bu gün çok ilnginç bir olay yaşadım. derste bir öğrencim öğretmenim sizinle tenefüste yenlız görüşebilirmiyiz dedi. bende olur dedim. tenefüs oldu. yanıma geldi sonra anlatmaya başladı:
mahsum, un annesi çok hastaymış. nenem onlara gittiklerinde yemek yiyorlarmış. hasta kadın kocasından yemek istemiş. kocası ona sana bir kaşık çorba bile vermem demiş. kıyamette bütün günahların benim demiş. öğretmenim neden insanlar bu kadar kötü. insan öz karısına nasıl yemek vermez. hiç mi acımıyor karısına zaten hasta. 
bunları söylerken ağlamaya başladı. dün nenesi anlatmış olanları. bu arada mahsum sınıfımdaki başka bir öğrenci. öz annesi 6 - 7 sene önce ölmüş. şimdiki annesi pekiyi davranmıyormuş. zaten 4.sınıf öğrencisi ve hala okumaya geçemiyor.. malüm ailesi hiç mi hiç ilgilenmiyor. ama bunlası anlatan öğrencim ne kadar çok ağladı. gözlerinden yaşlar damla damla aktı aşağıya. beni çok üzdü. sonra biraz konuştuk. morali biraz düzeldi. sabah geldiğinde o kadar kötü görünüyordu ki.....
Küçücük yüreklerdeki sevgiyi, onların omuzlarına yüklenen acıyı herhalde bundan güzel anlatan bir örnek daha olamaz, Ne mutlu size ki bunu anlayabilen ve ona destek olabilen biri olarak onun yanında olduğunuzu hissettirmişsiniz. Bu durumlar hepimizin başına geliyor ve çaresiz olmak insanı daha çok üzüyor. Allah, yemeği bile esirgeyen kişinin kalbine merhamet versin.
