Umutsuz bazı yazıların arasında umut ışığı olması amacıyla yazıyorum.
İnanın biz herkesi sevdiğimiz sürece onlarda bizleri seveceklerdir. Bugün günümüz olmasına rağmen ben de sıradan geçecek bir gün olur diye düşünüyordum. Ancak yapılan bir sürpriz bugünüme farklı bir anlam kattı. Velilerim sürekli okula gelir giderler. Benim çokda önemsemediğim sandalyemin eskiliği onların dikkatlerini çekmiş olmalı ki, hediye kabul etmememe rağmen benden habersiz , hem de bir ay kadar önceden başlayarak çalışmaya başlamışlar ve bir dönerli sandalye almışlar. Bunuda öğrenciler ve veliler öğretmenim şarkısı eşliğinde sundular. İnanın sandalye için değilde, bu ince düşünceden dolayı o kadar duygulandım ki anlatamam. O anda herşey bitmişti sanki...
Ve anladım ki gerçekten ben öğretmenliği ve çocuklarımı çok ama çoook seviyorum. Tabi onlarda...
Günümüz kutlu ve mutlu olsun. Hayırlı geceler...