Kendi Çocuklarımızın Geleceği

Güzel bir yazı...

Sınavı vardı.
Çantanı akşamdan hazırla istersen, dedim. Sabah yaparım sorun değil, dedi.
Sabahın koşuşturması ile kalem kutusunu ve sınav notlarını unutmuş. Peşinden okula götürebilirdim götürmedim.
Tüm gün arkadaşlarından kalemiydi, silgiydi, notlarıydı aramış durmuş. Hiç bir şey demedim.Akşam bir baktım her işten önce çantasını toparlıyor.

Öbürü çizgi filme takıldı kahvaltıya gelmek istemedi. Sen bilirsin ama öğlene kadar aç kalırsın dedim. Olsun, dedi. Aç açına okula gitti. Yanına sandviç hazırlayıp koyabilirdim, koymadım. Okulda öğlene kadar kıvranmış. Ertesi sabah kahvaltı sofrasına ilk koşan kendisiydi.

Neden?
Çünkü çocukların tercih yapmasına izin verdiğimiz kadar, tercihlerinin sonucunu yaşamalarına da izin vermek gerekir.
Neden?
Çünkü bir musibet bin nasihatten çok şey öğretir.

Yemek yemeyen aç kalır, ödevini yapmayan öğretmeninden ceza alır, uykuya direnen ertesi gün uykusuz kalır, sınavına çalışmayan zayıf alır...
Hani diyoruz ya, "Ceza vermeyelim mi?" diye.
Vermeyelim, sadece sonuçlarını yaşamalarına izin verelim.
Çünkü ancak böyle olunca yavrular sorumluluk alır...

POZİTİF ÇOCUK YETİŞTİRMENİN FORMÜLÜ

1- Çocuklarınıza seçenek sunun, seçim yapacak fırsatlar verin.

2- Problemi onun adına çözmeyin veya çözüm önerileri sunmayın.

3- Hata yapmalarına da fırsat verin ki, hatalarından sonuç çıkarabilsin.

4- Başkalarının duygularını anlayabilmesini sağlayın.

5- Olumlu yaklaşım, davranıştan hemen sonra gösterilmelidir. Öncelikle "Aferin, çok iyi yaptın" gibi sözel destek, sırt sıvazlama, saçını okşama gibi fiziksel temas; sonrasında arkadaşlarıyla program yapma, parka, sinemaya götürme gibi ödüller verilmelidir.

6- Çocuğun olumlu davranışlarını eşinize, aile büyüklerine abartmadan aktarın ve çocuğun duymasını sağlayın.

7- Çocuğa ev içi ve ev dışı sorumluluklar verin.

8- Koşulsuz sevildiğini hissettirin.

9- Tutarlı davranın, onaylamadığınız bir davranışa sonradan onay vermeyin.

10- Açık, net, anlaşılır mesajlar verin.

11- Fiziksel ihtiyaçlarını karşılayın.

12- Güvenli bir çevre ve ortam sunun.

13- Ona zaman ayırın.

14- Kurallar, sınırlar koyun.

15- Hak etmediği, abartılı övgülerden kaçının.

16- Koruyucu yaklaşımlarınız sınırlı, kollayıcı yaklaşımlarınız sınırsız olsun.

17- Sabırlı ve hoşgörülü olun...

Sorunumuz ne biliyor musunuz?
Arabalarımızın kapladığı alan, çocuklarımızın oynadığı alandan daha büyük...

Bizim gibi bahçede, bölüşerek yemeyi,paylaşma ve yardımlaşmayı ,imeceyi ,toprakla -kumla oynamayı bilmeden büyüyorlar..

şehirde oynacak park harici alan yok,kızım 7 yaşında dışarı oynamaya yollayamıyorum,tek arkadaşı 3 yaşında kardeşi bu sene okula başlayacak,bazen dışarı da oynamadığı için ağlıyor,o ağladıkça içim kan ağlıyor,evde onunla oynuyorum,gün aşırı dışarı çıkarıyorum ama bunlar arkadaşın yerini tutmaz,çünkü ben yetemiyorum ona,dışarısı bizim zamanımız gibi değil artık,dışarıda başına kötü bir şey gelmesinden de korkuyorum,çocukluğunu doyasıya yaşayamadığı için kendimi çok suçlu hissediyorum,

Çocuklarımın geleceği için umutlu olmak istiyorum. Akademik olarak yaşıtlarına göre iyiler, bu güzel birşey; sosyal hayatta yeterince uyumlu değiller. Bu da beni endişelendiriyor.