Sizi Etkileyen Fotoğraflar

arı oğul vermiş... ne oğul beee binlerce

Bu fotoğrafta ki bilim insanını sanırım çoğumuz bilmiyoruz.
Adı Jonas Salk. Onu özel kılan ise şu ;

1955 yılında, çocuk felci aşısını buldu. Bir karar
vermesi gerekiyordu. Ya patentini alıp çok zengin
olacak ya da patentini almadan insanlığın hizmetine
sunacak ve böylelikle çok insan daha ucuza ulaşıp
bu hastalıktan kurtulacak.

Patent almadı. Parasal kaybı 5 milyar dolar.
Kazancı ise ölümünden sonra bile hâlâ onu anlatan,
saygı duyan milyonlarca insan ...

patosun giremediği tarlalada ise harman yeri kurar ve atlara bağlanan düvenlerle sap saman dönüştürürdük... vay beeeeee

Dedemle ikimiz düvene binerdik de dedem uyuya  uyuya dönerdi.Öküzleri ben idare ederdim.Ne günlerdi o günler.Yaşlandık herhalde.

ASKER ÇOCUĞU OLMAK
Ahkam kesenlerin haritadaki yerini gösteremeyeceği ücra adreslerde bizzat yaşamaktır,asker çocuğu olmak...Zorunlu göçtür.Pılını pırtını toplayıp Hakkari'ye, bavulunu toplayıp Erzincan'a, kolileri toplayıp Sivas'a taşınmak,bazen sahilden dağa bazen pırıl pırıl güneşten,iki metre kara savrulmaktır.Her soluduğun şehirden,her dolaştığın mahalleden,her tanıdığın arkadaştan mecburen ayrılmak,her ayrıldığın yere ruhundan bir parça bırakıp,hatıraları yarım yamalak,çocuk yaşta hüzün biriktirmektir.Üniversiteye kadar en az sekiz okul değiştirmek,tam bulmuşken kaybetmek,ilkokulda aşık olduğun komşunun oğluna allahaısmarladık bile diyememek,ortaokulda elini tuttuğun kızı,gözyaşlarıyla geride bırakmaktır.Herkesin birbirini tanıdığı sınıfa, kelaynak gibi girmek bir merhaba alana kadar çırpınmak,arkadaşlıklara her sene sıfırdan başlamaktır.Bir türlü ait olamamak her gittiğin yerde geldiğin yerle çağırılmak.İzmir'de Malatyalı çocuk,Kars'ta Muğlalı çocuk,Diyarbakır'da Balıkesirli çocuk olmaktır.Vatan millet aşkıyla,kurallara uyan yurttaş bilinciyle büyütülmek,baban emekli olana kadar,demirbaş badanaya zarar vermemek için,duvarına tuttuğun takımın posterini bile yapıştıramamaktır.Sen uyu ! demelerine rağmen gece kör karanlıkta kalkıp operasyona uğurlamak,annenin koynuna kıvrılıp,sağ salim dönsün diye sabaha kadar dua etmektir... "

Yılmaz ÖZDİL

bunu en iyi benim çocuklarım bilir

Bir de ben bir asker çocuğundan bir alıntı yapayım:
ASKER Bir Babanın Oğlu Olmak!
Merhabalar, güzel ülkemin güvenlik teminatı kutsal insanlar…
Yıllardır askeri personellerin sorunlarından bahsedilir. Meslek şartlarından, rütbeler arası eşitsizlikten, kurumlar arası haksızlıktan…Her ne kadar yüksek perdeden bu durum seslendirilse de maalesef istenilen sonuç alınamamıştır. Türk silahlı kuvvetlerine dolayısıyla ülkeme hizmet etmiş yada hala hizmet etmek olan on binlerce TSK mensubu  hakketmediği bir şekilde özlük hakları açısından mağdur durumdadır. Bu olumsuzlukların maddi anlamda yansıması elbette ki askeri personellerin aile yapılarında huzursuzluklara neden olmaktadır. Lakin unutulan ya da söylenmeyen bir gerçeklik daha var…..
İşin bir de şu yanı vardır ki asker ailelerine bu durum manevi anlamda nasıl yansır. Bütün günün stresi, yorgunluğu ve sinir harbi ile evine dönen bir TSK mensubunun, ailesine ruh halinin yansıması göz ardı edilir her zaman.
Asker çocuğu bir evladın yüz ifadesi ve masumiyeti gizlenemeyecek bir çığlıktır aslında.Bir puzzle tablosu gibidir asker çocuğunun hayatı her bölgeden her şehirden ve vatanda bulunan medeniyetlerden birer parça bulunur yaşamında. Tayininiz çıkar başka bir şehire  ve yine farklı asker çocukları görürsünüz. Aslında onların yüzüne baktığınızda kendi puzzle’ınızdan birer parça bulursunuz çünkü hepinizin kaderi “Tam bir şehire alışılır yine tayin çıkar” şeklindedir. Çaresizce biter arkadaşlıklar kabullenir alışırsınız. Doğduğunuz şehri hatırlamazsınız bebekken ayrılmışsanız. Büyüyünce neresinden diye sorulduğunda susar  kalırsınız. Çünkü o şehire bir daha gitmemişsinizdir hatırlamazsınız. Gün gelir puzzle tamamlanmıştır çünkü babanız emekli olmuştur. Artık asker çocuğu sıfatıyla anılmazsınız. Kendi ayaklarınızın üstünde durursunuz. “ Asker Çocuğu”  karakterinizi bir kenara bırakır kendi başınıza hakettiğiniz bir sıfat ile anılırsınız. İşte o zaman geçmişe dönüp baktığınızda puzzle artık birleşip bir tablo haline gelir. Aylar yıllar geçer  artık parçalanmıştır puzzle  sadece aklınızda kalan hatıralarınızı ayırır saklarsınız. Artık geçmişe dönüp bakmakta gelmez içinizden  çünkü  yıllardır görmediğiniz ve belki de bir daha hiç göremeyeceğiniz ilkokul sıra arkadaşınız, oraya tayininiz çıkmadan önce adını daha önceden hiç duymadığınız, haritada yerini gösteremeyeceğiniz şehirlerin sokakları gelecektir aklınıza.
devamı: [linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
mesut Arslan
beni etliyen bir yazı; Büyük çocuğum 4 sınıftan mezun olduğunda 9 öğretmeninden ayrılmıştı...

Değişiklikler böyle yapılıyormuş demek ki

Ay, Avrupa ve Türkiye...

Küçük , minnacık , sessiz ve fiyakasız da olur kahramanlıklar...

Rabbimin güzelliklerinin sınırı yok.

Canım o kuyruğu bi bırak istersen he.

.

eşşeği saldım çayıra

beni tek etkileyen.. 

çok tatlı

Canım o kuyruğu bi bırak istersen he.

Ya da "bebeksin diye seslenmiyom, yoksa patimin tersiyel vururum haaa"