizdir.Ayrıca Türkçeyi kullanmadaki ustalığı ve hassasiyetiyle bilinir.Büyük bir Türk milliyetçisi ve fikir adamıdır.Allah kendisine uzun ömürler versin.En fazla etkilendiğim şiiri;
Anadolu

Ben Anadoluyum...
Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç...

Şükrederek, kalktığım sofralarımda
Ya soğan ekmek olur, yahut bulamaç.

Hastalarım ölüm yataklarında
Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç.

Zaman zaman nankör çıktı büyütüp okuttuğum,
Gölge vermedi çok kere diktiğim ağaç...

Devlet denince hep vergi geldi aklıma
Jandarma deyince kırbaç...

En gümrah ırmaklarım boşuna akıp gitti
Üç beş adım ötesinde toprağım vardı kıraç.

Gittim, yiğitçe döğüştüm gazâ meydanlarında
Ne tak-ı zaferler istedim, ne taç...

Savaşta çiğnetmedim hilâli düşmanlara
Barışta düştü üstüme gölge gölge haç...

Yolsuz, okulsuz köylerim, kasabalarım hâlâ
Alın terine muhtaç...

Ben Anadoluyum, acılı, mahzun;
Bende bitmez tükenmez dert kulaç kulaç...
 
Yavuz Bülent Bakiler

Sivas'ta Yoksul Çocuklar

Sivas'ta Ulu Camii avlusunda çocuklar
Yalvaran gözlerle etrafa baka baka
Açıyorlar küçük esmer avuçlarını:
-Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka!

Hükümet konağının yanında biri
Bir kemik kalmış bir deri...
'Boya cila yimbeş,boya cila yimbeş' diye ağlıyor
Ve daha fırça bile tutamıyor elleri.

Garipler Pazarı'nda körpe çocuklar
Yorgunluktan güzelim yüzleri al al...
Öldüren bir çığlık dudaklarında:
-Boş hamal!boş hamal!boş hamal!

Nane satan su satan yetim çocuklar
Şarkı söyleyemediler güneşe aya...
Biliyorum ne masal dinlemeye doydular
Ne oyun oynamaya...

Bezirci'de,Yüceyurt'ta Altıntabak'ta...
Çocuklar var incecik yüzleri nurdan
Ama toz toprak içinde elleri ayakları
Oyuncakları çamurdan...

Ve günahkar çocuklar,suçlu çocuklar
Mahkeme salonunda bakarım dizi dizi
Bu suç bizim suçumuz,bu günah bizim
Affedin bizi.

Gökteki yıldızlar kadar sayısız
Ah yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları
Anladım farkınız yok koparılmış başaktan!
Alın bu gözleri benden,alın bu yüreği artık
Utanıyorum yaşamaktan.
 
Yavuz Bülent Bakiler
 


 
 

Bir Gün Baksam Ki Gelmişsin

Bir gün baksam ki gelmişsin..
Bir güvercin gibi yorgun uzaklardan yar.
Gözlerinde bir bitmez,bir tükenmez güzellik
Saçlarında ilkbahar..

Bir gün baksam ki gelmişsin..
Gülüşünde taze serin bir rüzgar
Ellerin yine eskisi kadar güzel
Çiçek açmış dokunduğun bütün kapılar..

Bir gün baksam ki gelmişsin..
Hasretin içimde sonsuzluk kadar.
Şaşırmış kalmışım birdenbire çaresiz.
Dökülmüş yüreğime gökyüzünden yıldızlar.

Bir gün baksam ki gelmişsin..
Ne yüzünde bir gölge,ne dilinde sitem var.
Tozlu pabuçlarını gözlerime sürmüşüm
Benim olmuş dünyalar. . .

Yavuz Bülent Bakiler
 

BENİM

Ve büyür gözlerimde güvercin güzelliğin
Sonra bıkıp usanmadan sabahlara dek
Biri durur kapında korkulu ürkek…
O duran benim.

Bir gölge gibi düştüm ardına yıllardan beri
Sordum seni şehir şehir
Şimdi her gece yarısı rüzgâr değildir
Pencerene vuran benim.

Bir gün bölerse uykunu bir saat çıngırağı
Birdenbire yatağından kalkıp oturma
Öyle korkulu gözlerle etrafına bakınma
Saatleri kuran benim.

Senin bir suçun yok kabahat bende
Bitsin bu kıskançlık gayrı diyerek,
Boy verdiğin aynaları istemeyerek
Tekrar tekrar kıran benim.

Bir ceylan gibi durma artık gecenin ortasında
Ceylan gibi bakma oraya
Seni bir beyaz duvağa, altın halkaya…
Duyuran benim.

Kolay kolay unutulmaz adına yaktığım türküler
Kapanmaz yüreğime açtığın yara.
Her akşam saçlarını karanlıklara…
Savuran benim.

Sen Sen Sen
Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden.,
Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter.
Hiç kimse aramasa sormasa beni
Sen gelsen yeter..

Huzur ellerinin güzelliğidir.
Gözlerin karşımda mutluluk denizi.
Her sabah soframızda ekmeğimizi
Sen bölsen yeter..

Yüreğim seninle yaylalar kadar serin
Ne bir çizgi hasret, ne bir nokta gam
Yayla dumanı gibi gözlerime her akşam
Sen dolsan yeter..

Bende çaresizlik sonsuz kördüğüm.
Bende sabır sende naz..
Gündüzünden vazgeçtim düşümde biraz
Bir yüz görümlüğü sen olsan yeter..

Duymasa da hiç kimse şâir gönlümün,
Sende karar kıldığını...
Ve içimin şerha şerha yarıldığını,
Sen bilsen yeter..

Bir gün duysan bittiğimi, tükendiğimi..
Çıkıp gelsen uzaklardan korkulu ürkek..
Bir incecik dal gibi üzerime titreyerek,
Eğilsen yeter...........
 

Yavuz Bülent Bakiler

Ellerin
Senin, ince uzun, beyaz ellerin
Yüreğimi alan bir serinlik sanki
Al bir kadife üstünde ellerin dursa biraz
Tabloların en güzeli olur inan ki.

Ellerini düşündüm geceler boyu
Ellerin içimde akıp duran su
Ellerin, türküler uykular kadar güzel
Ellerin karanfil kokusu...

Mısra mısra beyit beyit ördüğüm
Ellerindir düşlerimde ayan beyan gördüğüm
Uzat ellerini avuçlarıma
Uzaktan bakmak mı yüz görümlüğüm.

Ateşim var, hastayım, sayıklıyorum
Ellerin aklımda en güzel yorum
Koysan ellerini alnıma biraz
Bütün ateşimi alır diyorum.

Kapı, pencere, masa, duvar...
Odamın her yerinde ellerinden gölge var
Bir gün gelsen evime şaşıracaksın
Açılacak birer birer kendiliğinden kapılar
 

Yavuz Bülent Bakiler