Oradan Buradan..

KENDİNDE OLMAYAN KENDİ(M)!

Bugün pazar..
Bilmediğim bu yerlerde bilinmeyenlerin türküsü gibiyim.Herkes beni söylüyor,bende kendimi söylüyorum.Notası kırılmış saz gibiyim, kısacası tangırdayıp duruyorum...
Elim yüzüm yıkanacak..Saçım sakalım birbirine karışmış "şütçü" gibiyim.Hayatımın masumhanelerinde kendine kalleş rolleri oynayan o adam gibi...Hakikaten neydi adı.. "Sütçü."
Sahi süt deyince akşam süt getirmişlerdi,inşallah dolapta ekşimemiştir.
Halim yok ki ayağa kalkayım.
Memlekette biri vardı...Ahmet "Erincek Ahmet".Daralsa bile tuvalete gitmezdi..Galiba aynı ona benzedim.
Sütü kim getirecek,kim kaynatacak..Ve kim içecek.
Bir adım atacak halim yok ki..
Sanki sabaha kadar sırtımda "taş taşıdım."
-Bekar adamsın oğlum derdin ne!
Ne bileyim..Bilmiyorum ki!
Dert,dert..
Yediğin dert,içtiğin dert..
Dünya dert,gün dert, Güneş dert..Sütçü dert..Dolapta ki süt bile dert!
Çocukken yüz yıkamak ne kadar zordu!
Hep mahallede ki çocukları örneklerdim:
-Ya anne baksana!Onlarda yüzünü yıkamadılar.
Kafam allak bullak..Burası neresi?Burası kimin memleketi?Ben niye buradayım.?
"Erincek Ahmet" kim? "Sütçü "kim? "Süt" kim?
Kim..Kim..Kim...
Bahar gelmiş..miş.Ağaçlar çiçek açmış..mış.
Mış..mış.
Hayat bugün de mış-mış!
Canım sıkılıyor.
Aklım karma karışık..Buralar oralar!Burdakiler ordakiler!
Memleket..Ahh o memleket.
Canın sıkıldı mı kendimi arkadaşların yanına atardım.Orası senin burası benim!
Şakalar,hatırlar,hoş gönüller.İçtiğin çayın bile tadı başka olurdu.
Komşular..
Komşularda konuşulanlar...Konuşanlar bile bir başka olurdu!
Susuyorum..
Yediğin yemek,içtiğin su bile bir başkaydı.
-Konuş bakalım konuş!
Konuşacağın başka şeylerde var mı?
Susuyorum..Kelimeler bile beni azarlıyor.
Konuşamazsın...
Kime konuşacaksın?
Lojmanda ki boş duvarlara anlat..Ha şu duvarda gezinen sinek varya seni bayağı dinler!
Sana nerelere konduğundan,kimleri gördüğünden haberler getirir.
Hasan Emmi'nin torunu okulun camını kırmıştı ya?!
Ayşe Abla'nın kızı yeni hecelemeye başlamıştı ya!
Otobüsçü Hasan ilçeden ekmek getirmişti ya!
İşte sen buralarda bunu konuşursun.Hemde kendi kendine.Sandelyeleri değiştir:
-Ben sen olayım,sende ben olayım!
Buyrun.
Soğuk espiriler gıdıklada gülsünler..
Galiba dügün var..Çalınan saz,çalınan gelin-damat..
Kim evleniyor,kimin kızı..Anası babası kim?Düğün kaç günmüş!
Çeyrek mi alayım,paramı takayım!
İlerde bende evleneğim ya..
Bana da karşılığını altın,para takacaklar ya!
Allahım bu nasıl iş?Ne altını,ne parası!
-Oğlum abuzer gelde öğretmeniyin kafasına şu meşenin kütüğünü öyle bir indir,indir ki..........
Kendine gelsin..

Uyan oğlum bugün kendin de değilsin!


27Nisan1987
Adıyaman

Muhabbetle kalınız.
Saygılar...

teşekkürler

hocam naptın sen ya..öyle bir kafayla oturmuştum ki buraya.lojmanın boş duvarlarına konuşurken,burası neresi ben neredeyim derken tercüman oldun düşündüklerime..saol hocam yalnız olmadığımı hatırlattın bana..

paylaşım için teşekkürler.çok güldüm....

"serkublay" öğretmenim,

Seni sende bilmeyenlere:
-İşte bu benim...
Diyorsan!
Biz seni,  
Buralardan da duyarız:
-Çook uzakta da olsan!

Muhabbetle kalınız.
Saygılar.

Kalemine sağlık değerli öğretmenim...

Hocam yüreğinize sağlık. gerçekten size imrenmemek elde diil. Zaten ben bende diildi,  sayenizde kim-kimde, ekşiyen ne ... hepsi birbirine girdi
Kaleminize, yüreğinize sağlık

Çok etkileyiciydi, günün birinde bende mi öyle olucam diye düşündürttü. Paylaşım için teşekkürler, kaleminize sağlık..

Duygularınızı ne kadar da güzel anlatmışsınız.Hem üzücü hem de mizahi olmuş.Emeğinize sağlık...

ADAM OLMANIN ANAHTARI…

Söylenenler söyleyende kalıyor..
Söyleyenlerde söylediklerinde kalıyor…
Ve hayatta öyle şeyler söyleniyor ki!
Lügatlara sığmıyor,sözlüklere sığmıyor…
Akılda kalanlar,unutulanlar..Unutanlar,unutturanlar..
Sıfatları ayrı ayrı; yalan,yalancı,namussuz,sözünde durmadık..Bakıyorsunuz:
-Ya sen yanlış anladın.
-Yav ben böyle dememiştim,sen öyle anlamışın!
Ya da:
-Özür diliyorum kendimde değildim!?
Bir başkası:
-Evet söyledim,ne yapayım mecburdum.
Evet ..Verilmiş söz namustur.Namusta gururdur değerlerin en yücesidir.Adam olmanın anahtarıdır.
Vaktiyle ulamadan biri birinden falan saatte filan yere randevu almış.Randevuyu veren randevuya bırak gelmeyi:
-Boş ver gelirse de beni bekler gelmediğim anlayıp geri döner..
Demiş.
Randevu alan zavallı:
-Adam gelmediğimi anlarsa onun yüzüne nasıl bakarım ..
Diye gece gündüz onbeş güne yakın ekmek elde suyu cepte adamı beklemiş.Adam da gelmemiş.İşte söz,işte adam ve işte o yüce değerler…
Sadece bunlar mı?Babadan oğluna,oğlundan oğluna,anadan kızına,kızlardan kızına,kızından torununa,torunlarına…
Bazen de kanımızın  oluk oluk aktığı gençlik yıllarında sevdalısından sevdasına verilenler,verilen sözler..Tertemiz duygularını güneş yağmurlarında rahmetle yıkayıp sevdalılara sunulan hediyelik mübarek “sözler”.Dokunulmayacak kadar güzel olan harfler…
Mübarek harflerden  tamamlanan sevda sözleri, sevda türküleri…
Yıllar yese de bitirse de mecburiyetten yutulsa da onlar kolay kolay unutulmuyor…
Ozanlar kalem kalem onları yazıyor,saz telinde onları söylüyor…
Yazılanlar,söyleneni söyleyenler bir paslı mıh gibi bağrımızın bir yerinde bişeyler bırakıyor,bıraktıkça kan oluyor,kangren oluyor.
Bir sevda masalı gibi uykularımızı bölüyor.Bindiğin şehriçi otobüslerde ki koltuklar,beklediğin duraklar,durakta takatsız ayaklar,ayakta ki bağcıklar bile onu anlatıyor,onu söylüyor…
Bazen bir sokakta karşılaşıyorsunuz..
Sözün sahibi genç kız: genç bir kadın olmuş.Yanında kelli felli bir adam.Tahmin ediyorsun ki kocası!Yanında oğlan-kız  kocasının taze “yonca’sı”.Adam seni tanımıyor.Ya tanıdık dediğin sözün sahibi?O da seni tanımıyor.Nasıl tanısın ki!Tanınacak halin kalmamış ki!
Gözler birbirine dokunuyor.Kaçamakların hasreti diyorlar ya!
Bu bakışları bir yerden hatırlıyorsun.Bazen geyraz geliyor aklına,bazen Ankara caddesi ve sonra da Gazi Osman Paşa Bulvarı…İlk kez konuştuğun o gün..O günde kaçamaktı bakışlar.
Ama o kaçamak bakışlar taptazeydi,gerçekti.Bugünküler bir günah gibi…Elin olmuş bakışlara sahip çıkmak,benim diyebilmek….Kolay mı?
Sor bakalım sözleri…
Bir zaman eline aldığın ellere çiz bakalım…
Niye ağlamıştı gözleri sor bakalım?
Demek ki “mecburiyetten” verilmişti sözleri…
Geçip giderken  gözlerini de alır gider…
Git bakalım gözlerim.
Git bakalım!
Git bakalım sözlerim…
Git bakalım!
Ulemanın sözünü hatırla:
-Verilen söz adam olmanın anahtarıdır…

Ama biz(!) hiç adam olmadık ki…



28Kasım1979
   T O K A T
Muhabbetle kalınız.
Saygılar sunuyorum.