Eğitimhaneliler, Üzüntülerimizi Burada Paylaşalım

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

 Allah rahmet eylesin Cennet mekanı olsun. Size, kardeşlerinize ve sevenlerine sabırlar diliyorum sayın öğretmenim.

Aycey öğretmenim başınız sağolsun. Rabbim sabır versin

Başınız sağolsun aycey hocam,Allah taksiratını affetsin,nur içinde yatsın.Allah size ve ailenize sabır versin .Çok acı.

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Allah sabrınızı arttırsın. Geride kalanlara hayirli ömürler versin.  Çok zor

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

acınızı paylaşıyor,Allahtan rahmet diliyorum.İnşallah bu büyük acınız sabrınızla yıkanıp gider.

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

aycey hocam başınız sağolsun...çok zor bir acı sizi anlamaya çalışıyorum...allah cennetinde buluştursun inşallah...allah gani gani rahmet etsin..size ve geride bıraktıklarına sabr- ı cemil diliyorum...

başınız sağolsun. Rabbim sabır versin

hocam yazınızı okurken çok etkilendim sanki yanınızda beraber yaşamış gibi oldum anne baba kardeş ve evlat acısı çok zor hepimiz yaşıyoruz ve yaşayacağızda hiç biri unutulmaz yerini büyük bir özleme bırakır Rabbim size ve ailenize sabır versin annenizin mekanı cennet olsun inşallah

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Tekrar  başınız sağolsun.
Yazdıklarınızi okuyunca 5.5 yil once yasadiklarim canlandi gözümde....
Ben de bu haberi 500km uzaktan almistim.
Gidisim-orda yasadiklarim-ve geri dönüşüm. 
Allah sabirlar versin. Annenizin mekani cennet olsun insallah

Aycey öğretmenim tekrar başınız sağolsun. Rabbim sabır versin

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Öğretmenim, böyle durumlarda ne diyeceğimi, ne söyleyeceğimi bilemem. Yazınızı okurken acınızı derinden hissettim ve paylaştım. Emir Allah'ın, Allah yardımcınız olsun, merhumun mekanını cennet eylesin. Nur içinde yatsın...

aycey öğretmenim, Allah annenize gani gani rahmet eylesin. Acıların belki de en büyüğünü yaşıyorsunuz. Rabbim sabirlar versin inşallah.

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Aycey öğretmenim tekrar Başınız sagolsun. .. Kolay bir acı değil.  Rabbim sabır versin...

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Hayırlı tezkereler diliyorum hocam  Rabbim tüm mehmetçiklerimizi korusun inşallah

Aycey Hocam yazınızı okurken inan ki ağladım acınızı  paylaşıyorum Allah size sabırlar versin metanet nasip etsin Allah annemizin de günahlarını affetsin sorgusunu kolay eylesin mekanı cennet olsun...