Bam Teli

Uzun sustum, ey durmadan konuşanlar
Geçmedi üşümem.
Ben bir aşkın kar yağışından geliyorum…
Şükrü Erbaş

Derdimin sebebi belli
Boşuna benimle uğraşma doktor!

Bir cefam vardı bin oldu aktı gözüm yaşım sel oldu...

Ah bu şairler;
Kelime yorulmasın diye gönül yorarlar...   

  Haydar Ergülen

Terliklerimle gelsem sana..
Sonunda aşkı bulmuş gibi...

kader, gayrete aşıktır..

Gayet iyi biliyordum ki hüzün denilen şey;
Tıpkı siyah, dalgalı saçlarının arasına yerleşivermiş beyaz bir saç teline benziyordu.
Hüzün, kopardıkça çoğalıyor, çoğaldıkça arsızlaşıyordu.

Asla sevmediğim birine ‘seni seviyorum’ demedim.
Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.
Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.
Ama ‘hata insana mahsustur’ dedim.
Affettim.
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim.
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.
Belki de içten içe sinsice güldüler.
Ama asıl unuttukları şuydu; ben aldanmadım.
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar: Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için, kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.
Oysa ben hiç insan kaybetmedim.
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim, o kadar..

Birbirini yaralayarak yola devam edenler, birbirlerinin yaralarını sararak mola verirler hayata.
Sonra geçmişteki olumsuzlukları unutarak!
Devam ederler aynı yola…
ve ikisi de bilmez; sargı bezlerinin altından gizlice sızan kanın, bir gün damarlarını bomboş bırakacağını

SU, kendine sırdaş arıyordu

Önce buluta verdi sırrını.

Ağır geldi sır buluta.

Sağanak sağanak döktü suyun tüm sırlarını.

Sonra göle gitti su.

Ona anlattı derdini.

Bu arada bulut suyun sırrını tekrar tekrar yağmur yapıp,

dolu yapıp, kar yapıp savurduğu için,

zaman zaman taşıyordu göl ve suyun sırrı iyice açığa çıkıyordu.

Sonra nehre ulaştı suyun sırrı.

Nehir aldı suyun sırrını çekti gitti.

Dereye verdi.

Dere biraz daha yavaş olsa da nehirden,

O da götürdü suyun sırrını bir başka bilinmeze..

Çağlayanlar, şelaleler, akarsular..

Hepsi kayboluyordu bir anda.

Sonra bir gün su takip etti dereyi.

Dereye, okyanusa kavuşunca farketti su,

bütün sırlarının akarsularla,

çağlayanlarla, ırmaklarla...

okyanusa taşındığını.

Karar verdi su.

Sırrını okyanusa verecekti.

Öyle de yaptı zaten.

Tüm sırlarını okyanusa verdi.

Artık suyun sırrını okyanustan başkası bilmiyordu

Ne taştı okyanus,

ne bir başkasına taşıdı suyun sırrını,

ne de kurudu.... Geçen karşılaştık suyla.

Bir bardaktaydı.

Suskundu.

Çok uğraştım konuşturamadım.

Ben, tam giderken '' Dur!'' dedi su.

Durdum!

'' Okyanus yürekli dostlar bulmadan sakın konuşma! Taşıyamazlar,

kaldıramazlar senin yükünü, canını yakarlar, utandırırlar....''

dedi.

Öyle özel biri değilim ben, orası kesin.
Sıradan fikirlere sahip, sıradan bir adamım ve sıradan bir yaşam sürdüm.
Bana ithaf edilmiş bir anıt falan yok ortada ve yakın zamanda ismim de hafızalardan silinecek ama yine de tüm ruhum ve kalbimle sevdim bir başkasını ve bu kadarı benim için her zaman yeterliydi..

Nicholas Sparks

Boşuna gözleme yollarimi..
Gözlerine yazik...

Dil şükretmezse, kalp hüzne düşer.

Seni duydum bağıra çağıra susuyordun…
Bilirim gürültülüdür suskunluğun çığlıkların aksine sessiz… Sedasız…
Soru işaretleriyle boğuştum önce…
Ardından ünlemler önüme dikildi…
Noktalandım!
Saat seni sen geçiyordu…
Zamanın ötesi berisi sendin ve geç kalmamıştık bana kalırsa...
Bana kalmadı...