Yazık

arkadaşlar bu resimlere rastladığımda çok üzüldüm.sevincimi ve üzüntümü paylaştığım eğitimhane üyelerininde görmesini istedim..

yazık vallahi bu fotoğrafı çekene kadar yardım etneyi akıl edememiş mi?

arkadaşlar valla benimde içim acıdı görünce bu kadarına pes doğrusu

çok kötü ya.o anda resim çekmek daha önemli gelmiştir.

vay zalim fotocu nasıl kıydın şu minik yavrulara!

valla arkadaşlar orasını düşünemedim.bu resmi çeken insanın vijdanından şüphe duyarım..

Fotoğrafları çeken kişide ne kadar güzel kareler yakaladım!  diyip mutlu olmuştur herhalde.

Vereceği küçük bir ses . Bunu da küçücük canlara çok görecek  kadar kalbi katılaşmış olanlarla aynı havayı solumak, insana acı veriyor.

 birileri çaresizken seyretmek artık günümüzün klişeleşmiş yapısı oldu.Bu insanlara neler oldu Allah aşkına!

gerçekten çok üzüldüm!aklıma geçen seneler açlıktan ölmek üzere olan bir çocuğu bekleyen akbabayı çeken fotoğrafçı geldi.yanılmıyorsam o fatağrafçı fotoğrafı çektikten sonra çocuğu ölüme terketmişti.bu acı ve pişmanlıkla kısa bir süre sonra ölmüştü.ve çektiği fotoğraf ödül almıştı ama neye yarar!gözümüzün önünde yitip giden o kadar çok değerler var ki...

Gerçekten çok yazık.

"Çocuk emekleyerek 1 km ötedeki Bİrleşmiş milletler kampına gitmeye çalışıyor. Arkasındaki akbaba da çocugun ölmesini bekliyor. Fotoğrafı çeken Kevin Cartner fotografı çeker çekmez oradan ayrılıyor ve cocuga ne oldugunu kimse bilmiyor. Fotoğrafçı 3 ay sonra depresyona giriyor ve intahar ediyor.

Ve Dünya hala dönüyor...  "
 
 evet fotoğrafını buldum ama nasıl gönderildiğini bilmediğim için sadece haberi gönderiyorum gerçi size o insanlık ayıbını göstermek istemiyorum...

Yürekleri dağlamaya yazısı yetiyor. Resmini görmek herhalde biraz ağır gelir. 

İnsana değer katan bazı duygular vardır. Bu duyguları aldığınızda geride çok çirkin bir yaratık kalır.

Bu duygulardan biride acıma duygusudur.

Acımasını bilmeyene  , insan demeye bile dilim varmıyor.

Hediye82 öğretmenim, aşağıya bahsettiğiniz resmi ekledim.

insanlar bazen insan olduklarını hatırladıklarında tıpkı peşindeki akbabayla emekleyen çocuğun resmini çeken fotoğrafçı gibi çok geç olduğunu anlayabiliyorlar. o fotoğraf yılın fotğrafı diye ilan edildiğinde nefret etmiştim ama nefret etmek yada acımak yetmiyor
haddim olmayarak soruyorum arkadaşlar kaçımız çocuk esirgeme kurumunun yolunu biliyoruz ordaki çocuklar bizim arkadaşlar öyle saf öyle masumlarki istedikleri sadece içten bir gülüş küçük bir dokunuş lütfen çocuklarımızı yalnız bırakmıyalım fırsatım yok demeyelim fırsar yaratalım ve önce kendi çocuklarımızdan başlayarak tün çocuklara sevgiyle sarılalım çünkü onlar gelecek geleceğe sahip çıkalım