Kimseler Bilmiyor!
İçimde tutuşmuş bir yangın var.
Kimseler bilmiyor.
İçimin külleri neft kokusunda.
Yanmaya gidiyor.
Ağlıyorum kendime,
Yanıyorum kendime.
Yakıyorum kendime,
Kimseler bilmiyor.
Söndürmeye yelteniyor tövbelerim.
Sönmüyor.
Düşüyorum yine de,
İzbe düşün hasır serili secdesine.
Paklıyor beni rahmetler azaplardan.
Seviniyorum.
Seviniyorum dedim.
Yarım kalıyor.
Ya fi! diye anımsıyorum.
O ne olacak?
Kim paklayacak vebali sırtında kambur günahlarımı.
Dünü unutulmuş yarınlarımı.
Geçmişi körükleyen gelecek maşamı.
Yangının ben olduğunu,
Yananın ben olduğunu,
Kimler bilecek?
Koyun misali tekten asılmaya gidiyorum.
Katil kelimelerimle kendimi kandırıyorum.
Ağlıyorum işte.
Gülüyorum işte.
Kimseler bilmiyor.
Haşr oluyorum karanlığın mahşer noktası bir düşünde.
Mizanı koyarlar sol omuz sathıma.
Yanan yıllardır bende.
Yakan asırlardır içimde.
Kimseler bilmiyor.
Tepetaklak düşlüyorum kendimi arzın yanan küresinde.
Kendimle yakıyorum,
Yananlarla yanıyorum.
Taşlarla tutuşuyorum,
Kimseler bilmiyor.
Nice şafak uykusuzluğumu,
Gözyaşı yoksulluğumu.
Doğmuşum ayak altında cenneti barındıran bir anneden,
Ne varsa emişim ağzımla ilkin.
Dokunmuşum yüzlere.
Tatmışım lisansız dilimle eşyayı.
Şefkati abide hükmüne gelmiş bir kucaktan süt emişim.
Önce emeklemişim
Kas yapmışım.
Sonra,
Ergenliğime basmışım arşınladığım ömür çizgisinde.
Başlamış katip kalemli melekler yazmaya.
İlk tümcesi veballi yazılmış hesap defterimin.
Gücenmiş melekler bana.
Aldırmamışım.
Böyle gelmiş böyle gidecekmiş.
Hay’dan Hu’ya diye işitmişim.
Ölüyorum artık.
Ayak altında arşınladığım toprağa gömülüyorum.
Sorguları başlıyor ömrümün.
Kimseler bilmiyor.
Diyecektim ama
Artık herkes biliyor,
Kimselerin bilmediğini söylediğim hayıflanmalarımı.
Zayıflıklarımı,
Geçer not dahi alamadığım karnemi.
Bana not verir kalem sahibi öğretmenlerimden,
Dualar bekliyorum.
Uzun zaman oldu kazmayalı toprağımı,
Her yazışımda ölüm süslüyor şiirimi.
Şiirde ölüyorum işte..
Saygılar benden,
Dualar sizden..
Dermiyan- 08/06/2009
Ölümün sevecenliği,bu kadar güzel anlatılır...
