diz dizeydi yolculuklar sıcacıktı senle doluydu... sesinle kokunla varlığınla kendimi kaybedişlerim bu yüzdendi ses tonumu ayarlayamamam başımı omzuna koyma isteğiyle cebelleşmelerim ve kendimi zamanı mekanı unutuşlarım
o yol bitmesin isterdim ki biterdi sevgili
gözlerim dolardı yakardı cam kırıklarıyla dolardı gözlerim ceketinin ucunu tutan ellerim gitmeni istemezdi hiç ama hiç sevgili... içimdeki çocuk bir savaşın ortasına terkedilip gidilmiş gibi olur içim öyle acıyla dolardı... gitme derdim bazen dudaklarımdan sessizce dökülürdü ama içimdeki yaşadığım yangını anlatamazdı... bakmazdın yüzüme çoğu kez görüşürüz derken...