Adiyamandan yazıyorum..daha öncede ufak çaplı depremleri yasamistim..38 yaşındayım.. böyle bir his yok..2.katta yakalandik...eşimle ayni anda depremin ilk anında hemen uyandik..ben oglumun odasina koşarken, hanıma küçük kızımızı al dedim..hepimiz çocuk odasinda ranzanin alt katında birbirimize sarılarak..dua etmeye başladık..önce catirdama sesleri geldi..yavaş yavaş eşyalar döküldü..sonra duvarlar patladı..yukardan bağırdı sesleri..kosusturmalar..sonra hersey durdu..dışarı çıktığımızda bütün araçlar siteden çıkmaya çalışıyor..yağmur yağıyor..hava buz gibi,herkes gece elbisesiyle kosustutuyor..sonra yollara düştük..aman Allah'im..heryer yerle bir olmuş..koca binalar yıkılıp yolları kapatmış..telefonlar çekmiyor..sehrin tüm elektrik sistemi çökmüş..feryat figan..gercek mi kabus mu anlamıyorsun...sonra sevdiklerinin evine koşuyorsun..onlari görünce sarılıp gözlerinden istemsizce sular boşaliyor..ilk şoku atlatinca bu sefer yıkılan enkazlara koşuyorsun, kim var diye..birçok insanın cansız bedenini görmek insanı kahrediyor.....
Çok geçmiş olsun, öğretmenim. Allah'ım böyle bir daha böyle acılar göstermesin,inşallah.