Ayrılalı 10 yıl oldu.Babalar günüydü gitmişti babam.Hediyesi çalıştığım köyün küçük lojmanının kartonla kapatılmış camında kalmıştı.Verememiştim gömleğini.Beni çok zor şartlarda okutmuştu.Benden ayrılırken çocuklar gibi hıçkırarak ağlamıştı.Birdaha görüşemeyeceğimizi bilmişti sanki.Ben gelmeden gitmişti UZAKLARA.20 Haziran 1998 cumartesi saat 10:30
Geriye hatıralar kaldı geçmişten.Ve avuntular.Allah sabrını verdi.İlk önce dünya başıma yıkıldı sandım.Kimsesiz kaldım sandım.Benim arkamda dağdı babam.Dağlar yıkıldı parçalandı sandım.O olmadan güvensiz kaldım hep.
Ne eşimi tanıdı nede oğlumu.Oğlumu mezarına götürüdüm bu deden dedim.Tanısa nasıl sevredi oğlumu.Oğlum komşu ihtiyarlara dede dedikçe yada arkadaşlarım babalarına seslendikçe içim burkuldu.
10 yıl sonra hala babalar gününü sevmiyorum.Çünkü canım yanıyor bugün.Seni çok özledim canım babam.
okurken o kadar kötü oldum ki öğretmenim. ben babama bir şey olduğunu düşünemiyorum bile. kız çocukları babalarına daha düşkün olurmuş, ben de öyleyim.
böyle durumlarda insan ne dese yarım kalıyor bence. Allah sabırlar versin, geride kalanlara uzun ömür versin. Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun inşallah...