Savaşın Ortasında Komutansız Kalmaktır, Babasız Kalmak..

Babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur. Bu harika.

İnsan babası ölünce büyüyor çünkü. Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman artık.

Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz büyüdükçe küçülüyor.

Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bize dokunamasa da...

Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor. Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık. Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi. Zaman artık onun zamanı değil ya... Teknoloji gelişti ya... Her şey değişti ya...

Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz. Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde. Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.

Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz, sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi çok arıyorsunuz.

Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.
Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz.
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık...

Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...
Büyüyorsunuz o zaman işte.

Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.

(ALINTIDIR)

öğretmenim teşekkürler. duygulandırdınız. kaybetmeden kıymetini bilmemiz gerektiğini hatırlattınız...tekrar teşekkürler...

Köhne, tuzlu bir yaşamdan yazıyorum,

Merhaba diye başlamak istiyorum...

Gecenin berrak dökülüşü aklıma geliyor,

Usulca yanağıma kondurduğun busen

...ve yastığımın altına sıkıştırdığın gofret

Sonra, sonra annemden gizli bıraktığın harçlıklar...

Paylaşmanın buharı kızarmış bir tavukta,

Yeni fırından çıkmış birkaç pidede esiyor

...ve “Hadi oğlum kalk” diyen sesin

Kulaklarımda çınlıyor baba...

Yüreğimde yankılanıyor,

“Sizsiz boğazımdan geçmez” deyişin...

Elin midende, göğsün direksiyonda,

Bir gece yarısı mide kanaman

...ve bir sabaha karşı kaza haberin

Kulaklarımda çınlıyor

...ve ben daha beş yaşındayım baba

Yürek, kaşındaki derin izlerde boğuluyor...

Uzaklardan, ağların çekildiği derin mavilerden yazıyorum,

Pul pul hatıralar takılıyor gözlerime

Enginlerde kayboluyorum baba...

Şavkı vururken ayın, gecenin esrarına bir beyazlık düşüyor

Sen geliyorsun yüreğimin baş ucuna

...ve hiç gitmiyorsun baba...

Tuhaf, çok isterdin de, bir şiir yazamazdım sana,

Elim varmazdı kağıda, kaleme

Boğazıma bir şeyler sarılırdı,

Karabasanlar çökerdi yüreğime

Durur kalırdım taş gibi, kaskatı

Sonra, sonra içimden geçirirdim,

Bir gün, elbet bir gün yazarım diye...

Demek, gecenin dehlizlerinden ağlar çekilirken,

Ben deli divane sana susarken,

Düşerken yıldızlar pul pul ellerime,

İçimde derin sancıları çekerken

...ve sen, hudutsuz özleminle, gönlüme çökerken

Bu gece sana yazacakmışım baba...

Bir bisiklet için kurduğum hayallerde

Hep sen suçluydun çocuk yüreğimde...

Nerden bilebilirdim, yokluk mertliği bozar baba,

Yoksa hangi baba istemez? .. bir çocuğa

Gökkuşağına çengel atıp, bir sal yapıp kaydırmayı...

Yıllar geçiyor baba, yaşlılık saçlarına düşüyor,

Derin izler yüzüne, dökülen dişlerine

Kalbine vuruyor ve dizlerine yıllar...

Ömrün en orta yerindeyim baba,

Yıllar önce sen gibi, bir bisikletin yükü sırtımda,

Nerden bilebilirdim? .. yokluk adamlığı bozar baba...

“Yara en çok kanarken yakışırmış adama” diyorlar,

İçim almıyor tükenişleri, gidişleri

Burada olsaydın şimdi, anlatırdım

“Bir kıza sevdalandım” derdim,

Ellerim yine çok üşüyor baba,

Martılar neden böyle siyah baba? ..

Canım sıkılıyor, zırhlı birliklere teslim ettiğin gün,

“Yak bir sigara”, deyişin kulaklarımda ağrıyor,

Sen nasıl bir adamdın baba? ..

Yüreğin ne kadar engin,

Baba yüreğim kanıyor,

Duman duman hasret tütüyor her yanım baba...

Şimdi düşsem şu dalgalara boğulur muyum? ..

Yine tutar çıkartır mısın baba? ..

Yoksa duymaz mısın sessiz çığlıklarımı tuzlu sularda? ..

Martılar siyah baba, martılar siyah

Çığlıkları gecenin ahengini boğuyor baba

Baba, baba korkuyorum, tuzlu bir yaşamın arasında,

Martılar siyah baba, martılar siyah…


MURAT İNCE

Komşum eşini bir trafik kazsında kaybetmişti.Çocuklarını akşam hiç bir arkadaşına göndermezdi babaları evde olur rahatsız edersiniz diye.
8 yaşındaki oğlu "Anne Ahmetlere gidebilirim akşamları çünkü onun da babası ölmüş." deyince ne kadar büyük kayıp olduğunu anlamıştım.

babamı kaybettiğimde 23 yaşındaydı.halan hatırladıkça gözüm dolar.yıllarca baba sözüne düşman oldum.bir öğrencim baba dese benim içim acır canım yanardı.eşimin babasına dahi baba demek çok zor geldi.her zaman derim Rabbim hiçbir bebeği veya çocuğu küçücükken babasız bırakmasın.ben dayanamamışken onların bu duyguyu katlanmak zorunda kalması çok çok ağır yük.tv.lerde şehit haberlerini görünce ilk aklıma çocukları gelir.kıyamam onlara.tarifsiz bir duygu.Rabbim anne-babalarımızın mümkün olduğu kadar geç alsın elimizden.

apansız kaybettim babacığımı...hala içim acıyor..

apansız kaybettim babacığımı...hala içim acıyor..

başınız sağolsun öğretmenim...Allah rahmet etsin..babası olmayan biri olarak neler hissettiğinizi gayet iyi anlıyorum..mekanları cennet olsun...

başınız sağolsun öğretmenim...Allah rahmet etsin..babası olmayan biri olarak neler hissettiğinizi gayet iyi anlıyorum..mekanları cennet olsun...

ALLAH RAZI OLSUN SAYIN HOCAM...

Benim de babam rahmetli oldu.Öldüğünde üniversite 3. sınıftaydım.Hastalıktan dolayı yıllarca acı çekti ve en sonunda bedeni  daha fazla dayanamadı.
Babamın  öğretmen olduğumu görmesini
ve de askerliğimi yaptığımı görmesini çok isterdim.Göremedi...
Ama Allah CC un takdiri buymuş.

Babanın kıymeti ne zaman bilinir?
Ne zaman ki oğul, baba olur... İşte o zaman bilinir.
Torun baba demeye başlar, hayatın kendisi, harcamanın özü, ellerin, emeğin her şeyin Onun olur.
Asıl olan gelince "Esas asıl" unutulur!?
Var mı yok mu hatırlanmaz bile!?
Arada bir....- O da sorulursa- bayramdan bayrama sorulur!

Beddua almadan,
Hayatımız sapmadan!
Ve, gün batmadan:
Yaşayan efsanelerin kıymeti çook iyi bilinmeli!

babasız kalmak öğretmenin annen baban ne iş yapıyor dediğinde içinin sızlamasıdır...
babasız kalmak sınavı kazandığında sevincini paylaşamamanın hissettirdiği burukluktur...
babasız kalmak bir öğretmen olduğunda acaba yaşasaydı benimle gurur duyarmıydı sorularıyla başetmektir...
babasız kalmak seni istemeye geldiklerinde yokluğunu  ciğerinde hissetmektir..
babasız kalmak evlenirken tüm davetlilerin gelmemesini göze aldığın tek o olsun dediğin hayallerde yaşamaktır...
babasız kalmak fenadır... hayattayken kıymetini bilin...

Benim de babam rahmetli oldu.Öldüğünde üniversite 3. sınıftaydım.Hastalıktan dolayı yıllarca acı çekti ve en sonunda bedeni  daha fazla dayanamadı.
Babamın  öğretmen olduğumu görmesini
ve de askerliğimi yaptığımı görmesini çok isterdim.Göremedi...
Ama Allah CC un takdiri buymuş.

Allah rahmet etsin inş.Rabbim cennetinde buluşmayı nasip etsin tüm evlat ve babalara.

bu sayfayı ilk kez okuyorum göz yaşlarımı tutamadım.isterdimki babam sizlerinde babası olsun.çok kötü oldum tarif bile edemiyorum içimin nasıl cız ettiğini ne diyceğimi bilmiyorum

siz hiç 8 yaşında babasız kaldınız mı? hiç yalnız başınıza hayata tutundunuz mu?? hayatın yükünü sırtınızda hissettiniz mi?

Böylesine baba sevgisi taşıyanlara hep özenmişimdir çünkü benim olmadı hiç.