Öğrencilerimize Gösterdiğimiz Sabrı Çocuklarımıza Gösterebiliyor Muyuz?

kesinlikle evde sabrım yok yansıtmamaya çalışsamda küçük oğlum ses tonumdan hemen anlayıveriyor

Bizi bizden başkası anlayamaz. O dengeyi kurmak çok zor. Çok iyi anlıyorum.

Anne değilim çocuğuma nasıl davranırım bilmem.Fakat babamın ne durumda olduğunu çok iyi hatırlarım.Çok kalabalık sınıfları okuttu(70-75).Biz de üç kız kardeş birer yaş vardı aramızda evde evcilik oynar, evi dağıtır, gürültü yapardık.Bazen babam dayanamaz''Yeter okulda yeterince çocuk sesi duydum.Biraz sesizlik istiyorum''derdi.Herzaman bunu yapmazdı ama heralde sabrı taşardı artık.

Ben bunu çocuğuma yapmam desem de şimdiden eve başım ağrır şekilde geliyor ve evdeki seslere tahammül edemyecek durumda buluyorum kendimi.

Yani demem o ki BEN DE YAPABİLİRİM İLERDE...

Doğrusu güzel bir konu başlığı..
 Evet pek çok insanın merak ettiği bir alan.Biz öğretmeler,pek çoğumuz tabi ki, manevi çocuklarımız olan öğrencilerimiz kadar,fiziksel varlık sebebimiz olan kendi çocuklarımızla onlar kadar ilgilenemiyoruz.Bir eksikjlik, hemde çok önemli bir zaafımız.En azından benim için bu böyle.Belkide bunun sebebi günün yorgunluğu sonucu akşam eve gelince kendimizi hazır hissetmememiz,belkide nasıl başkalarının çocuğunu kendi evladımız olarak görüyorsak, bizim çocuklarımızında on ları okutan meslektaşlarımızın bir aidiyeti olarak telakki etmemiz olabilir.Bir baba olarak 20 küsur yıllık öğretmenlik hayatımın hiç bir döneminde öğrencilerim kadar ,kendi parçam olan çocuklarımla ilgilenemedim.Yıllar önce bir oks sınavında aynı gün kendi çocuğumda bu sınava girdiği halde bunu unutup,öğrencimin durumunu öğrenmek için sınav salonuna koştuğumda ,birden önüme çıkan çocuğumun baba bende senin evladınım, beni merak etmeyipte başkasınamı gidiyorsun hitabı,o an oduğum yere çiviledi sanki.Doğruydu vede haklıydı.Utandım o an çocuğumdan.Evet biz öğretmenler çoğu zaman öğrenci ve sınıflarımız yüzünden kendi aile ve çocuklarımızı ihmal etmişizdir, galiba öğretmenliğin, para ile satın alınamayacak bir yönü bu olsa gerek.

20 aylık bir oğlum var ve ben 42 öğrenciye gösterdiğim sabrı ona bazen gösteremediğimi düşünüyorum ve görüyorum ki yanlız değilim ...

Çocukları çok sevmeme rağmen ileride çoçuğum olduğunu düşünemiyorum.Yandı zavallı , ona hiç sabır kalmayacak bu gidişle.

Malesef 15 aylık bir kızım var aynı sabrı  gösteremiyorum. Acı ama gerçek.

Ne Yalan Söyleyeyim Çocuğuma Ve Aileme Karşı Daha Sabırsızım.

Mum Dibine Işık Vermezmiş

Ben de çocuklarıma karşı yeterli sabrı göstermediğime inanıyorum. Bazen onlardan,  beklentilerimin çok olduğunu düşünüyorum. Zaman zaman da onların benden beklentilerinin fazla olduğuna kanaat getiriyorum. Çok yorgun olduğumda ben de biraz onlardan anlayış istiyorum...

Ben de çocuklarıma karşı yeterli sabrı göstermediğime inanıyorum. Bazen onlardan,  beklentilerimin çok olduğunu düşünüyorum. Zaman zaman da onların benden beklentilerinin fazla olduğuna kanaat getiriyorum. Çok yorgun olduğumda ben de biraz onlardan anlayış istiyorum...

Bende geçen sene biraz öyleydim ama bu sene ilgilenmeye başladım inanılmaz derecede farketti.Bence çocuklarımıza karşı böyle bir hakkımız yok .Her meslek kendi avantajlarını en iyi şekilde kullanıyor.Bizim mesleğinde en büyük avantajı bu evde özel ders vermek çocuklarımıza.Ben derimki çocuklarımızı kendi öğretmenliğimzden mahrum  etmeyelim

Bende geçen sene biraz öyleydim ama bu sene ilgilenmeye başladım inanılmaz derecede farketti.Bence çocuklarımıza karşı böyle bir hakkımız yok .Her meslek kendi avantajlarını en iyi şekilde kullanıyor.Bizim mesleğinde en büyük avantajı bu evde özel ders vermek çocuklarımıza.Ben derimki çocuklarımızı kendi öğretmenliğimzden mahrum  etmeyelim

Haklısınız Öğretmenim, benim biri 15, diğeri 9 yaşında iki çocuğum var. Belki de artık büyüdüklerini düşündüğüm için zaman zaman sabırsız olduğumu düşünüyorum. Özellikle oğlum biraz da ergenlik durumlarından dolayı, çok sinirli olabiliyor. Fakat beni en çok, birbirlerine karşı yaptıkları davranışlar rahatsız ediyor ve de daha çok o zamanlarda sabırsız olabiliyorum. Onların birbirlerine çok iyi davranmalarını bekliyorum...

Hayır kesinlikle evde aynı sabrı gösteremiyorum.7.sınıfa giden bir kızım ve 1. sınıfa giden bir oğlum var.ve bende 1.sınıf okutuyorum.Zaten eve geldiğimde sabır diye bir şey kalmıyor.Elimden geldiğince yansıtmamaya çalışıyorum ama olmuyor.

Eve girerken öğretmenlik şapkasını çıkardığımızdan nerdeee  o  sabır..

onunda bir öğretmeni var.......ben onların annesiyim.sabrım annelik sabrı.çocuklarım sabırlı öğretmenlerin ellerinde şekillensin diye dua ediyorum.anne kalmak istiyorum.evdede sabırlı öğretmen olmak istemiyorum....onlarında öğretmeni var...o halde...