Bam Teli

Gece olur sen gelirsin aklıma .
Susar mecburiyetler ,
Ben bana kalırım ,
Kimsenin bilmediği ,
Kimsenin görmediği ,
Gecenin dibine atılmış ben .
Gece olur sen gelirsin aklıma ...

“Hayatta olabileceğiniz en güzel yer bir duanın içinde yer almaktır.”
Şemsi Tebrizi

          Apansız
Apansız oldu yitti
Selde sürüklenircesine
Rüzgarda savrulurcasına
Kasırgada bir el
Avuçlarından
Zamansız
Tutamadı
Masum...
Üzülme !
"Oyunu kaybetmedik;
sadece zaman yetmedi"
     Selimi_
               

Gece olur sen gelirsin aklıma .
Susar mecburiyetler ,
Ben bana kalırım ,
Kimsenin bilmediği ,
Kimsenin görmediği ,
Gecenin dibine atılmış ben .
Gece olur sen gelirsin aklıma ...

insan geceden korktuğundan olsa gerek, gece romantikleştirir...gün ışığında kalabalık içinde kaybolur korku...oysa korku duygularımızın katalizörüdür...dibine kadar karar benliğimizi...

Hedef dünya olursa, sıkıntı belâ olur ..
Hedef âhiret olursa, sıkıntı sevdâ olur ..

“Akıllı, nefsine hâkim olup onu hesaba çekerek ölüm ötesi için çalışan,

ahmak da nefsinin hevâsına tabi olduğu hâlde Allâh’tan (hayır) umandır.''
                                         
                                                   (Tirmizî, İbn-i Mâce, Zühd 31)"

Sanıldığı kadar...
Sağlam bir iplik değildir hayat.
Ve inceldiği yerden değil,
Kopmaz dediğin yerden kopar...

İçimize ne çok şey attık..!
Sevdik sustuk.!
Özledik sustuk.!
Yandık sustuk.!
İçimizi ALLAH'a emenet edip yine sustuk..!!

..Ve sadece Rabb'im bilir...
         Huzurumuz da  bundandır..!

"Hayat imtihanı ateşle ısıtılan topraktan, değerli madenlerin damıtılması gibidir."

Kader bize “kiraya verdiklerini” bizden izin almadan geri alabilir. Bu yüzden “değer verdiklerimize sevgi göstermeli ama onlara sonsuza kadar sahip olmayacağımız düşüncesini her zaman için aklımızda tutmalıyız
Seneca

mutsuzluktan söz etmek istiyorum
dikey ve yatay mutsuzluktan
mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
sevgim acıyor

biz giz dolu bir şey yaşadık
onlar da orada yaşadılar
bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

en başta mutsuzluk elbet
kasaba meyhanesi gibi
kahkahası gün ışığına vurup ta
ötede beride yansımayan
yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
öbürünün bir kadından aldığı verem
bütün işhanlarının tarihçesi
bütün söz vermelerin tarihçesi
sevgim acıyor

yazık sevgime diyor birisi
güzel gözlü bir çocugun bile
o kadar korunmuş bir yazı yoktu
ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
gemiler gene gelip gidiyor
dağlar kararıp aydınlanacaklar
ve o kadar

tavrım bir şeyi bulup coşmaktır
sonbahar geldi hüzün
kış geldi kara hüzün
ey en akıllı kişisi dünyanın
bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
kimi sevsem
kim beni sevse

eylül toparlandı gitti işte
ekim falan da gider bu gidişle
tarihe gömülen koca koca atlar
tarihe gömülür o kadar

sevgili sen…
uzun ve dokunaklı mektuplar yazmak benim işim… başkaları hayatın içinde gezinip tadını çıkarırken ; ben hem ayağıma batan dikenleri çıkarmakta hem de nasıl acıdığını anlatmaktayım... çok konuşuyorum, çok düşünüyorum, çok sevip çok gülüyor ve bu yüzden de çok çabuk yaşlanıyorum galiba...
küçük zamanlara sığdırılmış büyük duygular yaşamak da benim işim...
don kişot gibi yel değirmenleriyle savaşmak da... ve fakat benim yel değirmenlerimin kolları akrep ve yelkovan kılığındalar!.. zaman dede hiç sevemedi beni...şöyle saçımı okşamadı hiç... büyükanneyle geçinemeyen bir dedeydi bizimkisi ona olan hıncını bastonunu sallayarak bizden çıkarırdı... sırf bu yüzden pamuk saçlı yumuşak başlı büyükanneden de şefkat görmedik... ki adı sevgi’ydi…
böyle büyüyen çocuklara ibret olsun diye gönderildiğim dünyada ne yapmaya çalıştığını bilemeyen; beyninin ve kalbinin içinde inşaat işçileri barındıran biriyim ben... çalışmalarının hiç sonu gelmez, yaptıkları binalar hiç bitmez üstelik... tam çatıya sıra geldiğinde “hadi yıkalım” der içlerinden biri... yıkarlar... beynimi yıkarlar... ve yeniden başlar derin temel kazıları...
sonra zaman dede çıkar gelir elinde bastonuyla... “bu mevsimde inşaat olmaz; çöker tepenize” der… sevgi nine gelir... siz onu dinlemeyin “layığıyla emek verilmiş her şey sağlamdır; her koşulda ayakta kalır” der…
inşaat işçilerini iyi seçemediğimden olsa gerek her daim bir isyan çıkar aralarında, kazmalı kürekli kanlı savaşlar yaşanır... içim yangın yerine döner yine yeniden...
en iyisi bir gecekonduya razı olmaktır aslında böyle zamanlarda... iki kalas bir heves yapılmış başımı yağmurdan güneşten koruyacak; yeterince ısınmasa da; çatısı aksa da en azından “başını sokacak bir yer”dir...
oysa bilirim ki mimarlarım/mühendislerim şahane yapılar kurabilecek kapasitedir... ama attila ilhan’ın dediği gibi “param olsa hevesim, hevesim olsa param olmaz” güzel binalar inşa etmeye…
hasıl-ı kelam küçük kulübelerde yaşayıp muhteşem binalar projelendiren biri olarak sürer yaşantım...
kim bilir belki çizimleri yaptığım hayallerin değeri bilinir bir gün... hayat bulamasa da…

Mütevazi olan kişileri enayi yerine koymayın, sesini çıkartmıyorsa kalitesindendir."

ömrüme çizgi ç’eken çöl uykulu toprak bayrama uyanırdı
bazen bir dağ omuzlardım
bazen bir yeşil vadi
muhacir bir gülümsemeyle güneşe sarılırdım.

    hüzünlenmek için sonbaharın gelmesini bekliyor gibiydik ve bir yılın bütün hüznünü heybesinde taşıyordu eylül, hoşça kal..