Sahura Kadar Ayakta Olan Gönüller-2015

Günaydinn

öğlen olmuş öğretmenim

ben yeni uyandim ama

hayırlı günler.

Cnnturk ... van turu

himm seyredeyim bakalimm

hayırlı günler.

ooo kimleri görüyoruz

ne haber Eyup:)

ne haber Eyup:)

iyiyim sen nasısın gadasını aldıım

iyiyim sen nasısın gadasını aldıım

iyiyim elhamdulillah. neşe yerinde pek güzel pek güzel:))

iyiyim elhamdulillah. neşe yerinde pek güzel pek güzel:))

hayat bana  vrak vrak

senın de yerındedır umarım. aksama gel de çay söyleyim

bak o olur, çaysiz olmuyor. unutma sözün var

ne kadar cok cay iciyor bu hocalarr

Çay candır hocam. siz sevmiyor musunuz?

ne kadar cok cay iciyor bu hocalarr

Çay olmadan olur mu hiç hocam

GEÇTİ ARTIK NEYE YARAR

Hatırladığım ilk Ramazan, Miladi Mart'a denk gelir. Günlerin bu kadar uzun olmadığı zamanlar. Hicri takvimin on gün geri geldiği konusunda da fikrimin olmadığı zamanlar. Mart Ramazan'ından sonra giderek günlerin kısalması ve Oruç tutmanın insan nefsine bugün olduğu kadar zor gelmediği günler.

İlk yazılması gereken, Ramazan'ın geldiğinin günler öncesinden belli olmasıydı. Bir hareketlilik, bir uhrevi yoğunluk, mutfakta bir telaş...

Gelmezden evvel hoşluğu gelirdi.. Sonra da hoş gelirdi.. Sahura kalkmak istediğimiz zaman kaldırırdı annem. O saatte bir başka olurdu çünkü manevi hava. Sahurda yeşil mercimekli bulgur pilavı ve hoşaf yenirdi. Biraz da koyun yoğurdu belki. Sahurda kahvaltı meselesi çok sonra çıktı. Niyet etmezdim. Çünkü ilkokula gidiyordum. Öğlen eve gelir yemeği yer akşam da sanki oruçluymuşçasına iftarı beklerdim. İftarda olmazsa olmaz patates salatası ve çorba olurdu. Yanına da farklı bir çeşit yemek. Sonrasında tahin pekmez.. Farklı bir bereketi vardı, farklı bir neşesi.. Gelin bakalım 'şeytanı çatlatalım' derdi babam. İftara beş kala yer sofrasının kenarına dizilir yemeden, öylece ezanı beklerdik..

Teravihe gitmeden önce iki-üç bardak çay içer teravihten dönünce çaya doyamazdık.. Sigarayı bilmiyordum o zamanlar..

İlk orucumu çok net hatırlıyorum. Haftasonuydu. Normalde her gün erken kalkardım ama kıyamamıştı annem uyandırmaya. Mevsim bahardı. Hiç zorlanmadım. İftarı açarken yaşadığım heyecan ise muazzamdı. 'Koçum benim' demişti babam, sırtımı sıvazlayarak..

Yıllar birbiri ardına geçip gitti.. Babam göçtü dünyadan.. Ramazan yaza geldi. Daha güzel olması gerekirken bir şeyler hep eksik kaldı.. Babamla yaz orucu tutmak isterdim. Çünkü aman yorulmayalım, susamayalım derdi olmazdı babamın.. Yorulurduk, susardık ve her iftar bayram olurdu..

Bir vakit öleceğim sanmıştım susuzluktan. Sabahın dokuzundan ikindi sonrasına kadar buğday lodası aktarmıştım. Sıcaktı. İlk saatler çok dokunmadı ama sona doğru resmen titreye titreye attım başımı çeşmenin altına.. Dakikalarca enseme su akıttım.. Caiz değil diyen oldu.. Ama ölecektim.. O günün iftarını da hiç unutmadım.. Bambaşkaydı..

Şimdi?
Şimdiyi herkes biliyor zaten...

De..
Evlatlarımıza karşı mesulüz o Ramazanların kırıntılarını yaşatmak konusunda..
Bunu bilelim yeter...