Merhametten maraz doğar.
Zümremin sınıfında obezite hastası bir kız öğrenci var. Sınıftaki arkadaşları kızla sürekli dalga geçiyorlar, çocuk çok yıpranıyor, teneffüslerde ve nöbetlerde sürekli müdahale ediyorum dalga geçenlerle konuşuyorum, kızı sakinleştirmeye çalışıyorum, çok saldırgan, dersleri de hiç iyi değil. Ve de benden yaşça çok büyük olan değerli zümremin bu durumu pek önemsemediğini görüyorum. Belki ben bayan olduğum için daha hassasım bilmiyorum. İşte sorun burada başladı.
Kızın durumu hiç aklımdan çıkmıyor, çok üzülüyorum. Zümreme 'Hocam durum böyle böyle dedim, çocuk çok yıpranıyor, geleceğini olumsuz etkileyebilir bu durum, acaba benim sınıfıma gelse, o ortamdan arkadaşlarından uzaklaşsa daha mı iyi olur çocuk açısından' dedim. Demez olaydım..
Çünkü kendisi çok ilgileniyormuş, dalga geçilmesine izin vermiyormuş, velisiyle iletişim halindeymişşşşş.
Ona ne demek istiyormuşum. Oysaki çok kibardım ve tamamen çocuk odaklı konuştum.
Böyle işte. Ama kendime çok kızdım. Sana ne elin çocuğundan değil mi? diyemiyorum maalesef
