yol görünüyorsa doğu sayılmaz hocam. Ben yolu bir türlü görünmeyen dağ başlarında çalıştım.
Aynen hiç unutmam tipili günlerde toplantıya katılmak zorunda kalırdık. İki karış kar yağınca tatilde etmezlerdi. Yollarda açılmazdı. Ana yola kadar sekiz km yürürdüm. Sonra geri giderdim. Belime kadar kara batardım. Bir gün o kadar tükendimki köpekler saldırınca karın üzerine uzandım. Ne olur gelin beni parçalayında kurtulayım diye. Köydekiler gülme krizine girmişti. Şimdi hatırlayınca ben bile gülüyorum. Allah o günleri aratmasın tabi.