sebnem35 öğretmenim benim iki dönem öncesi, ilk birlerimi okuturken benzer bir erkek öğrencim vardı. Anneden hiç ayrılmamış. Ama iki ablası düzenli olarak okula geliyorlardı. İki yaş küçük de erkek kardeşi vardı.
Öğrencim de aynı sizinki gibi kendini yerden yere attı. Annesiz asla sınıfa girmedi. Yılın sonuna kadar anne sınıf kapısında oturdu. Ne yaptıysak olmadı. O arada İl Rehberlik Merkezlerinin birinden, bir grup araştırma amaçlı okulları geziyorlardı ve bize de gelip sorunlu öğrencilerimizi göndermemizi istediler. Çocukla yaptıkları görüşme sonucunda, hemen özel eğitim ya da psikolojik destek almasını önerdiler ama aile pek oralı olmadı. Sonunda çocuk okulu bıraktı. Ne yapıp ettiysek de dönmedi. En son geçen yıl gördüğümde hala annesiyle birlikte, etek, bulüzle gezen, kolunda çanta taşıyıp, topuklu ayakkabı giyen ama inatla annesinin koluna yapışmış bir halde gezen bir şeye dönüşmüştü. Meslek hayatımdaki en büyük üzüntüm ve başarısızlığımdı, diyebilirim.
İki yıl sonra kardeşi başladı. Onda da aynı durum yaşandı ve o da okulu bıraktı. Her yıl sınıfta kaldı. Ben tekrar bire dönüp de üçüncü sınıfa geldiğimde, küçücükten beri beni tanıdığı için benim sınıfıma gelmeye karar verdi. Üçüncü sınıfta ara ara geldi. Dörtte ise düzenli gelmeye başladı ama arkadaşlarından 3-4 yaş büyüktü. O kadar ara vermesine rağmen yine de çok başarılı bir çocuktu. Abisini kurtaramadık ama kardeşine yardımcı olduk.
Benimki olumsuz bir örnek oldu ama.
