Eğitimhaneliler, Üzüntülerimizi Burada Paylaşalım

Aycey öğretmenim,Allah annenize bol rahmet sizlere bol sabır versin.
Mardin'de bir eczane görmüştüm adı:"zaman "dı...

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Allah kavustursun hocam

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Allah kavuştursun hocam.

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Başınız sağolsun hocam.Allah size ve ailenize sabır versin.Annenizin mekanı Cennet olsun

başınız sağolsun. mekanı cennet olsun inşallah

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Okurken gözyaşlarıma hakim olamadım   

Allah rahmet eylesin,sizlere de sabır versin inşAllah.. innalillahi ve inna ileyhi raciun

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

cok uzuldum. Damla damla yasadim acinizi.
Rabbim cennettinden bir yer verir inşallah annenize...

Memlekete gidene kadar bir umudum vardı." Hayır ölemez, kalp masajıyla uyandırmışlardır." diye umut ettim. Beni arayan telefonların hiçbirine cevap vermedim. Daha ben kabullenmemişken bana baş sağlığı dileyeceklerle konuşmak istemedim. Memlekete geldiğimde her zaman beni kapıda karşılayan annemin yerine ağlaşan kardeşlerim ve yakınlarım almıştı. Sarıldık, ağlaştık. Annem nerede? diye sordum. Aklımda; o gece onun kucağında, ona sarılarak son kez yatmak vardı. Morgda olduğunu söylediler. Niye orada, soğukta bir başına bıraktınız? dedim. Evde olduğunda acımızın daha çok artacağını söylediler. Evin tüm odalarını tek tek dolaştım. Her odada annemin anıları vardı. En sonunda annemin yatağına yattım. Annemin kokusuyla 3-4 saat uyudum.
Ertesi gün morga annemi almaya gittik. İçeriye çocuklarını çağırdılar. Gittik. Battaniyenin içine sarmışlardı annemi. Gittim, yüzünü açtım. Annem aynen uyuyor gibiydi. Yüzünü sevdim. Buz gibiydi. Öptüm, sarıldım. Doyabilecekmişçesine kokladım, kokladım. Çok ağladığım için onun üzüleceğini söyleyip beni dışarı gönderdiler. Sonra onu yıkayıp kefenlediler. Çocuklarını el öpmesi için çağırdılar. İçimizdeki derin acı, dudağımızda hıçkırıklarla girdik içeriye. Annemin başına yeşil bir başörtüsü bağlamışlardı, sağ elini de kefenden dışarı çıkarmışlardı. Sırayla elini öptük. Küçük ağabeyim dayanamayacağını söyleyip ağlayarak dışarıya çıktı. Baba gibi gördüğüm büyük ağabeyim annemin elini öptükten sonra hüngür hüngür ağlayarak dışarıya çıktı. Ben ablamla orada kalıp annemin yüzünü öptüm. Yüzünde kalan, gözyaşına benzeyen bir  kaç su damlacığını sildim. Sonra elini ve yüzünü örttüler. Namazı kılındıktan sonra gömdüler.
Eve geldik. Kardeşlerim görüp üzülmesinler diye hıçkıra hıçkıra, doyasıca ağlama isteğimi içime attım. 3 gün boyunca bir imam ve küçük ağabeyimin okuldan arkadaşları (Küçük ağabeyim imam-hatip lisesinde öğretmen) dualar ettiler. 3 gün boyunca sabah hava ağarmadan kardeşlerimle birlikte annemin mezarına gidip dua ettik.
Şimdi dayanılmayacak bir acı ve anılarla evdeyim. Allah'ım daha büyük acı göstermesin ama gerçekten de çok zor. Acı gittikçe artıyor. Nasıl geçecek bilmiyorum ama. En azından siz değerli dostlarla paylaşırsam acım azalır diye umut ediyorum. Bu mesajı da bu yüzden yazdım.
    Değerli dostlar dualarınız için Allah razı olsun. Allah hiçbirinize böyle acı yaşatmasın.

Hocam duygularınızı,acınızı ben de gözyaşlarımı akıtarak okudum allah sabır versin allah rahmet eylesin kader   başka diyecek bir şey yok

Aycey öğretmenim başınız sağolsun..  yazdıklarınızın aynılarını 6ay önce ben de babam için yaşamıştım..
gerçekten zor, Allah sabır versin, insan o an gerçekten hiç geçmeyecek, hep o acı kalacak,hep bi eksiklik devam edecek diye düşünüyor, ama  çok şükür ki zaman gerçekten ilaç..  :-\Eminim annenizin yeri dolmaz.. fakat insan gerçekten alışıyor.. Mecbur çünkü....

Allah mekanını cennet eylesin,kalanlara uzun ömür, sabır versin inşallah...

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

aycey hocam sizin yasadığınız acıyı bir çoğumuz yaşadık,inanın ki zaman herşeyin ilacı unutturmuyor ama hafifletiyor...gülüm42 hocam eşinize hayırlı tezkereler rabbim sağlıkla sıhhatle gidip gelmeyi nasip etsin,Allah kavuştursun...

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Rabbim kavuştursun öğretmenim.sayılı günler tez geçer.Rabbim sağlık sıhhat versin.

aycey hocam başınız sağolsun .rabbim sizlere sabır versin. yazınızı okurken kendi üzüntümü unuttum. benim de eşim askere gitti . her ne kadar kısa dönem bile olsa insan çok üzülüyormuş.

Allah kavuştursun öğretmenim,hayırlısıyla döner inşallah.

Sarıkamış Harekatının 100.yılında Şehitlerimizi saygı ve rahmetle anıyoruz.

Sarıkamış Harekatının 100.yılında Şehitlerimizi saygı ve rahmetle anıyoruz.

Ruhları şad olsun,saygı ve minnetle anıyoruz.

Vatan Uğruna Can'ını veren tüm şehitlerimizi rahmet ve minnetle ANIYORUZ mekanları cennet olsun