Hala öğrenemedim karşımdaki herkesi kendim gibi bilmemem gerektiğini bu yüzdendir hep artıyor sırtımdaki yara izleri.
Şu memlekette,sırtında hançer yarası ile dolanmayan kimse yok, bana göre.Bizim gibi memleketlerde(aşırı duygusal,duygularını kontrol edemeyen,fevri,ya susup yok sayan ya da aşırı hiddetli,bir ortası yok di mi) başka türlüsü zor zaten.Ondan belki,yara açmaya dünden hazırdır herkes, bizim memlekette.Hançeri ,yetişkinler ellerinde saklayamazsa, dillerinde saklıdır.Onu da yapamazsa yok sayma ile saplarlar o hançeri.Hepimiz öyleyiz.
Bu yüzden işte pek büyütmemek gerekiyor,yürümeye devam etmek gerekiyor.Kaşımamak gerekiyor belki de,bırak iyileşsin biraz,demek gerekiyor.Kendi yaranı iyileştirirken başkalarında da yeni yaralar açmamış oluyorsun böylelikle.
Anlatamadım ama açılan yaraya değil yaşama uğraşına, dikkati vermeyi öğrenmek gerekiyor.Tutkuyla uğraşmaktan huzur veren uğraşlar bulmak gerekiyor.Kırklı yaşları geçerken,47 olmama az kaldı,hayatı elinden birileri çekiyormuş gibi geliyor,bu yüzden hangi gün verildiyse o günün değerini bilmeyi öğrenmek gerekiyor.Kendime yazdım aslında.
Hava kapalı,yine de ilçeye kadar bisikletle çıkacağım,yağmur gelirse şeker değilim erimem dedim kendime.