Babam

İlkokuldayken bizim sınıfta Mahmut adında bir çocuk vardı. Mahmut çok küçükken babası evi terk etmiş. Babasını hiç hatırlamayan Mahmut yetim olmayan bir yetimdi. Ne konuştuğunu görüyordum ne de sesini duyuyordum Mahmut’un. O kadar mı mahcup, o kadar mı ezik ve sahipsiz görünür bir insan. Ne görsem ya bir köşede kendi halinde durur ya da diğer çocuklar dövmüş, ağlar. Ağlayışı bile sessizdi Mahmut’un. Derse katılmak şöyle dursun yoklama alınırken “Burdayım” demeye bile çekinecek kadar mahzun ve mahcup biriydi.

3. sınıftayken bir gün, sabah ilk ders hayat bilgisi, konu sağlıklı beslenme gibi bir şeydi. Konuyu önce biz anlatırdık sonra öğretmenimiz anlatırdı. Öğretmenimiz “Kim anlatacak?” dedi. Biz parmak kaldırdık. Öğretmenimiz “Gel bakalım Mahmut” dedi. Bütün sınıf Mahmut’a şaşkınlıkla baktı öğretmenimiz de dahil. Mahmut kendinden emin bir şekilde konuyu anlatmaya başladı ama öyle bir anlatıyor ki hiç takılmadan, şaşırmadan. Sonradan fark ettik, Mahmut konuyu satır satır, kelime kelime ezberlemiş. Mahmut anlatıyor biz de takip ediyoruz kitaptan acaba bir hata yapacak mı diye. Mahmut hiç hata yapmadan anlatmasını bitirdi. Öğretmenimiz “Gördünüz mü? Böyle çalışılır, böyle ders anlatılır. Alkışlayın Mahmut’u.” Hepimiz şaşkınlıkla karışık bir sevinçle alkışladık. Öğretmenimiz bu duruma çok sevinmişti. Mahmut’un özgüvenini iyice pekiştirmek istiyordu. “Aferin Mahmut. bir daha anlat da görsünler nasıl ders anlatılır.” Mahmut bir daha takır takır anlattı. Biz yine satır satır takip ettik. Yine hatasız bitirdi. Biz yine alkışladık Mahmut’u… Sonradan öğrendik ki Mahmut’un babası eve dönmüş. Bu değişimin sebebi babasıymış.

Aradan bir kaç ay geçti. Mahmut’un babası vefat etti. Çocuk yıkıldı. Babası giderken kendine güvenen, çalışkan, mutlu, umutlu çocuğu da yanında götürmüştü. Geride eskisinden daha kötü, zavallı bir çocuk bıraktı. Hani derler ya “Gölgesi bile yetiyor.” diye. Evet, aynen öyle…

Babamda babacığımın mezarını ziyaret ettim abimle aynı yerde yatıyorlar ikisini de çok özledim sessizce konuştum onlarla dualarla Rabb'ime emanet ettim onları ve asıl özlemek neymiş babamın gidişiyle öğrendim

Onu kaybedeli 6 yil oldu. 6 saat gibi sanki

Sürekli aklımda ve yüreğimin baş köşesinde babammm

  Hakkını helal et bir kez daha babacığım....

.

Baban hayattaysa hiç bir zorluktan korkma...

Ah babam ahhh                                                                                         
Sen gittin gideli, ben eski ben değilim.

......................

...

Canım babam 74 yaşında hala yanımda en ufak sıkıntımda attığım her adımda Rabbim herkesin anne ve babasına sağlıklı ömür versin Hakkın rahmetine kavuşmuş anne ve babaların mekanı cennet olsun inşallah

Sizin Hiç Babanız Öldü Mü?
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç hamama gittiniz mi?
Ben gittim lambanın biri söndü
Gözümün biri söndü kör oldum
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
Şöylemesine maviydi kör oldum
Taşlara gelince hamam taşlarına
Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi
Taşlarda yüzümün yarısını gördüm
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
Cemal Süreya

Çok özledim seni Rabbim rahmetiyle sarıp sarmalasın

Babam...

  Ağlarken bile sevginle teselli eder,
aman benim kızıma ağlamak da yakışırmış derdin..
Kimse senin kadar sevmedi ağlarken beni!

Varlığın bir çiçek derdin,
Baba, benim toprağım sendin!