Hocam yazdıklarınızı okuyunca beni yaraladığı için bilinçaltına sakladığım o kötü anılarımı hatırladım.Beş kardeş okula gidiyor kıt kanaat geçiniyorduk.benimde öyle sosyetik bir öğretmenim vardı ki hala nefretle anarım.ne zaman okula yardım için kızılay zarfları gelse bizim evde kızılca kıyamet kopardı.öyle ya yemeye ekmek bulamazken 5 çocuk para konulacak zarflarla gelirdik.öğretmenden yediğimiz dayağa mı yanalım annemizin fırçasına mı.halden anlamazdı her ikisi de .günlerce okula gitmemek için yalandan hasta olurdum.bu acı hatıradan olsa gerek kızılay zarfını 15 yıldır hiç dağıtmadım öğrencilerime
Öğretmenim yaranızı deşmek istemezdim. Şimdiki öğrencilere kızmamın en büyük nedeni, varlığın içinde hiç bir şeyi umursamamaları.. Her türlü imkana sahip öğrencilerim var, tam bir boşvermişlik içindeler. Onların o halini görünce, kendi çocukluğum aklıma geliyor. Çok kızıyorum. Mum ışığında, yorganın altında, soğukta ders çalıştığımı hatırlarım. İnşaatlardan odun, sokaklardan teneke topladığım günleri hiç unutmam. Buna rağmen okuduk. Tek kurtuluşumuz buydu. Kardeşim de öğretmen oldu aynı yokluğun içinde... Oysa şimdiki öğrencilere bakıyorsun, tam bir hayal kırıklığı:(( Dünya umurlarında değil. Ben de hiç bir para konusunda öğrencilerime baskı yapmadım. İdare ile karşı karşıya gelmeyi göze alarak baskı yapmadım para konusunda.
