Kendinizi Çaresiz Hissettiğiniz An Oldu Mu ?

   öğretmenlik hep benim hayalimdi. çocukları çok severim. her çocuk farklı bir bireydir ve mutlaka özel ve güzel bir yanı vardır. bu çocuklar eğitilmeli okumalıdır. özellikle kız çocukları okumalı , ayaklarını sağlam basmalıdır.
mecbur kalırsam oğullarımı üniversiteden alırım kızımı yine okuturum diyen bir babanın çocuğu olarak bunu ilke edindim.
     çok çalışkan ve zeki bir kız öğrencim vardı. çocuğa rapor alıp liseye göndermeyeceklerini duydum. annesine giderek ikna etmeye çalıştım. eğitimin önemini özellikle kız çocuklarının neden okutulması gerektiğini örneklerle açıkladım. saatlerce dil dökmeme rağmen kadının verdiği son cevap şu oldu .
hoca ne yapalım sen okumuşsunda ne oldu bak bizimle birlikte bu köyde kaç yıldır oturuyorsun. tek farkın giyimin süsün .senin gibi kırk çocukla uğraşacağına zengin bir kocaya veririm  kendi çocuğuna bakar oldu . aldığın üç kuruşu beneim kızım el işi yapsa yine kazanır. ben çaresiz kaldım. öğretmen olmak isteyen okız çocuğunun şimdi bir kızı var...........
13 yıllık öğretmenlik hayatımda en çok bu kız çocuğuna üzüldüm ve bu zihniyeti hala aşamamanın acısını duydum. bu arada öğretmenleri halkın gözünde bu hale getirenlere teşk. ediyorum.

evet hocam eskiden öğretmenlere özellikle köylerde daha fazla saygı gösteriliyordu. çok üzücü bir durum yasamıssın..bu şekilde düsünen ailelere yazıklar olsun diyorum..eskisi gibi okumak masraflıda değil..neredeyse herseyini devlet veriyor..

arkadaşlar biz naparsak napalım karşımızdaki cahil biriyse kendi doğrularını kabul ettirmek için elinden geleni yapar.onun için tek doğru vardır o da kendi doğruları.siz ne kadar yanlış  düşündüğünü söylesenizde inandıramazsınız.yazık ülkemiz böyle cahiller yüzünden ilerleyemiyor.Allah böylelerinden korusun

haklısınız inandıramıyoruz bazen.göreve ilk başladığım sene çocuuklara meslek seçimiyle ilgili düşüncelerini sormuştum.başarılı bir öğrencim öğretmen olmak istiyorum ama annem öğretmenlerin bir süre sonra delirdiğini o yüzdenn hoca olmam gerektiğini söylüyor dedi.bunu duyduğumda hissettiklerimi eminim sizde hissedersiniz.ama bu ve bunun gibi öğrencileri kaybetmeyeceğiz arkadaşlar

ben de yetiştirici sınıf için doğuda bir ilçeyi gezdim kızın kimliğini aldım ertesi sabah babası okula geldi bir de fırça yedim kimliği niye almışım diye o an çok çaresiz kaldım adamı tersledim kimliği yüzüne attım kız hala evde okuma yazma bilmeyecek hiçbir zaman..

mmm   mutlaka  olmuştur,  en  zor şey  çaresiz olmak
derler ya çaresi olmayan hiç bir şey yoktur diye..

Olmaz mı? İnsan , ne yapacağını ne düşüneceğini bilemez.

okumamış insanlar arasında okuyan insanlar yetiştirmeye çalışmak o kadar zor ki.çoğu zaman öğretmenler çaresiz kalıyor.çocuğun durumu kötü çalıştırıyım dersin, öğrenciyi ertesi gün okula erken çağırırsın çalıştırmak için  sen okula gidersin öğrenci gelecek diye ,çocuk gelmez.sorarsın evladım niye gelmedin diye annem göndermedi der..mesleğimize olan saygınlığın biraz daha azaldığını bugün bir kez daha farkettim üzülerek...yaşananlarla sabit acı bir tecrübe..

Basma cahilin izine, gitme şeytanın sözüne  demişler..
Çocuğunun sorunlarını kabul etmeyen sarhoş velinin kendini sizden daha bilgili görmesi,kendi sefil halini sizinle karşılaştırması,hep böyle tuhaf ve sevimsiz insanlarla karşı karşıya olmak bazen kendime ''ben  burda ne yapıyorum?'' dedirtiyor.Şehir merkezinde ortaokul lise mezunu kendini bilmez masabaşı memurlarının ahkam kesmesi de sinirimi tepeme çıkarmıyor değil...

Malesef çok üzücü şeyler bu yaşananlar.Velinin öğretmene saygısı yok.Geçen yıl 1. sınıf okuturken bir öğrencim okumaya geçemedi çocukta öğrenme güçlüğü vardı özel eğitim merkezine baktırmaya götürdüler onlarda sağolsunlar bu çocuk normal biz 2 ayda öğretiriz okuma yazmayı demişler.Veli bir hışımla geldi sen kötü öğretmensin çocuğuma öğretemiyosun onlar 2 ayda öğretecekmiş...Bağırdı çağırdı çıktı gitti ve bu olay hem öğrencimin hemde diğer öğretmen arkadaşlarımın yanında oldu.Çok üzülmüştüm ozaman  bırakmayı bile düşünmüştüm öğretmenliği.Yapamıyorum demekki diye.

siz yinede aldırış etmeyin hocam.moralinizi bozmayın.kendini bilmez insanlar işte.sorunu çocuğunda değil hep bizde ararlar.inanın bizim de başımıza gelmiyor değil.evde ilgilenmiyorlar.her şeyi okuldan bekliyorlar.afedersiniz bir terbiyesizlik yapsa bu senin öğrencin diyorlar.neler yaşadık neler

bende sosyal yardımlaşmadan çıkan paraları velilerime dagıttım ertesi gün öğretmenler gününde okula 4 velim geldi, ben öğretmenler günümü kutlayacaklar zannettim ama öyle olmadı bize neden para vermedin diye hakaret etmeye başladilar sanki ben kendi cebimden veriyorum parayı.hemen jandarmayı aramıştım
 çok üzülmüştüm öğretmene GÜVEN SAYGI nerde kaldı dedim içimden ve eve gelince gözyaşlarıma hakim olamamıştım

bende sosyal yardımlaşmadan çıkan paraları velilerime dagıttım ertesi gün öğretmenler gününde okula 4 velim geldi, ben öğretmenler günümü kutlayacaklar zannettim ama öyle olmadı bize neden para vermedin diye hakaret etmeye başladilar sanki ben kendi cebimden veriyorum parayı.hemen jandarmayı aramıştım
 çok üzülmüştüm öğretmene GÜVEN SAYGI nerde kaldı dedim içimden ve eve gelince gözyaşlarıma hakim olamamıştım

Yapılan büyük terbiyesizlik; Fakat gelde o insanlara bunu anlat.Üzüldüm yaşadığınız bu duruma.

teşekkürler turgay-dilek hocam

çaresiz hissettiğim çok zamanlar olmuştur... öğretmenlikte ilk yılımda köye alışmaya çalıştığım zamanlar...köy küçük 15 hane.. uzun kış geceleri... köylünün yanına gidersin ama kimse türkçe konuşmaz... herkes zazaca konuşur... 3-5 genç var onlarlada konuşacak bişe bulamazsın... bilgisayar var internet yok... sadece televizyon izlersin... dört duvar arasında elektriklerin sık sık gidip geldiği uzun kış geceleri... kitap okursun oda bi yere kadar.. yemek yapar bulaşık yıkarsın ama yinede bitmez geceler... sadece düşünürsün düşünürsün..... bunalmamak ve kafayı oynatmamak için kendini dışarı atarsın... karanlık ve ıssız bi gece ama moralin daha çok bozulur....