Küs Olmak Ve Nedenleri

Değerli arkadaşlar kimse kimseyle küs olmak istemez ancak bazı durumlarda insanları bu duruma sevk eden kişiler vardır ve konuşmamak konuşmaktan yeğdir deriz. Böyle durumda olan ve duygularını paylaşmak isteyenler yazınız lütfen.Saygılarımla...

Buna küslük demek yerine muhatap olmamak diyelim...bakıyorum o kişi ile frekansım tutmuyor...konuşsam inciteceğim...konuşmamayı seçiyorum...

Benim en büyük zaafım bu...
Kimseyle küs kalmaktan hoşlanmam ve kalamam da..
Bir başkasının affedemeyeceği çoğu şeyi affederim..
Ve evet bazen küs kalmak bir yerde karşı tarafın size zarar vermesini, sinirlerinizi bozmasını engeller.. Ama ben asla beceremem

İletişim çok önemli, küslük doğru değil. Ama karşımdakiler benim de var olduğumu bilmeli. Hep bana, hep bana olmuyor. Alttan ala ala, belimiz büküldü.

    İki taraflı küslükler, çok uzun süreli olmamak kaydıyla belki iyi de gelebilir. En azından taraflar olan biteni ölçüp tartar. Hatalı olan, barışma adımları atabilir veya birileri araya girip barıştırmaya çalışabilir. Toplumumuzda küslük pek hoş karşılanmaz. Peygamberimiz de yanılmıyorsam" Üç günden fazla küs kalmayınız." şeklinde ifade etmiş...
    Küslük tek taraflıysa;  ilgi çekeyim, kıymete bineyim diye yapılıyorsa ama karşı tarafın umrunda değilse bu kötü işte. "Tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış" durumu doğar ve küsen küstüğüyle kalır.
    Çocukken hep "küsersen kümese gir" derdik.
    En sık küsme nedenleri haksızlık, dedikodumuzun yapılması, bir başkasının bize tercih edilmesi, verilen sözlerin tutulmaması, yalan söylendiğinin anlaşılması, üçüncü kişilerin fitneleri-müzevirlikleri,kıskançlık vs. diye düşünüyorum.
   Küsmek istiyorsak sebebe ne hacet; alıngan bir toplumuz. "Niye öyle baktın" ı bahane eder yine küseriz.
   

benim anlayışıma görede hayatınızdan çıkartmak ya da yoksaymak...bana zarar veren,kendimi kötü hissetmemi sağlayan insanlarla görüşmüyorum ya da arama mesafe koyup "merhaba"nın ötesine gidemiyorum.keskin kararlarım var belki yanlış ama elimdende bir şey gelmiyor... bazı insanlarda zaman zaman o kadar kırıcı olabiliyorlar ki size yapılacak başka bir şey bırakmıyorlar...empati kuramıyoruz belki de...

" Düğün olsa da gitmesek, çağırmasalar da küssek " 
evgi-47 hocamın son cümlesine bir örnek vereyim dedim uyumadan...
Atalarımızın var bir bildikleri

ben de küsmeyi pek beceremiyorum... çok çabuk geçiveriyor sinirim, affediyorum hemen karşıdakinin yaptıklarını...
ama bence de gerekli bazen küslük. karşı tarafın kendini bi silkelemesi için şart kimi zaman...

küsmek hep çocukluğumu hatırlatır bana , parmaklarımızla küs işareti yapardık. sonra barışırdık hayatta kimseye küs kalmamak tercihim. küslük demeyelim ama mecburiyetlerin dışında  konuşmadığım kişiler var ama. özelime, düşüncelerime şahsiyetime saygı göstermeyen kim olursa olsun konuşmalarımız nasılsın iyimisin iyi günlerden öteye gitmez.

küsmek bana göre değil birisine kızdıysam veya kırıldıysam konuşurum meselemizi halletme yoluna giderim yoksa zaten bir yerlerde  bir şeyler eksiktir.

selamımı kesmemek kaydıyla resmiyetimi koyarım

küsmek biraz çocukça kimseye konuşmadan soğuk davranmam bir şey olmuşsa söylerim selamun aleyküm-aleyküm selam

 Bir kaç acı tecrübe ile öğrendim.Frekans tutmasa bile selam sabahı kesmemek lazım.

Hani bir öğretmenin öğrencilerine verdiği bir ders vardır.Her birinin bir torba patates taşımasını istemiş.Patatesler zamanla kokmuş ve rahatsız etmiş. Her patatesin affedemediğimiz insanlar olduğu ve asıl zararı taşıdığımız o olumsuz duygulardan ötürü bizim çektiğimizi anlatmış...
 

naçizane hayat felsefem varrdır kendimce. insanlarla her zaman aranda mesafe bulundurmak, en sevdikleriniz ve güvendiklerinizle dahi....işte küsmek yerine bu mesafeyi açmak daha anlamlı olur diye düşünüyorum

Çevremdeki insanları ya oldukları gibi kabul ediyorum ya da tamamen hayatımdan çıkarıyorum.