Bam Teli

Sen, aklım ve kalbim arasında kalan en güzel çaresizliğimsin.

Biz gülüm, hayallerimizi; sorduğumuz bir soruya can havliyle yanıt ararken "öğretmenim benim teyzemin kızını dün köpek kovalamış." cümlesi gibi onlarca cümleyle yerle yeksan etmiş sınıf öğretmenleriyiz..

Nedir ki senin hayat dediğin...

Bitti patika.
Uçurumun çevresinde ölüm sessizliği...
Sen istedin.
Senindir bu patikadan ayrılma isteği.
Gezgin, hayatın söz konusu.
Şimdi sakin ol, ne olursun.
Tehlikede olduğuna inanırsan, bil ki kaybolursun.
Uçurumları sevenin, kanatları olmalı...

.

Umuda takılan gözlerin hapsindeyim hala...!

kapına bir şiir bıraktım al gül say bu şiiri
kokla

 Dostluğun kolları birbirimizi dünyanın bir ucundan bir ucuna kucaklayabilecek kadar uzundur.
[ Montaigne ]

günün bütün renklerinde seni dinledim
gelmedin
içimden bir sessiz gemi kaldırıp da
uzak özlemler beğendin
vedaların bir adım ötesindedir vefa
bilmedin..'

...

keşke haksız olsaydım da bu kadar canım yanmasaydı diye düşündüğüm haklılıklarım var benim
insan haklı olduğuna üzülür mü hiç demeyin
en çok da haklı olmak üzüyor bazen

insanları tanıdığımdan beri hayvanları severim...

kimi sevsem, ilk bakışta sevdiğim değil...

İnsanlar daima yanıldılar ve yanılacaklar; hem de her şeyden çok, doğru olduklarını sandıkları şeyde...

O kadar güzel gülüyor ki tamam diyorum bu kadar yaşadığım yeter.

Dostoyevski keşkeyi şöyle tanımlıyor;

"yaşanması mümkünken, yaşayamadığın mutIuIukIar."