Çanakkale Zaferinin 100. Yılı Kutlu Olsun.

HER ŞEY YANIP GÜL OLDU

Kalbimizden aleme bakan göz kör olunca
Kalmadı bizden başka düşman dünyada bize
Malazgirtte açan gül Balkanlarda solunca
Yedi başlı ejderha yürüdü bahçemize

Denizde cehennemin dişleri parlıyordu
Cennet gülümsüyordu sevda tepelerinde
Bombaya karşı dua, ufuklar ağlıyordu
Yanardağlar öfkeyle kaynıyordu derinde

Gelibolu siyah bir pelerin giydi yine
Seddülbahir yanarken sahiller çalkalandı
Sanki bütün melekler katılmıştı ayine
Namazgah tabyasında tekbirler dalgalandı

Gemiler ecel kusan birer ejderdi suda
Karabasan mermiler eritti dağı, taşı
Ne hülyalara daldı, ne bekledi pusuda
Deniz canavarını vurdu Seyit Onbaşı

Karanlık taşıyordu gemiler; hayal sarı
Hürriyet paramparça Ege'den Marmara'ya
Gökyüzünü terk etti denizin son kuşları
Haçlılar gün doğmadan ayak bastı karaya

Kırmızı bir kaktüstü Arıburnu'nda hüzün
Güvercinler binlerce akbabayla savaştı
Kanlısırt kefeniydi Anzak'ın İngiliz'in
Yakarış çağlayanı yüce dağları aştı

Avcılar koşuyordu cepheye genç kızlardan
Yeryüzü yanıyordu ufuklar kan kırmızı
Her gece bin bir çiçek kokusu yıldızlardan
Sabır taşı üstünde her gün civandı sızı

Top sesleri, karanlık, uğultu ve ıstırap
Her mermi binlerce ok, her çelik binlerce yay
Yalnız umut dipdiri; ten viran; mevzi harap
Toprağa gömülüyor Elli Yedinci Alay

Anafartalar'da ruh maveraya müptela
Ten acının en ağır yükünü çeken hamal
Akın akın cepheyi titretiyordu bela
Kaşlarını çatmıştı Yarbay Mustafa Kemal

Mehmetçikte efkarlı bir laleydi umutlar
Sırtında yaralanmış bir Anzak'ı taşıyor
Alnından vuruluncaağlıyordu bulutlar
Bir düşman, bir şehidin kollarında yaşıyor

Conk Bayırı kan gölü; kıpkırmızı Kumkale
Diren be Yahya Çavuş, tarih olsun izlerin
Güneşi görmeyenler şaşırıyor bu hale
Aytepe'de düşman kahrediyor gözlerin

Toprağın altı ölüm, toprağın üstü volkan
Hayat can çekişiyor yüzeyde ve derinde
Böylesine bir sele dönmedi dünyada kan
Cesetler çarpışıyor Kirte mevzilerinde

Günler bitkindi, aylar yüzyıl oldu peşpeşe
Çaresiz kaldı sevda hattına takılanlar
Gönüller ocak oldu bu devasa ateşe
Yılmadı çiğnenenler vurulup yakılanlar

Zafer hala parlayan yıldızların elinde
İstihzayla gelenler boynu bükük döndüler
Yalnız yenilgi kaldı devlerin hayalinde
Eriyen mumlar gibi birer birer söndüler

Bir damla gözyaşında taşlar bile boğuldu
Hala soruyor akıl: Bunun esrarı nedir
Su ve Kan mahşerinde herşey yanıp gül oldu
Çanakkale şimdi bir sevdalı Türkiye'dir

Nurullah Genç

Zaferimizin 100. yılı kutlu olsun. Şehitlerimizin ve gazilerimizin mekanı cennet olsun...

herkesin  100 yılı kutlu olsun  keşke o çocuklarda bizim gibi  güzel bir yaşam sürse  keşke gine eskisi gibi olsa  biz yenilmez türk askeriyiz  onlar kurtaramasalardı atalarımız biz şu  an biz burada  olamazdık   yani atalarımızın değerini bilelim arkadaşlar    herkesin yeniden 100 yılı kutu  

 bu vatan icin canlarini veren on beslikler,ana kuzulari,gencecik yigitler... bu vatan hic de ucuz kazanilmadi  .tarihe altin harflerle Canakkale gecilmez yazdiran mustafa kemal ve onun kahraman askerleri ruhunuz sad olsun.

MEHMET TOPRAK OLDU


Yokluktu, yoksulluktu Anadolu!
Bozkırın orta yerinde bir çocuk doğdu…
Adı Mehmet oldu.
O şehit oğluydu. Daha doğmadan yetim oldu!
Anası kaptı Mehmet’i, Koştu!
Tarlada ırgat oldu.
Eski bir yorgana sardı Mehmet’i, toprağa koydu.

Gün oldu meme emdi; karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu, toprak onun yatağı oldu.
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük bebek oldu.
Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,
Güneş kararttı tenini…

Mehmet’in aklı erer oldu,
Babasını sordu.
Dedi anası, şehit oldu!
Gövdesini toprak yaptı, vatana kattı!
Senin baban toprak oldu!
Mehmet’in aklı ermedi.
Babası nasıl toprak olurdu?
Gün geldi, Düşman Çanakkale’ye geldi.
Toprak! Dedi.
Mehmet’in yaşı on yedi…
Toprak benim babam dedi, vermem dedi!
Mehmet, Mehmetçik oldu.
Anası onu son kez doyurdu.
Koştu Çanakkale’ye, Mustafa Kemalin askeri oldu!

Gün oldu; karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu toprak onun yatağı oldu
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük asker oldu!
Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,
Güneş kararttı tenini…
Mehmet’in aklı erdi, hatırladı,
Babasının gövdesini toprak yaptığını; anladı,
Babası nasıl toprak oldu?
Mehmet, Mehmetçik oldu!
Çelik oldu, duvar oldu, ÇANAKKALE GEÇİLMEZ OLDU!
Ateş kustu düşman, mermi kustu, bomba kustu…
Durdu Mehmet, çöktü dizlerinin üstüne.
Kan vardı göğsünün üstünde!
Alnını toprağa koydu,
Toprak kan oldu!
Yattı toprağın üstüne, kırk günlükken yattığı gibi…
Tuttu toprağı, kırk günlükken tutuğu gibi…
Mehmet toprak oldu!
Toprağa renk oldu!
Bitki oldu, yaprak oldu!
Bayrağa kırmızı oldu!
Gelin kızın halısında boya oldu, desen oldu!
Koyuna kuzuya çimen oldu, yün oldu, iplik oldu!
Ustanın elinde çanak oldu, çömlek oldu!
Aşığın dilinde türkü oldu…
İki yüz elli bin Mehmet şehit oldu!
İki yüz elli bin Mehmet toprak oldu!
Toprak bize VATAN oldu!

Fikret TUNÇ