Öğretmenim, Niçin Öğretmen Oldunuz?

çocukları çok sevdiğim için biraz da çocuk ruhluyum

Birinci sınıfa  adımımı atıp öğretmenimin saçımı okşadığı andan  itibaren öğretmen olmak istemişimdir. Üniversite tercihlerimin hepsi öğretmenlikti.Sınıf öğretmeniyim. Öğrencilerimi çok seviyorum.

Neden mi, öğretmen olunmaz, öğretmenlik insanın ruhunda, özünde vardır. Bu mesleği icra etmeyenler bile, hayatı boyunca hep bir şeyleri birilerine öğretme çabası içindedirler. Ama bizleri onlardan ayran fark, hani hep "çocukları çok seviyoruz" denir ya, işin sırrı bu ince çizgidedir.
Hep aynı şeyi savunmuşumdur, "Para kazanmak için her mesleği icra edbilirsiniz, ama öğretmenlik hariç". 

Ben oldum sanıyordum ama yanılmışım.Anam öyle doğurmuş.Onu da burada(Eğitimhane sınıf öğretmenliği fakültesinde)anladım.

İlkokul öğretmeni olmayı ilkokuldayken kafama koymuştum. Mesleği seçmemde babamın büyük etkisi oldu. Benim ilk öğretmenim babamdı çünkü... Şimdi de iyi ki seçmişim bu mesleği diyorum. Öğrencilerimde kazandırmaya çalıştığım davranışı gördüğüm zaman özellikle de.. Seviyorum mesleğimi...

ben öğretmen anne-babanın çocuğuyum.teyzelerim öğretmen.bende öğretmen oldum.

Öğretmen olmayı istiyordum ama matematik öğretmeni olmayı.sınıf öğretmeni oldum.Ailemde çok istemişti..

Arkadaşlar insan şekillendiriyoruz diyoruzda bu hırsızlar, dolandırıcılar ,çıkarcılar hep okullardan geçti. Toplumumuzdaki bu yozlaşmayı bir düşünelim. Ayrıca çevremdeki öğretmenlerin büyük bir çoğunluğu öğretmenlik mesleğini istemeyerek yapıyor benim gibi.Ne mutlu buradaki arkadaşlara. İsteyerek seçmiş ve severek yapıyorlar.

bende matemetik öğretmeni olmak istemiştim. nasipte sınıf öğretmenliği varmış.öğretmen lisesi çıkışlıyım zaten. yani 8 yıldır bu meslek için eğitim aldım.

hep tarih öğretmeni olmak istemişimdir
 bu bende tutku oldu artık. sosyal bilgiler öğretmenimiz gelmediği zaman derslerini hep ben dolduruyorum  ve bu şekilde avutuyorum kendimi

   Niçin öğretmen oldum? Sorusuna verilen yanıtların hepsini okudum.Hemen herkes istediği için öğretmen olduğunu yazmış. Benim gerçeğim ise çok farklı.İdiallerim arasına hiç girmedi öğretnmen olmak.Çünkü farklı yeteneklerim vardı ve o alanlarda meslek sahibi olmak istemiştim hep.Ama Türkiye şartları....Birkaç saatlik ünüversite sınavı....İnsan geleceğini kendisi belirleyemiyor malesef ülkemizde ve ne yazıkk ki ben bir istisna da değilim.
       Eğitimin  ikinci sınıfında okurken öğretmen olma konusundaki isteksizliğimi değiştiren bir olay yaşadım.Jeoloji mühendisliğinde okuyan bir arkadaşım vardı.Yaşlı komşumla aynı memlekettendiler.Komşum arkadaşımın ailesini yakından tanıyordu."Bilirim o gızı gali." dedi."Altı gardeşler. Onların hepsi de okuyuvedi. amma içlerinde bi danesi tembel çıktı. O okuyamadı gali." dedi.Ben de okuyamayan kardeşin ilkokul mezunu olduğunu falan düşündüm. "Yazık "  dedim. "İlkokuldan sonra okuyamadı mı  yoksa?" diye sordum."yoh yoh."diye devam etti konuşmasına."Senin okuduğun okulu bitirivedi gali. Şimdi bi köyde öğretmenlik yapıyyo." dedi. Kulaklarıma inanamadım.Türk insanı öğretmenini okuyamayanlar katagorisine sokmuştu. Görevi insan yetiştirmek ve okutmak olan öğretmen yeterince okuyamamış sayılıyordu toplumumuzda. Bu gerçeğin sorumlusu kimlerdi?
         İşte o gün "Ben öğretmen olmalıyım." diye düşündüm."Bilinçli insanlar yetiştirmek, toplumdaki bu inanışları değiştirmeye katkıda bulunmak için öğretmen olmalıyım..."
        Bu düşüncelerle derslerime daha sıkı sarıldım ve okulumu bitirdim. On altı yıllık öğretmenim. Toplumda hala aynı yargı...  Umutsuzluğa düşmeye başladım artık. Şimdilerde yine  "öğretmen olmasaymışım keşke." diye düşünmeye devam ediyorum.Tıpkı on altı yıl önceki gibi.....

bende çocukluğumdan beri öğretmen olmayı çok istemişimdir ayrıca çocukları o kadar çok seviyorum ki öğretmenlikten başka meslekte yapamazdım herhalde

hiçbir zaman içimde öğretmen olma isteği olmamıştı.öss de en garanti meslek olarak öğretmenliği gördüğüm için öğretmenliği seçtim.ama şimdi bazı olumsuzluklara rağmen iyi ki seçmişim diyorum.

çünkü kutsal bir meslek...

   Bbu konuya yazılan yanıtların hepsini okudum. Hemen hemen herkes bu mesleği çok sevdiği için öğretmen olduğunu yazmış. Benim hikayem ise çok farklı. Öğretmen olmayı hiç düşünmedim ben. Ama türkiye şartları. Birkaç saatlik ünüversite sınavı. En son tercihimdi eğitim. Hedeflerime ulaşabilecek kadar başarılı olamadığımdan çok düşük bir puanla öğrenci alan eğitim yüksek okuluna girdim. Yani "Hiç bir şey olamıyorsan , öğretmen ol."mantığıyla son tercih olarak işaretlediğim eğitim puanımın yettiği tek okul oldu.
      Sevmeden, istemeden de olsa ekmek aslanın ağzındayken kendimi çok şanslı kabul edip kaydımı yaptırdım ve okudum, bitirdim ve öğretmen oldum.
      Zor geliyordu başlarda bu fikre alışmak. Çok farklı yeteneklerim ve sınırsız hedeflerim vardı.  Sonra okumamı kolaylaştıran ve bu mesleğe ısınmamı sağlayan bir olay yaşadım.
      Eğitimin ikinci sınıfında okuyordum. Yurttan çıkmış evde  kalıyordum. Yaşlı bir komşum vardı. Burdur Gölhisar"lı olduğunu öğrenince ona  Gölhisar"lı jeoloji mühendisliğinde okuyan bir arkadaşımdan sözettim."Aaaaa  tanımam mı? tanıyyon gali ben onu. onlar tam altı kardeşler. Hepsi okudu biliyyon mu? Ama içlerinde bi tanesi okuyyamadı gali." dedi. "Kimi abukat, kimi mühendis, kimi dohtur oldu." diye devam etti sözlerine. Okuyamayanı merak etmiştim ben."Hiç mi okumadı? Ortaokulu , liseyi falan?" diye sordum. "Haaa" dedi. "Sen okuyamayanı merak ettin gali. Şimdi bi köyde öğretmen o. SİZİN OKUDUĞUNUZ OKULU BİTİRİVEDİ GALİ."dedi. Duyduklarıma inanamadım. Ne düşüneceğimi şaşırdım.İşi insan yetiştirmek ve okutmak olan öğretmenleri OKUMAMIŞLAR katogorisine dahil eden zihniyetten kimler sorumluydu.Sonra niye şaşırdığımı düşündüm.Ben de aynı zihniyetle eğitime girmemiş miydim? Ama ilk defa bu kadar açık ve net bir ifadesini duymuştum. Şaşırtan oydu belkide.
       İşte o gün ilk defa "Ben öğretmen olmalıyım" diye düşündüm.Derslerime daha sıkı sarıldım ve okulumu bitirip öğretmen oldum.Bu defa isteyerek.
       Yıllar sonra zengin bir köye atandım. Dördüncü sınıf aldım orda. Okuyamayan  bir öğrencimin velisini çağırdım konuyla ilgili görüşmek üzere. "El birliğiyle okutalım çocuğunu." diye söze başlayıp okumanın önemine kadar vardırdım konuşmayı. Velimin dinlemeye bile tahammülü yoktu. "Boş ver onları hocam. Kaç kuruş var şimdi cebinde onu söyle sen bana."dedi. Bir an tereddüte düştüm. "Adam haklı olabilir mi?" diye geldi aklıma. Zira beni ancak evime ulaştıracak kadar dolmuş parası vardı cebimde. Kısa bir suskunluktan sonra öğrencilerimin başlarında kaynayan bitler geldi aklıma. Bir yanıtım olmalıydı onca filozofça konuşmadan sonra. Oldu da. "Doğru. Haklısın. Cebimde seninki kadar param yok. Ama çocuğumun başında biti de yok." diyebildim. Belki de bu konuşmadan sonra söylediklerime kendim de inanmayarak."İşte eğitim bu kadar önemli." diye bitirdim konuşmamı.
      Okuyamayan o öğrencim şimdi parayla oynuyor. Ama malesef benim bitlerle tanışmamış çocuğuma bırakabileceğim hiç bir şeyim yok. Geleceğini düşünüyorum da okusa da diplomalı işsizlerin çok bol olduğu ülkemizde benim yavrum ne olacak? Geleceğini merak etmeden, kaygılanmadan edemiyorum.
        Onaltı yıl sonra "Benim yaptığım hatayı çocuğum yapmasın" diye düşünüyorum. ÖĞRETMEN OLMASIN. Hiç değilse o çocukları için kaygılanıp,ona sağlayamadıkları, alamadıkları, veremedikleri için pişmanlık duyup kahrolmasın.
     Herkese saygılar.