Kendinizi Çaresiz Hissettiğiniz An Oldu Mu ?

çok üzeri bilmem kaçç..mesleğe ilk başladığım yıllar olmuştu bir ara durudu tekrar dewam ediyor memleketimin köyüne atandım memleketimden yolu yok 5 saat sürüyor 30 km
sonra köye vardın dağ başı ..ellektrik gider 45 gün su donar 3 gün yol kapanır 3 ay..ama herşeye rağmn özlüyorum oraları
sonra tayin oldum
her şeye rayına oturmuşken bir tayin daha
geldim her gün olay meslekten soğudum istifayı dahi düşündüm kısaca çaresiz ötesiyim..

 ipek hocam herşeye rağmen öğretmenlik güzel.. insan her duruma alışabiliyo... bazı şeyler mazide tatlı anı olarak kalıyo...

haklısın harun hocam
ama çamur ta izi kalsın derler ya benim ki öyle bellğimde kazılı duruyor silinmedi sadece üzeri küllendi

hocam benim hala devam ediyo sıkıntılı günlerim... ama eskisi kadar kalmadı.. evlenince ve araba alınca.. çok sıkılınca eşimi alıp ilçeye gidiyorum... köydeki stresi orda atıyorum.. başka çaresi yok..

ohh ne güzel hocam bir öğretmenim mutlu  olması çok güzel her şeye rağmen mutlu olmalıyız...

ilk atandığımda herşey toz pembeydi.zaten uzun bir süreçten, o kadar işsizin içinden geçip gelmişsin mutlusun tabi.fakat zamanla yaşadığın şeylerden öyle bunalıyorsun ki nerede bu mesleğin kutsallığı dedirtiyor insana.herşeye rağmen öğrencilerin gözlerindeki ışık yetiyor öğretmene.

atanıpta köye gittiğim ilkgün elime okul anahtarını tutuşturup sen müdür yetkilisin deyip,abartmıyorum  çekip giden, öğretmenin ardından bakakalmıştım .o an durdu .afalladım gerçi sonra çok ta güzel oldu her şey ama hiç unutamıyorum insan bu kadar mı  duyarsız olur şimdi yeni bir öğrt.görünce hemen sıcak davranıyorum.yardımcı olmaya çalışıyorum

atandıgımı öğrendıgım zaman memleketımın bı koyunde ucretlı oğretmenlık yapıyordum atanma haberımle havalara uctum adeta butun oğretmen arkadaslarım benı kutluyordu ama bı yandan da atandıgım sehır onları urkutmustu o sevıncle onların bakışlarının ne demek ıstedıgını anlmadım ama geldıkten sonra sehre yerlestıkten sonra butun gercekler yuzume tokat gıbı ınmeye baslayınca onların gozundekı ıfadenın ne oldugunu gayet ii anladım daha sonrada polyannacılık oynamaya basladım ama cogu zaman işe yaramıyor artık ama yınede dıyorumkı herseye ragmen yasamak guzel sey

velilerin dışında bizi çaresiz bırakan mebe ne demeli

olmazmı ne yalan söyleyeyim çoğu zaman iki yıllık öğretmenim bir sene mardinin en kötü ilçesinde köyde çalıştım bir senedirde vanda ve yine en kötü ilçesinde ve köyde çalışıyorum şartlar çok ağır artık dayanma gücümün kalmadığını hissediyorum kısacası bunaldım

Olmaz mı? Satırları okuyunca gerilere gittim.Veli,çevre,uzaklık,vb. sebepler saymakla bitmez. Ama arkadaşlar yıllar sonra olumlu bir başarı size herşeyi unutturuyor.Morallerinizi bozmayın bu ülkenin sizlere ihtiyacı var. Selamlar

Arkadaşlar ben ilk atanadığımda bir bayan arkadaşla çalışmaya başladım evime 60 km uzaklıkta bir köyde idim.yeni öğretmenin acemiliğivar. Zamanla öğreniyorsun  tabii. son ik yıl yine aynı köyde arkadaşın taini çıktı yalnız çalıştım. Çook bunalmıştım ne olursa neresi olursa olsun dedim bir yeri yazdım şimdi bulunduğum yer kalabalık bir okul ama  yalnız çalıştığım ve o bayan arkadaşla çalıştığım  zamanların kıymetini hiiiç bilememişim.Allah daha kötüsünden korusun şuan benim durumummun daha kötüsü var mı bilmiyorum ama yinede Allah daha kötüsünden korusun diyorum.

Arkadaşlar ben ilk atanadığımda bir bayan arkadaşla çalışmaya başladım evime 60 km uzaklıkta bir köyde idim.yeni öğretmenin acemiliğivar. Zamanla öğreniyorsun  tabii. son ik yıl yine aynı köyde arkadaşın taini çıktı yalnız çalıştım. Çook bunalmıştım ne olursa neresi olursa olsun dedim bir yeri yazdım şimdi bulunduğum yer kalabalık bir okul ama  yalnız çalıştığım ve o bayan arkadaşla çalıştığım  zamanların kıymetini hiiiç bilememişim.Allah daha kötüsünden korusun şuan benim durumummun daha kötüsü var mı bilmiyorum ama yinede Allah daha kötüsünden korusun diyorum.

hocam nerde görev yapıyorsunuz inan ben de aynı şekilde dag başında çalıştı susuz elektriksiz yolsuz
neler neler sonra geldim okul kalabalık nefret ediyorum resmen yaşamaktan bıktımm

çaresiz olduğumuz pekçok zaman vardır mutlaka ama ben ilk atandığım yıl birinci sınıflara okuma yazma öğretme savaşı verirken olduğum kadar çaresiz olmamıştım.bir yanda acemilik bir yanda gözünün içine bakan çocuklarım Allaha şükür çaresizliğim uzun sürmedi

Acaba hiç kendimi çaresiz hissetmedi diyen var mıdır

 bugünlerde bir kaç öğrencim var ısrarla verdiğim etkinlikleri yapmadan geliyor... biraz kızıyorum... ondan sonra da diyorum ki.. bu benim işim.. hepsinin aynı seviyede , aynı sorumlulukta olmasını bekleyemem.. sen benimsin kaderimsin deyip, ailesini düşünmeye başlıyorum.. ileride okadar çok uğraşacaklar ki o çocuklarla...