Öğretmendeki Sabır Noktası Nedir Sizce?

Çocuklar dört mevsim gibidir.Bir günün içinde tüm mevsimleri ve o mevsimlerin gerktirdiği hava koşullarını yaşatırlar biz öğretmenler.Eğer hava koşullarına karşı tedbir aldıysak ,hazırlıklıysak hiç bir şey olmaz.Çok mu sinirlendin sınıftan çık biraz hava al .tabi bir kulağın sınıfta olsun.

Bu mesleğin gerçekten kutsal olduğuna inanmak ve öğrencilerimizin birer ana kuzusu  herşeyden önce çocuk olduklarını unutmamak

Sabrımızı tüketmemeliyiz.Aksi takdirde öğretmenliğimiz de biter.

Öğrencilerime Gösterdiğim Sabrı Ve İlgiyi Kendi Çocuklarıma Gösteremiyorum.ama Okulda Sabırlı Olmak Bazen Sınırlarımızı Zorlamak Zorundayız.öğrenciler Bize Emanet Sonuçta.

onların bizim elimizde bizim sabrımızla yoğrulıp şekil alacağını düşününce katlanabiliyorum tüm yaptıklarına,ama bazen öyle şeyler yapıyorlar ki gel de sabret...bu meslekte ikinci yılım ama şimdiden 3 dişimi kaybettim...

sabır da bir yere kadar.bazen sabrım taşıyor.patlamak zorunda klaıyorum.sonra evdekilere patlamak zorunda kalıyorum.ama ertesi gün yeniden başa dönüyorum.öğrncilerimi çok seviyorum.ama onlar bu sevgiyi suitimal ediyorlar.bu da beni çok kızdıryor.onlara yüz vardikçe başıma çıktılar.şimdide baş edemiyorum..........

"öğretmene karşı saygısız hareketlere hiç ama hiç tavizim yoktur...!"

dediğiniz gibi hocam yüz verdikçe tepeye çıkar bunlar...

Gerçekten bazen sabrımın sınırları haddinden fazla zorlanıyor....öğrenciyi dövsen, korkutsan şikayet ederler anlıyorum da öğrenciyi dömüyorsun hocam biraz vur korkut, öğrencilerin seni fazla seviyor, yüz buluyor diye neden şikayet ederler anlamam.keza ben yüz veren ir öğretemn de kesinilkle değilim.Okul çıkışı bir öğretmen arkadaşlara bakıyorum bir öğrencilere... bütün gün öteye beriye koşturmuş olmalarına rağmen bizden çooooooookkkkkkkkkkkkk daha dinç ve neşeli görünüyorlar.. bazen öğretmen ve öğrenciler arasındaki diyaloglara dikkat ediyorum sınır ihlali çok fazla..bir yerlerde yanlış giden bir şeyler var ama nerde??

"öğretmene karşı saygısız hareketlere hiç ama hiç tavizim yoktur...!"

dediğiniz gibi hocam yüz verdikçe tepeye çıkar bunlar...

yok hocam öyle demeyin nolur.kendi çocuğum aklıma geliyor.yüz de veririm ben tepemede çıkmıyorlar.bazen şımartıyorum.onlar çocuk şımartılmayada ihtiyaçları var.çocuğunuz var mı?hocam şundan emin olun büyüdüklerinde herşeyi hatırlayacaklar.bunlar belki sizinle beraber eşit şartlarda çalışacaklar.ben şimdi öğretmenlerimle çalışıyorum.kızılır elbette ama ben ilerde bana sorulduğunda senin iyiliğin için diyebileceğim şeylere kızıyorum hocam.

Öğretmenine göre değişir.

Çocuklar saf temiz duygular taşırlar.Çevresel faktörlerle zamanla değişir ve toplumun rengine boyanırlar.Öğretmene verilen değer ne kadarsa öğrencilerimizinde bize verecekleri değer o oranda olacaktır.Ama genede sevgiyle ve ilgiyle yaklaşmak hataları affetmek ve hoş görmek çok önemli.Şimdi anlamasalarda ilerde mutlaka hak verecekler ve bizleri unutmayacaklardır.

Bir kere öğretmen olmanın en önemli şartlarından biri bence sabır. Daha sonra öğretmen ve öğrenci arasındaki iletişimde önemli.Öğrenciler öğretmenlerinin neye kızıp kızmayacağını anlamalılar.Ben birleştirilmiş sınıf okutuyorum.Öğrencilerim benim diğer sınıfla ilgilenirken konuşulmasından ve sözümün kesilmesinden hoşlanmadığımı çok iyi öğrendiler.Ama bunu bıkıp usanmadan defalarca anlattım.Sebeplerini açıkladım.Böyle olunca artık bu sorunu yaşamıyoruz.
Bence kızdığımız istemediğimiz davranışları açıkça konuşup sınırlarımızı çizmeliyiz.

Zaten eğer öğretmen olarak biz  bu çocukları idare edemezsek onlara kendimizi dinletemezsek ve sabırlı olamazsak dışarıdaki birinden farkımız kalmaz diye düşünüyorum

bende birleştirlmiş sınıf okutuyorum ve gereğinden fazla sabır gerektiren bir meslek.bunu da biliyorum. ancak öle durumlar yaşanıyor ki hocam çileden çıkıyorsunuz.
herşeyi her zaman güzellile anlatanlardanımdır. ama öğrencilere de diyorum bnm bir sabır bardağım var die.yeterki o bardak taşmasın ve emin olun ki o bardak da okdr çok büyük ki.... ama arada bir ciddi bir otoritenin varlığı bilmeli çocuk.hissetmeli en azından...
çok fazla iyi niyet gösterdiğim bir öğrencim var. sınıfın en zekilerinden dışardıan bir misafir gelsn herşeye tek cevap veren o. mükemmel ama gelgelim bu öğrenciye olumsz bişey demiceksn.
denemdiğim yol kalmadı.
çileden çıktım yeter artık diye bağrdım, yine kendi bildiğini okudu. bütün sınıf sustu onu izlemeye başladı,arkadaşlarını dersten de ediyor bu öğrenci sürekli...
kulağına hafifçe asıldım.. vay efendim nasıl çekermişim de giden öğretmene de böyle yapıyormş da oda hemen affediyomş da ben nasıl kulağını çekermişim de oraya buraya şikayet etcekmişde sürdürcekmiş beni de kaydınıda aldırcakmış okuldan da..... toplandı gidecek çocuk(buarada bütn giden öğretmnlerine aynı şeyi yapmş) gitcem de okumucam da falan felan. aldı kitabini kalemini gözüme de bakıyor aman oğlum gitme dicekmiyim diye. git dedim nereye istiyorsan oraya git...
gittiiii ve 10 dakika sonra geldi,siniri geçmiş,ama yüz surat yok, oturdu yerine kitabını koydu.derse başladktan 10 dk sonra geldi kulağıma özür diledi ve ardından sesli bi biçmde bütün sınftan...
bidaha da böyle birşey karşılaşmadım.umarım karşılaşmam da...
demek istediğim sert yapmak da gerekiyor,sabır bardağı taştığında tabi.....
bilmem doğru mu düşünüyorum....

İdealist düşünmek güzel anacak nihayetinde biz de insanız.Biz herkesin bizim gibi davranmasını bekliyoruz.Bnece yapıyorsak bazı şeylerin karşılığını beklemden yapmalıyız.Unutmayın ki hayat denen bu yolun bir sonu var.beklenti içine girdiğimiz için sabır isitiyoruz.siz elinzden geleni yapın zaten yolu açık olan yolunda yürüyecek gelin görün ki yolu açık olmayan yolun bir yerinde uçurumdan düşecek.tüm alternatiflerin bittiği yerdir SABIR...