Hocanım lafından nefret ediyorum.
Hocam lafı çok itici ve camideymiş havası veriyor sanki. Bu yüzden öğretmen arkadaşlarıma öğretmenim diye hitap ediyorum. Daha samimi ve canayakın geliyor bana bu hitap şekli.
Çocuklara ise sınıfına ve duruma göre hayatım, canım, tatlım, yavrum, çocuğum, evladım, bazen de farkında olmadan, belki yapmamak, söylememek gerek ama annem lafı kaçıyor ağzımdan.
Bundan önce mezun ettiğim sınıfta bazen yanlışlıkla anne diye hitap eden öğrencilerim olurdu. Hatta bir kaç kez baba diyen de oldu.
Haklısınız Dermiyan öğretmenim, bazen kişiye göre hitap değişebiliyor. Bir öğrenciye "yalan söylüyorsun" demekle "doğruyu söylemiyorsun" demek arasında çok fark olduğunu düşünüyorum. Sonuçta bizler de insanız. Sabrımızın taştığı, ters tepkiler verdiğimiz zamanlar mutlaka oluyor. Ama böylesi durumlarda herhalde en güzeli ya ortam değiştirmek ya da 10 a kadar sakince saymak. Ben çok faydasını görüyorum, nacizane tavsiye ederim.
