Paylaşacak aşırı bir sevincim yok, ama her gün yaşamanın tadını çıkarmaya çalışıyorum. Çocuklarımla güzel vakit geçirmeye uğraşıyorum, büyüdüklerinde akıllarında güzel anıları kalsın diye çalışıyorum.
Beş altı sene evvel bademciklerim şişmiş doktora gitmiştim. Doktor iğne verdi ve daha ikinciyi alır almaz alerji başladı vücudumda. Avuç içim, ayak altım kabarcıklarla dolmaya başladı. Sonra bu kabarcıklar yaraya dönüştü. Eklemlerim kilitlendi sonra. Ayağa kalkamaz, yürüyemez, yatamaz oldum. Geceleri sırt ağrısıyla uyanıp ağlıyordum. Okula gidemedim. Aylarca çektim bu hastalığı, sandım ki öyle yumula yumula yaşayacağım ve bir daha hiç yürüyemeyeceğim. Sonra birden bire bir sabah iyileşmiş halde uyandım.
O zamandan beri sanki dünyaya yeniden gelmiş gibiyim. Yataktan hop diye kalkmak, yürüyebilmek, eğilmek, doğrulmak, evin işlerini yapmak her şey o kadar güzel ki... Allah insana dert vermeye görsün, ne eş dost akraba ne de başka birisi...hiç kimse ile çekmiyorsun hastalığını. Tek başınasın acınla. Onun için önce kendimizin kıymetini bilelim, diyorum.
Geçmiş olsun, Allah o günleri sizlere bir daha yaşatmaz inşallah.. Allah kimseyi düşürmesin...
