Arkadaşlar, ben bugün Çanakkale Zaferi ile bağ kurak için 4. saatte sınıfa girdim ve :
-Çocuklar, kim benim için 250000'e kadar sayacak, diye sordum. Eller havada ve ben Melisa'yı kaldırdım. Melisa kalkınca kaçar kaçar sayacağını sordu. Birer birer dedim.
Başladı saymaya, 214'e gelince:
-Öğretmenim, en 250000'e kadar sayacak olursam akşam olur, dedi.
- Neden, diye sordu
-E öğretmenim, bunun 1000, 2000, 10000, 100000, 150000'i fallan var. Birde hepsini 999'una kadar götüreceğim. Uzun iş değil mi ama?
-Yoksa sayamaz mısın, diye sordum.
-Öğretmeni sayarım da hem yorulurum
hem de dersimiz biter siz hala bu gece yarısına kadar beni dinlemek zorunda kalırsınız dedi. Ben, Melisa'yı yerine oturttum ve çocuklara Çanakkale Zaferi'nin hakkında bazı hatırlatmalarda bulunduktan sonra:
-Şunu hiç unutmayın, dedim. Sizin saymaya bile üşendiğiniz o sayı kadar Çanakkale'de asker öldü. Benimkiler:
-Öğretmenim bu Malatya'da yaşayan tüm insanların neredeyse hepsinin ölmesi ile aynı, diyerek şaşkınlıklarını sergilediler.