haftasonu kursumda okulda eskiden görev yapan bi hocamızın oğlu var.çocuğu getirdi konuştuk vs...samimiyetimin yoğun olduğu biri değil.sınıfta bir uğultu oluştu ilk dakikalarda ki o sesten nefret ederim.o anda birden nerden çıktıysa ağzımdan-hoca kapıda duruyordu-hadi çık güle güle dedim
hoca da arkasına bakmadan çıktı.o kadar utandım ki anlatamam.demek sinirlerim bozulunca ne dediğimin farkında olmuyorum.
.............
ödev kontrolünü minimum sürede yapmaya çalışırken farkında olmadan baktığım kişilere tekrar baktığım oluyor son kısımlara doğru.evladım çıkar çabuk diye bağırdığım anda ürkek sesle öğretmenim bana baktınız diyen yavrucaklarımın o masum hallerini sanırım ömrüm oldukça unutmam mümkün değil
-50 kişiyle bu kadar olabiliyorun düşündürücü örneklerinden bitanesi.-