Eğitimhaneliler, Üzüntülerimizi Burada Paylaşalım

Bosna ve yakınındaki sel mağduru kardeşlerimizin Allah yardımcısı olsun.İnşallah kısa zamanda yaraları sarılır.

üzüntüsünü paylaşan arkadaşlarıma allah sabırlar versin. benim de sevincimi paylaşmam lazım.iliçi tayinim 4 sene sonra kendi memleketime çıktı.allah herkesin gönlüne göre versin.darda olan herkesin yardımcısı olsun.

üzüntüsünü paylaşan arkadaşlarıma allah sabırlar versin. benim de sevincimi paylaşmam lazım.iliçi tayinim 4 sene sonra kendi memleketime çıktı.allah herkesin gönlüne göre versin.darda olan herkesin yardımcısı olsun.
[/quote   Hayırlı olsun

üzüntüsünü paylaşan arkadaşlarıma allah sabırlar versin. benim de sevincimi paylaşmam lazım.iliçi tayinim 4 sene sonra kendi memleketime çıktı.allah herkesin gönlüne göre versin.darda olan herkesin yardımcısı olsun.

Değerli  öğretmen arkadaşlarım,
ben de bir üzüntümü sizinle paylaşmak istiyorum.Elbetteki ölüm çaresizliktir çok daha büyük bir üzüntüdür.Keşke bu üzüntüler olmazsa.
Benim üzüntüm daha farklı nereye yazacağımı bilemediğim için buraya yazıyorum.Umarım kimseyi kırmam.
Değerli meslektaşalarım 6 haziran da Ankara da olmam gerekiyor fakat kalacak yerim yok Başkent öğretmen evi
aklıma geldi daha önceki seneler de de aramış red cevabı almıştım.Ama bu sefer olmaz diye iyi niyetle düşündüm ve aradım.Cevap tahmin ettiğiniz gibi maalesef  o tarihte boş odamız yok!!!
Ben artık dayanamadım "bir öğretmen olarak ne zaman ararsam öğretmen evi ücretini senelerdir ödememe rağmen neden hep red cevabı alıyorum,öğretmen hariç milletvekilleri, öğretmen olmayanlar dahil orada kaldılar,benim bunca emeğim neden hiçe sayılıyor ben bu devlete 20 yıldır hizmet veriyorum bizim için açılan yerde bize neden yer yok (290 odalı bir yer) deyince ileri bir tarihte arayın belki iptal olur dediler" Ne diyorsunuz meslektaşlarım bu kırılan gururumuz değil midir?Evet belki ölüm kadar size kötü gelmez ama mesleğimiz  için açılan bir yerde kıymet görmemek yüreğimi acıtıyor.Bir kez değil iki kez değil üstelik 20 senedir mi bana yer yok.
Değerli meslektaşlarım ben bu konuyu şikayet etmek istiyorum.Ne yapabilir nereye baş vurabilirim?Yarın milli eğitime gidip şube müdürleri ile görüşeceğim Milli eğitim müdürünün bile bir şey yapamayacağını söylediler.Lütfen söyleyin nasıl üzülmeyim eğer bunlar bize değer vermiyorlarsa (kendi paramızdan kesilip yapıldı bu binalar)bize veli mi değer verir.Bunu duyan diğer meslekten insanlar ve akrabalarım inanamadılar bana hatta alay konusu bile oldum .Lütfen söyleyin nasıl üzülmeyim.Yazıklar olsun meb e...

  Hiç üzülmeyiniz öğretmenim,asla da ümidinizi yitirmeyiniz.Bir gün bakmışsınız güneş sadece benim için  mi doğmuş acaba diyeceksiniz.

Bu derdimi nereye yazmam gerekir bilemedim. Benim için bir üzüntü olduğundan buraya yazayım dedim. Bu sene atandım, sükür olsun ki atandım. asla şımarıklık yapmak değil niyetim. ama eşimden 1400 ailemden 1700 km uzaktayım. gitsem gidemyorum, eş durumu tam bir hayal. köyde 4 kişiyle lojmanda kalıyorum. böyledir belki usulü bilemem. babam anlatırdı çektiği sıkıntıları o da bir sınıf öğretmeniydi. ama bana böyle köyde kalanların çok güzel dostluklar kurdugundan da bahsederdi. zamanla değerleri de değişir mi insanların? çektigim zorluk sadece ilçeye 40 km uzak olmak, mahrumıyet bolgesınde olmak olsa keske. insanların içinde yalnız olmak daha zor bişeymiş. burda öğrendim. yüzüne gülüp küçücük okulda arkandan iş çevrilmesi daha zormuş. eminim her yerde oluyordur. ama insanın burda öğretmenlerden başka arkadaşı olmayınca bu daha da batıyor insana. tek umudum eş durumuydu. o da bir hayal gibi görünüyor forumda okuduklarıma göre. her gün umutla uyanmaya çalışıyorum, her geçen gün umudumu daha da azaltıyor. tek mutluluğum minik çocuklarım. iyi ki onlar var.

Bu derdimi nereye yazmam gerekir bilemedim. Benim için bir üzüntü olduğundan buraya yazayım dedim. Bu sene atandım, sükür olsun ki atandım. asla şımarıklık yapmak değil niyetim. ama eşimden 1400 ailemden 1700 km uzaktayım. gitsem gidemyorum, eş durumu tam bir hayal. köyde 4 kişiyle lojmanda kalıyorum. böyledir belki usulü bilemem. babam anlatırdı çektiği sıkıntıları o da bir sınıf öğretmeniydi. ama bana böyle köyde kalanların çok güzel dostluklar kurdugundan da bahsederdi. zamanla değerleri de değişir mi insanların? çektigim zorluk sadece ilçeye 40 km uzak olmak, mahrumıyet bolgesınde olmak olsa keske. insanların içinde yalnız olmak daha zor bişeymiş. burda öğrendim. yüzüne gülüp küçücük okulda arkandan iş çevrilmesi daha zormuş. eminim her yerde oluyordur. ama insanın burda öğretmenlerden başka arkadaşı olmayınca bu daha da batıyor insana. tek umudum eş durumuydu. o da bir hayal gibi görünüyor forumda okuduklarıma göre. her gün umutla uyanmaya çalışıyorum, her geçen gün umudumu daha da azaltıyor. tek mutluluğum minik çocuklarım. iyi ki onlar var.

Bu derdimi nereye yazmam gerekir bilemedim. Benim için bir üzüntü olduğundan buraya yazayım dedim. Bu sene atandım, sükür olsun ki atandım. asla şımarıklık yapmak değil niyetim. ama eşimden 1400 ailemden 1700 km uzaktayım. gitsem gidemyorum, eş durumu tam bir hayal. köyde 4 kişiyle lojmanda kalıyorum. böyledir belki usulü bilemem. babam anlatırdı çektiği sıkıntıları o da bir sınıf öğretmeniydi. ama bana böyle köyde kalanların çok güzel dostluklar kurdugundan da bahsederdi. zamanla değerleri de değişir mi insanların? çektigim zorluk sadece ilçeye 40 km uzak olmak, mahrumıyet bolgesınde olmak olsa keske. insanların içinde yalnız olmak daha zor bişeymiş. burda öğrendim. yüzüne gülüp küçücük okulda arkandan iş çevrilmesi daha zormuş. eminim her yerde oluyordur. ama insanın burda öğretmenlerden başka arkadaşı olmayınca bu daha da batıyor insana. tek umudum eş durumuydu. o da bir hayal gibi görünüyor forumda okuduklarıma göre. her gün umutla uyanmaya çalışıyorum, her geçen gün umudumu daha da azaltıyor. tek mutluluğum minik çocuklarım. iyi ki onlar var.