bir gün lokman’ın efendisine hediye olarak bir karpuz getirirler..hizmetçiye; “git, lokman'ı çağır” buyurur..lokman gelince efendisi, karpuzu kesip ona bir dilim ikram eder..lokman karpuzu öyle bir iştahla yer ki, efendisi ikinci dilimi sunar,sonra üçüncü, dördüncü derken bütün karpuz biter..sadece bir dilim kalmışken efendisi son dilimi de kendisi yemek ister..daha ısırır ısırmaz karpuzun acılığından dili uçuklar..lokman’a “a benim canım, bu zehir gibi acı şeyi nasıl olur da sesini çıkarmadan yedin? niye birşey söylemedin?”der..lokman ise: ”senden o kadar çok iyilikler, ihsanlar, güzellikler gördüm ki elinle bana ikram ettiğin şeye 'bu acıdır' demeye utandım” diye cevap verir..
...
Vefa bu olsa gerek.Ne güzel.