Ne idik ne olduk? • Evden ayrılırken geride kalanlara "Allaha ısmarladık", "Allah'a emanet olun" derdik, şimdi "haydi ben kaçtım", “bay bay”, “hadi öptüm!” der olduk... • İşe gidenlere "Allah işini rast getirsin", derdik, şimdi "bol kazançlar!" der olduk • Şaşırdığımızda "sübhânAllah" derdik şimdi "vaaavvv" der olduk. • Sevindiğimizde "elhamdülillah" derdik şimdi "olleeeyyy" der olduk. • Başımıza bir musibet geldiğinde "Allah'ın dediği olur!", "innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn [biz Allah'tan geldik, yine O'na döneceğiz] derdik şimdi "hay aksi!, "bu da nereden çıktı!", "bittim!", "mahvoldum!" der olduk. • Bize iyilik yapana "Allah razı olsun", "Allah ne muradın varsa versin!" diye dua ederdik, şimdi "sağol!" diyoruz. • Bir işle uğraşanlara “Allah kolaylık versin!” derdik, şimdi “kolay gelsin!” der olduk. • Yeni evlenenlere "Allah bir yastıkta kocatsın!" derdik, şimdi "mutluluklar!" der olduk. • Sınava girecek olanlara "Allah zihin açıklığı versin!" diye dua edilirdi, şimdilerde "başarılar!" deniliyor. • Geleceğe dair planlar yapılırken "inşaAllah”, “Allah izin verirse”, “Allah kısmet ederse" derdik, şimdilerde sanki gelecek bizim elimizdeymiş gibi fütursuzca konuşur olduk veya “umarım”, “tahminim o ki” gibi ne idüğü belirsiz ifadeler kullanır olduk. • Günah işlediğini gördüğümüz kimselere “Allah ıslah etsin”, “Allah affetsin”, “Allah hidayet etsin” derdik şimdi lanet okur olduk. • Kötü bir şeyden bahsederken “Allah korusun”, “Allah esirgesin” derdik şimdilerde "kapa şu şom ağzını!" der olduk. Bu listeyi uzatmak mümkün. Sözlerimizden “Allah” sözcüğünün çekilmesi, artık mümince düşünmediğimizi, hayata Müslümanca değil seküler bir mantıkla baktığımızı ele veriyor. Sözlerimizden “Allah” kelimesinin çekilmesi, bir zaman sonra hayatımızdan da bereketin kaybolmasına yol açtı. Şimdilerde mutluluğu “Allah’tan başka şeylerde” arar olduk, ama beyhude! Ne diyelim? “Allah sonumuzu hayretsin!”
