*KARANFİL*
Bugün
Masama bir karanfil bıraktılar...
Giderken de bana:
-Ondan... dediler.
Dedim:
-Onlar çok oldu gideli...
Sadece:
-Hatırla onu!?
Diye..bildiler...
Dedim:
-Gidenler çoktan yol aldı,
Kalanlarda sadece kaldılar...
Dedim:
-Karanfildeki kim...Kim! dedim.
Gariip gariip gözlerime baktılar...
Dedim:
-Alışkın değilim böyle şeylere!
Yaş günü
Yılbaşı desen,
Zaten
Çekip gitti bir yerlere…
Dediler:
-Hiç mi dostun yok?
Dedim :
-Vaaar!
Dediler:
-Hatırla bakalım nerede?
Dedim:
-İşte…İşte o...Mezar!
Karanfil..
Dedim:
Yarabbi, ne kadar güzelmiş!
Dedim:
Güzeli görmemişsin ki be hey kötü!
Dedim:
Yıllar içini de söktü…
Dost.
Arkadaş.
Yaren.
Bir zaman sende ki latife idi,
Kalbin yumuşak bir kadife idi…
Dedim:
-Bunların hepsi karanfil, küfe idi!
Bırakanlar bırakıp gitti.
Dedim:
-Bırakanlar kim idi!
Karanfilde ki Kim?
Sorular,
Sorular…
Beynim allak-bullak:
-Kim bunlar?
Hemşire,sınıkçı hekim!
Oturuyorum:
-Tekim…
Dedim:
-Yarabbi bana yardım et!
Nerden geldi bu karanfil?
Her şey neyin nesi?
Karanfil yüzüme bakıp
Dedi ki:
-Ben “Muhammed’in nefesiyim,nefesi!
Onun ümmeti olanlara selam olsun…
Muhabbetle kalınız.
Saygılar…
“Adamınbiri07”
(Lütfenşiirlerdenalıntıyapmayı
nızsahibineaittir)
