Sevdiğimiz Şiirler

Sen Gitme.
Ben Giderim.
Olurda Başına Bir şey Gelirse;
Kendimi Suçlu Hissederim…

Sen Gitme Olur mu?
Hiç Değilse Kaldığın Yeri Bileyim…
Beni Düşünme;
Ben Gelir Seni Uzaktan da Olsa İzlerim.

Son Kez Beni Dinle;
Lütfen Gitme!
Tüm Suçları Üstüme Alıp Ben Giderim…
Sen Yeter ki Kendini Suçlu Hissetme!

Ben Gittim Diye Sakın Üşüme;
Sen Uyurken Giderim Ben;
Üzerine Güneşi Örter,
Bulutlara Ağlamamalarını Tembihler Öyle Giderim…

Seni Allah’a Emanet Eder Öyle Giderim.
Kimseye Bırakmam Gülüşlerini,
Kuşlar Getirir Bana Mutlu Haberlerini.
Sen Otur Sevgili, Ben Giderim.
Öyle Hemen de Bitmem Ayrıca,
Gittiğim Yerde de Seni Severim…

Tüm Kötü Düşünceleri Alırım Yanıma,
Sana Benden Kalan Umut Dolu Bakışları Bırakıp Giderim.
Yüreğimdeki Tüm Sevgi Sözcüklerini Bırakıp Giderim.
Ve Unutma;
Ben Hafızamı Yitirsem Bile Seni Severim…

Sen Otur Güzelim,
Ben Giderim…
Sakın Üzülme Diye Giderim…
Sevgim Sana Ağır Geliyor Diye Giderim…
Ama Bir Gün Üzüldüğünü Söylerse Kuşlar;
Gökyüzünü Yırtar Yine de Gelirim!
Güneşi Söndürür Baş Ucunda, Nefes Nefese Kalıp Gelirim!
Tabiatın Koynundaki Sakinliği Üzerime Alıp Gelirim!
Seni Üzeni Acınacak Hale Getirip Gelirim!
Ölümü Bekleyen Hasta Yatağında Biri Olsam da Gelirim!
Sen Üzülme Diye Gelirim!
Sırf Sen Üzülme Diye Tüm Üzüntüleri Koynuma Alıp Gelirim…
Yeter ki “Sen Üzülme…”

Sana baktıkça örgütleniyorum  Zeryâ
yağmurla, suyla, acıyla, aşkla.
Her geçen gün biraz daha
yaşayarak
kirazın çürüme mevsimini..
Zamanın tıkırtılarını göğsümüzle karşılayarak
yaklaşıyoruz suların karanlığına
Yakışıyoruz ölüme.
Sen yine de gülümse sevgilim, pencerelerim var hâlâ yolunu gözlemek için.
Başıma ne geldiyse sendendir
Değil mi ki yağmursun
Değil mi ki ıslanmışım
Çölün serabına kanmadan gir kanıma, meylet günahıma Zeryâ!
Öpmeden öldürebilirsin pekala sarılmadan ısınabilirim,
gülme, ısmarlayacak gök kalmıyor dudaklarıma.
Mesele ne biliyor musun,
Kiraz ağacının çiçek açmasıyla senin şiir olman aynı şey.
Farkındayım / ayrıntıları anlatıyorum sana büyük resmi göremiyorum ben
Ellerini sakın
Tutmasam şiir
Tutsam çiçek oluyor.
Demiştim / anlattıklarım ayrıntıda.
Biraz daha sabır biraz daha bahar gerek düğümün döndüğünce kördüğüm için
Yandım susacak kadar
Sokul yanıma sen / ezber et beni.
Ödünç aldığım kitaplara ekledim gelincik tarlasından geçerken kızıla çalan saçlarını.
Ağlama duvarından serin içim
Değilim siyonist
Değilim antisemitist
Lâkin kibrim fundamentalist
Öyleyse / kim bu aşkın Yahudisi Zeryâ?

Aşk yerleşik hayata geçeli beri
Sen cim’in kalbinde nokta
Ben gözünün yeşilinde on üç kahve tanesi.
Senden saklayamam / gidecektim bir kavim göçünü daha göze alamadım işte.

Bu bir itiraf:

Biriksem azalacaktın .

Bak / cepten yiyor çiçekler bile.
Altı çizili kitaplardan kaçtım.
Geceleyin çocuk masallarından, tebeşir kokan sınıflardan

Nuh’la oğlu arasındaki tufandan, vizite kağıtlarından, sınav sorularından,

Leyla’nın rüyalarından, Mecnun’un mezarından, evet, kaçtım!
Doğum masasında kalan bir cümleyim artık.
Hafızamın yarısı kırık ayna gördüklerimde sen varsan sana ne!

Şerh düş beni:
Kavimler Göçü’nde sağa sola akmadan sana sapıp aşkı yurt edinen bendim Zeryâ.

Cengizhan Konuş'

 

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya,
Alsa buz gibi taşlar, alnımdan bu ateşi,
Dalıp; sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi!

 
ey hayat,
sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında yokum ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrünün coşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın

tırmandıkça yücelir dağlar
sen mağlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
seninse düşlerin yasak
dokunamazsın

birini sevmişsindir geçen yıllarda
açık bir yara gibidir hâlâ
hâlâ ne çok özlersin onu
ağlayamazsın

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın

yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağıramazsın

sonra vakit erişir,
toprak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın

yazdırmalısın mezar taşına
ey hayat,
sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın
 
Yılmaz Odabaşı

ey hayat,
sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında yokum ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrünün coşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın

tırmandıkça yücelir dağlar
sen mağlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
seninse düşlerin yasak
dokunamazsın

birini sevmişsindir geçen yıllarda
açık bir yara gibidir hâlâ
hâlâ ne çok özlersin onu
ağlayamazsın

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın

yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağıramazsın

sonra vakit erişir,
toprak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın

yazdırmalısın mezar taşına
ey hayat,
sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın
 
Yılmaz Odabaşı

ah hocam çok eskilere giitim.
can dostum vardı pınarımmm.o söylerdi bu şarkıyı onu trafik kazasında kaybettik dinledikçe onu hatırlarım
 ((

DOSTLUK

Dostlar ırmak gibidir
Kiminin suyu az, kiminin çok
Kiminde elleriniz ıslanır yalnızca
Kiminde ruhunuz yıkanır boydan boya

İnsanlar vardır; üstü nilüferlerle kaplı,
Bulanık bir göl gibi...
Ne kadar uğraşsanız görünmez dibi.
Uzaktan görünüşü çekici, aldatıcı
İçine daldığınızda ne kadar yanıltıcı....
Ne zaman ne geleceğini bilemezsiniz;
Sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz!

İnsanlar vardır; derin bir okyanus...
İlk anda ürkütür, korkutur sizi.
Derinliklerinde saklıdır gizi,
Daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız;
Yanında kendinizi içi boş sanırsınız.

İnsanlar vardır, coşkun bir akarsu...
Yaklaşmaya gelmez, alır sürükler.
Tutunacak yer göstermez beyaz köpükler!
Ne zaman nerede bırakacağı belli olmaz;
Bu tip insanla bir ömür dolmaz.

İnsanlar vardır; sakin akan bir dere...
İnsanı rahatlatır, huzur verir gönüllere.
Yanında olmak başlı başına bir mutluluk.
Sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk.
İnsanlar vardır; çeşit çeşit, tip tip.
Her biri başka bir karaktere sahip.
Görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı.
Her şeyden önemlisi insan, insan olmalı...

İnsanlar vardır; berrak, pırıl pırıl bir deniz.
Boşa gitmez ne kadar güvenseniz.
Dibini görürsünüz her şey meydanda.
Korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda.
İçi dışı birdir çekinme ondan.
Her sözü içtendir, her davranışı candan...

CAN YÜCEL

İstanbul gibiyim bu aralar
Payitahtına hüzün çöktü yüreğimin
Haliç kadar yıpranmış ümitlerim
Kapalı çarşı kadar kalabalık
Kız kulesi kadar yalnızım
Fatih'ini arar durur gözlerim

Harem kadar alışkınım gözyaşlarına
Ayrılıklara tanık ederken
Nasır tuttu yüreğim
Alıştım artık vedalara

İstanbul gibiyim bu aralar
Sen başka yakada ben başka yakada
Bizi bağlayan köprüler kaldı tek
Biliyorum
Onlar da gömülecek bir gün sulara

Bahadır Mantar

Seninle olmanın en güzel yanı ne biliyor musun?

Elin elime değmeden avuçlarımı terleten sıcaklığını taa içimde hissetmek.

Seninle olmanın en kötü yanı ne biliyor musun?

”Seni seviyorum” sözcüğü dilimin ucunu ısırırken her konuşmamızda boş yere saatlerce havadan sudan söz etmek.

Seninle olmanın en heyecanlı yanı ne biliyor musun?

Aynı şeyleri seninle aynı anda düşünmek birlikte ağlamak gülmek. Ve buradayken bile seni çılgınca özlemek…

Seninle olmanın en acı yanı ne biliyor musun?

Seni hiç tanımadığım bir sürü insanlarla paylaşmak. Senin yanında olan, seninle konuşan herkesi çocukça kıskanmak.

Seninle olmanın en mutlu yanı ne biliyor musun?

Tanıdık birileriyle karşılaşma tedirginliği ile yollarda yürümek yan yana… Elimdeki şemsiyeye inat yağmurda ıslanmak birlikte. Elimde kır çiçeğiyle seni beklemek… Aynı mekanlarda aynı yiyecekleri yemek.

Seninle olmanın en romantik yanı ne biliyor musun?

Sensiz gecelerde sana söyleyemediklerimi yıldızlara aya anlatmak… Okuduğum kitabın sayfalarında dinlediğim şarkıların türkülerin şiirlerin her mısrasında seni bulmak.

Seninle olmanın en zor yanı ne biliyor musun?

Seni kaybetme korkusuyla hayatta ilk kez tattığım o tarifsiz duygularımı umut denizinin ortasında küreksiz bir sandala hapsetmek. Sevgili yerine yıllarca dost kalmayı başarmak. Yalın ayak yürümek bıçağın en keskin yerinde. Kanadıkça tuz yerine gözyaşlarımı basmak yüreğime.

Seninle olmanın tek yan etkisi ne biliyor musun?

Nereden bileceksin?

Sen benimle hiç olmadın ki. Olsaydın avuçlarım terlemezdi… Isırmazdım dilimin ucunu… Özlemezdim seni yanımdayken.Kıskanmazdım.

Korkmazdım yollarda yürümekten. Islanmazdım yağmurlarda… Yıldızlara aya dert yanmaz, böyle her şarkıda serhoş olmazdım.

Korkmazdım seni kaybetmekten ayaklarım kan revan atlardım sandaldan denize… Ve her kulaçta haykırırdım seni..

Ama sen hiç benimle olmadın ki…
YA AKLIN BAŞKA YERLERDEYDİ YA YÜREĞİN…”
       
                                         CAN  YÜCEL

BEN BENDEN OLGUN İNSAN İSTERİM
Ben;
Benden olgun insan isterim karşımda!
Benden dürüst,
En ufak dalgada,
Arkasını dönmeyecek kadar olgun...
Arkamı döndüğümde,
Sırtımdan vurmayacak kadar güvenilir…
Bir o kadar cesaretli olmalı.
Yağmurdan ıslanıp,fırtınadan kaçmamalı.
Ayağı taşa takılınca kayadan korkmamalı.
İşine gelince sevip,
Zoru görünce bırakmamalı!...
CAN YÜCEL

GÜN OLUR
Gün olur, alır başımı giderim,
Denizden yeni çıkmış ağların kokusunda.
Şu ada senin, bu ada benim,
Yelkovan kuşlarının peşi sıra.
Dünyalar vardır, düşünemezsiniz;
Çiçekler gürültüyle açar;
Gürültüyle çıkar duman topraktan.
Hele martılar, hele martılar,
Her bir tüylerinde ayrı telaş!...
Gün olur, başıma kadar mavi;
Gün olur başıma kadar güneş;
Gün olur, deli gibi...
 

                                 Orhan VELİ

Neler mi istiyorum uyaninca her sabah
Ne bahardan bir nese, ne de yazdan bir cicek
Siyah, siyah cok siyah kadife kadar siyah
Bir sacin buklesini bana kim getirecek
Neler mi istiyorum gurbette aksamlardan
Ne ruzgardan bir buse, ne de bir pembe kelebek
Derin, derin cok derin, ufuklar kadar derin
Bir cift gözün rengini bana kim getirecek

Viktor Hugo'

İyi geceler efendim, geldim ve gittim
Kimseye bir şey demeyecektim
Bir kesik açılmış bir kütükte
Kelebekler fışkırmış gibi bir şey oldu, konuştum
Ey kelimem, sevgilim, beni savun.

Bunlar etiketlerim, biletlerim, yolcuyum
Bir adımı bir adıma
Bir ismi bir isme ekliyorum
Bunlar da kazınmış saçlar
Ayna önünde gencecik ellerce kazınmışlar
Diplerindeki kandan buldum

Bir sırrım oldu, tuttum dilek diledim
Sonra bir dilek, bir dilek daha
Mavi bir çaputla bir ağaçta
Dudak bükmeceler işaret etmeler
Bin dallı bir ağaçtı, kovuğunda uyudum
Bir küçücek gönlü taşıyamıyordum

İyi geceler efendim, bir cümle yedim
Ölüm konmuştu sol omzuma, ipekten bir kuş
Gülün kokusu kimden gelir, döndüm ona sordum
Acıydı tatlıydı ekşiydi biraz buruk
Anlamını dupduru
Dilimde tutuyorum
Ey kelimem, sevgilim, beni savun.

 Fatma Şengil Süzer'

Gülüşün Eklenir Kimliğine

Gün biter gülüşün kalır bende 
anılar gibi sürüklenir bulutlar 
Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır 
yarım kalan bir şiir belki de 
   
Aykırı anlamlar arayıp durma 
güz biter sular köpürür de 
kapanmaz gülüşünün açtığı yara 
uçurum olur cellat olur her gece

Her gece yeniden bir talan başlar 
acı ses olur, ses deli bir yağmur 
eski bir eylüle gireriz böylece 

Sığındığım her yer adınla anılır 
ben girerim, sokağı devriyeler basar 
bir de gülüşün eklenir kimliğime


Ahmet Telli

         h.n.a.

Bu ayaklar benden hesap soracak,
Bir düşüncenin peşinden dolaştırdım sokak sokak ,
Bu baş, bu eğilmez baş da öyle
Bazı sarhoş ,bazı yorgun
Her zaman bir yastığa hasret!
Bu ciğer de hesap soracak,
Esirgedim, güneşini, havasını
Bu ağız bu dişler, bu mide...
Ne ikram edebilirim ki bol keseden
Bu bilekler de hesap soracak,
Göz yumdum çektikleri eziyete.
Bilsem ki kimsenin parmağı yok
Bu sürüp giden işkencede;
Kılım bile kıpırdamadan bir sabah
Çekerdim darağacına çekerdim kendimi
Bilsem ki suç bende!..

rıfat ılgaz