Norm fazlası atamaları yapılacakmış ve aralıkta yine göçebe gibi yerdeğiştireceğiz.Bu yıl öğrencilerim kendilerini 2 yıl okutan öğretmenlerinden ağlayarak ayrıldılar.Bana 2 ayda çok alıştılar.Bende onları çok seviyorum.Bana sürekli öğretmenim sizde bırakıp gitmeyin bizi deyip sarlıp sarılıp öpüyorlar beni.Ne kadar sessiz okuma yaparlarken hepsini dün tek tek izledim ve inanın yavrularını bırakıp gitmek zorunda kalan bir annenin duygularını hissettim kalbimin derinliklerinde.Allahım ayrılık konuşmasını nasıl yapacağım?Öbür öğretmenleri ayrılırken toplantıyı birlikte yapmıştık.Canlarım nasıl hıçkıra hıçkıra ağlamışlardı.Yine aynı sahne.Kendime göre bir düzen kurdum.Düzen tekrar alt üst olacak.Yine geride gözü yaşlı öğrenciler.Aynı ilde 11 yıl 9 okul.Yine minik yüreklerde hüzün,yarım kalmış arkadaşlıklar dostluklar...Göçebiliğin zorluğunu hayat bir kez daha öğretti.Oysa ki öğretmesine gerek yoktu ben zaten çok iyi biliyordum.Artık bir sınıfı mezun etme zevkini yaşamak istediğimi öğretti hayat bana.Yolcudur ABBAS bağlasan durmaz.Ee ne diyelim yolcu yolunda gerek
