Hiçbir Annenin Hakkı Ödenmez!

Benim de çalıştığım bir köy okulunda öğrencilerin yarısı çocuk yuvasındandı.
Büyük bir çoğunluğunun hem annesi, hem babası vardı ;ama yanlarında yoktu. Yuvada tek başına, ya da kardeşleriyle birlikte kalıyorlardı.
Bütün okula kök söktüren Mustafa ( birinci sınıf öğrencisi), dışarda sıra olurken andımız için, sürekli sınıfımızdaki başka bir erkek öğrenciyi (Ahmet) dövüyordu.
   Sonra fark ettim ki Ahmet’i her gün annesi okula kadar gelip bırakıyor ve çocuğa aşkım aşkım diye sesleniyordu. Bunu gören Mustafa da kıskanıp her fırsatta sınıfta Ahmet’i dövüyordu. Ahmet’in annesini arayıp çocuğun okula tek başına gelmesini istediğimi söyledim.Zaten evleri okulun dibindeydi.
   O çocuklarda o kadar fazla anne ve baba özlemi vardı ki , ben o yüzden sekiz yıl çalıştığım o okulda hiçbir zaman, anneler gününü ve babalar gününü kutlamadım; etkinlik yapmadım. Çünkü her sınıfta 7-8 tane yuva öğrencisi vardı.
   Ben de Mustafa’yı yanıma alıp defalarca konuşmuşumdur, bak benim oğlumun da babası yok diye, ama ne yaparsam yapayım Mustafa’nın hırçınlığı geçmedi, anne özlemi bitmedi çünkü.Annesi gelip seni alacağım diye arıyor ama hiçbir zaman da gelmiyordu. Annesi aramasa çocuk sınıfta süt dökmüş kedi gibiydi. Annesi arayıp da gelmeyince yaptıklarını anlatsam şaşarsınız. Bir keresinde küçücük yumrukları ile öğretmen dolabının camını parçaladı, içinde ne varsa yerlere savurdu. Allah’tan eli kesilmedi. Sinirden boynundaki damarlar şişiyordu, tam bir Rizeliydi, sarışın, mavi gözlü bir çocuk, bakmaya kıyamazsın.  Rehber öğretmenimiz bile Mustafa’ya bir çare bulamadı. O sene Mustafa’ya okuma yazmayı öğretebildim. Çocuk doğru dürüst derslere bile katılmadı çünkü. Sinirlendiğinde bana vuruyordu, küfür ediyordu, sol dizimden menisküs ameliyatı olmuştum, yine de bana kıyamıyordu,sağ dizimi tekmeliyordu. Bir sonraki derste hiçbir şey olmamış gibi bana resimler çizip, kalpler boyayıp getiriyordu. Resim yeteneği vardı. Harçlığı ile bana küçük süs eşyaları alıyordu. Çocuk işte sevgiye aç.
   Annesizlik ya da babasızlık her çocuğun içinde bir yara maalesef.

Ben de anneler ve babalar gününü , hatta bayramları oldum olası sevmem,öğrencim yeni annesini kaybettiği için bu sene benim için daha da kötü oldu;anne konusu geçen her konuda aileniz demeye ,onu üzmemeye çalışıyorum,çok zor gerçekten.
Allah sevdiklerimizden ayırmasın,hergün değerli onlarla.

2006 yılındaydı toy zamanlarımdan sanırsam..
Anasınıfı yan okul .. . oğlumda orada Mert te.. iki sapsarı mavi gözlü iki kafa benimki hafif zayıf Mert  hafif toplu .. kaç kişinin içinden seçersin ikisini...
Bir ay geçmeden Ekim ayı hiç unutmam.. Konya yolunda mert ve ailesi kaza yapıyor .. Mert arabadan çıkıyor sağ salim burnu bile  kanamadan...
Ama anne baba sizlere ömür...

Teyze bakıyor ... ama ben her tenefüs başlarında okulda  sanki o boşluğu ben doldurabilecekmişsim gibi..

Gösteri etkinlik en çok onun resmi olur onu çekerim  encok onun cd ye klibini yaparım veli toplantılarına  giderim.. Mert kimseyi kıskanmasın diye kimseye özenmesin diye...

Allah hiçkimseyi  ne annesiz nede  babasız bırakmasın inş..Evlatsız hiç bırakmasın..

Onun için derler buyukler hep yeni doğan bebeklere Allah analı babalı buyutsun diye o zaman idrak edebilmiştim o sözü...
[/quote Amin

   Bence de böyle bir gün olmamalı. Anne, her zaman hatırlanmalı, sayılmalı, sevilmeli. Sadece bugünde değil.
   Annesi ve babası olmayan, ya da evladını kaybedenler için, anne olmak isteyip de olamayanlar için hüzünlü bir gün...
   Çocuğumun babası yok mesela ve her babalar günü benim için kabus.Çocuğumun, sadece duruşuna, sessizliğine bakıp, çektiği acıyı iliklerime kadar hissettiğim bir gün...
   Anneler gününde de babası ile beraber gidip annesine bir hediye alamadığı için, nasıl hüzünlendiğini küçükken, o bakışlarından anlardım.
   Ben de sevmem hiç anneler-babalar gününü.

anneme ıkı gun once bagırdım bana küstü. şu an koydeyım. delı oluyorum. arada aglıyorum. telefonumu da acmıyor. hafta sonu hemen gıdıp ayaklarına kapanacam. düntada en cok annemı sevıyorum. kurban olurum ona.