[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Bir araştırma paylaşıyorum zümrelerim. Çoğumuzun bildiği bir şeyi kanıtlamışlar.
Ellerinze sağlık öğretmenim.Daha önceleri kasaba reklamcısı gibi duvarları doldurmayı ben de çok seviyordum,sonra üst sınıflar yaptıklarımızı yırttığında sınıfta müthiş bir öfke ve umutsuzluk duygusu başladığını fark ettim.Bende de bu umutsuzluğun büyüdüğünü ve üst sınıfları ve öğretmenleri sadece yıkıcı olarak görme başlayınca sınıfı sade tutmaya başladım.Üstelik cicilibicili değil yaptıklarımız,ilginç,farklı tasarımlar. Zaten yırtıp öylece yere attıklarından üzülmeyelim diye "artık malzemlerden " yapmaya başladık.Dikkat ettiğim 4. sınıfta duvarlara bir şeyler yaparken ne yapmasına,ne asmasına karışıyorum.
Gerektiği zaman(tıpkı reklamcıların yaptığı gibi aşırı dikkat çekici olursa)yapılmasına yönlendrici oluyorum.Eskisi gibi ıcığıcıcığı asmıyorum.Çıfıt çarşısı gibiydi bir 5 yıl önce sınıfım.Yapılan araştırma benim de kafama yatıyor,ben astıktan sonra neye yarayacak?Sınıfın çıplak olmasından da söz etmiyorum,az olacak ama ille çocuk (farklı bir şey) yapmış olacak yeni anlayışım.
Verdiğiniz araştırmanın çarpıcı yerini de ekran görüntüsü ile alıp dosyama koydum.Tekrardan teşekkür ederim:)