Sevdiğimiz Şiirler

Bozuldu bak, dünyanın ezberi

Ağaçlar bile şaşırıyor günleri,

Düşünelim bakalım;

Bir şey vardı, o neydi? Üzmezdi gücümüzü, kaldıramadığımız taş

Tenha bir yer seçilirdi, söylemek için.

Geçim ehliydi yoksulluk bile

Şükretmeyen ne bilsin!Değil mi? Pusu kurmazdı kimse, suyun başına

Gitmezdi çöpe hurmanın çekirdeği

Bilirdi yolu bütün mevsimler,

Bir damla su, yaprağın ucunda

Dünya derdik, böyle bir yer.Hiçbir şeyi tek başına yeme

Diyen sahabenin sözünü

Karıncalar tutuyor ancak.

İnsan olmanın verdiği güzellik

Soluyor durmadan, bir bak.

kaç gecenin çölüdür bu ayrılık
kaç şiirin dölüdür üstüme
örttüğün bu ince sessizlik
kalbim alış artık, kır kendini
kendi duvarında, sesini
kendi duvarına haykır.

tesadüfen birbirine rastlamış
başka başka aşklarsızın siz artık
geceyle gündüz gibi birbirine
ayrılmış. O ki rüzgar, bir zaman
senin çölünde kumlar uçurmuş,
o ki gece ve esmer, görmüyor
sahrayı, sesi içinde karışmış.

bazen gitmek gerekir.
herşeyi öylece olduğu gibi bırakıp;
geldiğinde bulamamayı göze alıp,
gidebilmek gerekir.
ileriye daha umutla bakabilmek için,
ardında bıraktıklarına aldırmadan;
yüreğinin sızısını da cebine koyarak...

Gözlerine bakar ağlar
Bu son şarkı
Son umut

Gitme hep burada kal
Bizimle kal bu kıyıda
Her yanına dokundum bakışının
Her yerini tanıdım göklerinin
Gün boyu sende uçtum
Dinlendim dallarında
Atlılar gibi yoruldum yanında
Uyudum

Ölür kıyı ölür yazlar
Alır götürür karakış
Her bahar her umuda zorunlu mu
Neden yolcusun bu kadar
Gideceksen
Al götür umudumu
Al götür sonuna kadar

Afşar TİMUÇİN

Kimim kimsem yok
Dağıttım yalnızlığımı
Kötürüm bir mevsimin külleri dağılırken merdiven başında
Ben sildim yağmuru kitaptan
Ben çıkardım elif-ba'yı hutbelerden
Kapımda köpekler havlarken kanlı dişlerle
Ağzıma tirşe kıyıların hayası sokuldu
Ölmüş olmalıyım dedim utanarak
Yoksa bu kireçli mezarlar nereden solduracak saçlarımı?
Nereden tanıyacak karanfil bedenimi toprak? Çamurlu sularla yıka yüzümü
Bakalım aşk ikbâl vaad edecek mi bize?
Dal kıran rüzgârda ovdum göğsümü
Pişmanlığım yol yorgunu
Allı morlu geceden aklımda kalan
Sabahın ecele yakın olduğu
Yolumuza mayın döşeyen ruhun anlattığı
Menkıbesiz aşkların kadınlarda kaldığı."

Cengizhan Konuş'

''Ne zaman kırılsam birilerine
Sükut nakışlı hırkalar giyiyorum
Kıvrılıp da içimin denizlerine
Boş ver nasılsa öleceğiz diyorum...''

         h.n.a.

Küsmek nedir bilir misin?
Küsmek dürüstlüktür...
Çocukçadır ve ondan dolayı Saftır.
Yalansızdır.
Küsmek ; Seni Seviyorumdur
Vazgeçememektir.
Beni anlatır Küsmek
Kızdım ama hala buradayımdır , gitmiyorumdur , gidemiyorumdur
Küsmek ; nazlanmaktır , yakın bulmaktır , benim için değerlisindir
Küsmek ; sevdiğini Söyle demektir
  Hadi Anla demektir
Küsmek ; umuttur , acabaları bitirmektir , emin olmaktır

Yani, diyeceğim o ki :
Ben Sana Küstüm!

Adını koyamadığım...
Alışkanlıklarım var...
Benim...
Sensizlik gibi...
Senden vazgeçememek gibi...
Zaaflarım...
...
Kimse bilsin istemiyorum kalbimin kırıldığını....
Canımın yandığını....
Sırf bu yüzden herkesden gizlerim...
Yüzümün gülerken kalbimin neden kanadığını...
Belki anlatsam bir çoğu yok gelir sana...
....
Hic birşey karanlık bir oda'da...
Hayalinle konuşmak kadar ağır gelmedi bana...
Ki oda'da bazen bir hayalin bile yoksa...
....
Uykusuz gecelerim var...
Defelarca tekrar tekrar dinlediğim şarkılarım...
Derin derin iç çekişlerim....
Bazen...
Karanlık oda'nın penceresinden sokağa dalar gözlerim....
Ateş böceklerine mesken olmuş....
Sokak lambasının loş ışığında gözüm...
Belki gölgen uğrar diye gönlümün sokaklarına...

Değişir rüzgarın yönü
Solar ansızın yapraklar;
Şaşırır yolunu denizde gemi
Boşuna bir liman arar;
Gülüşü bir yabancının
Çalmıştır senden sevdiğini;
İçinde biriken zehir
Sadece kendini öldürecektir;
Ölümdür yaşanan tek başına
Aşk iki kişiliktir.

Bir anı bile kalmamıştır
Geceler boyu sevişmelerden;
Binlerce yıl uzaklardadır
Binlerce kez dokunduğun ten;
Yazabileceğin şiirler
Çoktan yazılıp bitmiştir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk iki kişiliktir.

Avutamaz olur artık
Seni bildiğin şarkılar;
Boşanır keder zincirlerinden
Sular tersin tersin akar;
Bir hançer gibi çeksen de sevgini
Onu ancak öldürmeye yarar:
Uçarı kuşu sevdanın
Alıp başını gitmiştir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk iki kişiliktir.

Yitik bir ezgisin sadece,
Tüketilmiş ve düşmüş, gözden.
Düşlerinde bir çocuk hıçkırır
Gece camlara sürtünürken;
Çünkü hiç bir kelebek
Tek başına yaşayamaz sevdasını,
Severken hiçbir böcek
Hiç bir kuş yalnız değildir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk iki kişiliktir.

Hoşçakal diyebildim usulca
Sesimi eski bir radyonun bozuk frekansına hapseder gibi
Anlaşılmasını istemediğimden belki
Ve belki de bir hoşçakala sığdıramadığımdan kendimi.
Duyulmasını hiç istemedim
Akan rimelime karışan acımın görülmesini de
Bir ömrü bir iğne deliğinden geçirir gibi,
Bir orman yangınında
Ömrünün tek gününü tüketen kelebeğin dağılan kanadı gibi,
Uzun bir kış gecesinin
Yaralı düş gücünün üzerini örtmesi gibi,
Usulca söyledim,
Usulca bir hoşçakal
Üfleyerek geçen yaralardan değildi bu anladım
İliklerimde sıtmaya tutulmuş yarınların çığlığı
Ne kadar silmeye uğraşsam
Düzelmiyordu alnımdaki bozuk imla.
Hoşçakal diyebildim usulca
Gölgen,adı olmayan bir sokağı dönerken.
Artık hiç bir pencere göğe açılmıyor
Üstelik içimin türbelerinde hiç bir kandil yanmıyor.
Zamanın kendini inkar ettiği şu günlerde
Tenime keşkeler sürüyorum
Yaralarıma anason.
Hoşçakal sevgilim
Yüreğime yıldırımlar düştüğünden beri
Usulca gelen yağmura hürmetten
Ağlamıyorum
Kirpik uçlarıma hoşçakal demeyi öğretiyorum usulca
Hoşçakal sevgilim...

BEKLEMEYİN
Sevmek için sevilmeyi beklemeyin ...
Çalışmaya başlamak için en iyi işi beklemeyin ......
Biraz paylaşmak için çok olmasını beklemeyin ...
Öğütleri hatırlamak için , düşmeyi beklemeyin ...
Dua' ya inanmak için acı günler beklemeyin ...
Yardım edebilmek için zamanınız olmasını beklemeyin ...
Özür dilemek için diğerinin acı çekmesini beklemeyin ...
Barışmak için ayrılığı beklemeyin ...
Çünkü ne kadar zamanımız var bilmiyorsunuz ...

Öğrendim…
Hiç adil olmasa da hayatı affetmeyi öğrendim.
Kırıldığımda her ne kadar karşımdakini kırmaya değse de ’önemli değil’ demeyi öğrendim.
Birini ne kadar düşünürsem düşüneyim ne kadar seversem seveyim yine arkasına bakmadan gidebileceğini öğrendim.
Kandırmasam da kandırılmayı, unutmasam da unutulmayı öğrendim…
Değer sanmıştım ama ‘Değmezmiş’ bunu da öğrendim

ne hataların acısı
ne ayrılığın sancısı
bu sabah mutlu uyandım
bitti artık kendimle aşkın kavgası

bedeli ödenmiş sevdamın
acısı yamanmış dünyanın
yinede gelince aklıma
yağmurlarda bakışların

ah bu gönül
seni deli sevdi güzelim
seni hep sevdi
yağmurlarda solan yüzüne
tutuşur bulutlu gözlerine

Suda halkalar gibi yayıldı
Gün boyu yüreğimde yüzü
Ve sözü kulaklarımda kızımın
Üzgün bir gülümsemeyle
Ayrılırken sabah
Söylediği
– Sen benim akşamsefamsın,
Biliyor musun anne…
Güneşle birlikte biten bahçelerde
Böyle her sabah, her sabah yeniden
Yitirip rengini sessizce
Sevincini bir düş gibi gecelerde
Bitecek korkusuyla yaşadığım.

Şükrü Erbaş